Geen genade

30

Langzaam kropen we met zijn achten door de ventilatieschachten. Axel liep voorop, steeds aan het fronsen, terwijl ik helemaal achteraan stond. We waren nu een paar minuten aan het lopen, zonder ook maar enig idee te hebben waar we heen moesten. Dit gebouw was groter dan ik gedacht had, en de ventilatieschachten leken op een doolhof.

We kwamen soms bij roosters die een beetje zicht gaven op de kamer eronder, maar bij elk rooster waar we langkwamen was de ruimte eronder bevolkt met vele mensen, tot we bij een rooster aankwamen die boven een soort garderobe hing. Nog in de schacht veranderde we allemaal in een mens en één voor één lieten we ons naar beneden zakken en de garderobe in. Allemaal trokken we snel wat kleren aan die er lagen waarna we per twee naar buiten liepen, voor in het geval er mensen aan de andere kant van de deur stonden. Ik ging eerst met Axel en we kwamen aan in een soort kantine, met een grote tafel, twee toiletdeuren en aan de muur koffie en thee apparaten.

We gingen bij de apparaten staan en begonnen een beetje onopvallend te praten over onze "gezinnen", tot iedereen er was en we met zijn achten de kantine verlieten. Meteen toen de deur openging, drong de sterke geur van angst in mijn neus  die hier hing. Vol afkeer keek ik om me heen.

We stonden in een grote vierkante kamer waarvan de muren van boven tot beneden bestonden uit kooien vol met allemaal dieren. Ik zag honden, katten, wezels, knaagdieren, vogels en reptielen, allemaal ordinaire huisdieren dus. In het midden stonden drie lange tafels vol gereedschap dat je bij een dierenarts of dokter zou verwachten, zoals scalpels, naalden, botzagen en meer. Er liepen een paar mensen in het blauw heen en weer tussen de tafels en aan elke tafel zelf stond één iemand in het wit. Op alle drie de tafels ontdekte ik een dier: twee katten en een hond.De mensen in het wit waren naar elkaar toegedraaid en leken iets te overleggen. De drie dieren waren buiten westen maar leken nog niet aangeraakt.

'We moeten deze dieren helpen.' Mompelde ik tegen Axel. Hij keek me aan, opende even zijn mond maar sloot hem daarna weer. Ik zag hem nadenken.

'Ik weet dat jij het ook voelt.' Fluister ik hem in. Hij keek mij afkeurend aan en aan zijn blik kon ik zien dat ik gelijk had. Iets in me vertelde me dat deze dieren belangrijk waren, alsof het familie is ofzoiets. Ook hun geur trok me aan. Het voelde als je geliefde familie verlaten: het was niet mogelijk.

'Hoe ben je dat van plan dan?' Snauwde hij zachtjes, zodat de mensen in het wit en blauw hem niet konden horen.

'Hallo, acht wolven?' Ik keek hem uitdagend aan en hij zuchtte. Axel keek achterom naar de andere zes wolven die aanmoedigend aan het knikken waren.

'Heather, jij bent de enigste met een blauw pak aan dus jij gaat de kooien op de een of andere manier open zien te krijgen. Wij leiden ze af.' Zei Axel, waarop ik knikte. 

Terwijl Axel de groep achter hem wenkte hem te volgen, liep ik onopvallend langs de kooien, alsof ik de dieren aan het bekijken was. Toen hoorde ik bang geschreeuw en zag ik een klein groepje bange mensen tegen de tafels gedrukt staan, met een roedel van zeven wolven die hen omsingelt had. Snel kwam ik in actie en doorzocht de tafels op iets dat op een knop of dergelijks leek. Tot ik geblaf achter me hoorde. Julia, een bruine wolf met grijze plukken over haar lichaam, stond bij de middelste tafel en wees met haar snuit naar een soort klein, glazen doosje waar een rode knop onder zat. Ik rende erheen, trok het glas eraf en duwde op de knop. Een luide piep weerklonk door de zaal, en tegelijkertijd sprongen alle kooien open. 

Snel veranderde ik in mijn wolvenvorm en riep tegen Axel: 'Grijp zo veel mogelijk dieren als je kan en draag ze naar de uitgang. Zet ze desnoods op je rug, ik zal de honden leiden.' Hij knikte, en de groep van zeven wolven week uiteen naar alle delen van de zaal, zoveel mogelijk dieren oppakkend. Ik sprong op de tafel, stak mijn hoofd in de lucht en stootte een jank uit waardoor ik de aandacht kreeg van alle honden in de zaal.