Geen genade

5

Lizanne en ik kwamen uit het bos gelopen. Nog geen minuut geleden hadden we bovenin een boom gezeten en had ik heel mijn verhaal verteld aan haar, alles wat er voor vreemds gebeurt was. Vanaf de Duitse herder tot aan het moment dat ik bij haar aanklopte. Ze had geluisterd zonder mij ook maar één keer te onderbreken.

Aan het einde had ze me omhelst, gezegd dat dit moeilijk voor me zou zijn, moeilijk om te verwerken. Maar ze had me belooft er voor mij te zijn. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.

Nu liepen we terug naar haar huis. Lizanne had een berichtje naar haar ouders gestuurd dat ik bij haar bleef slapen en als antwoord had ze goedkeuring gekregen van haar vader. Dat meisje kon ook alles flikken.

Eenmaal boven gingen we vroeg slapen, maar ik kreeg geen oog dicht, bang voor wat er op school zou kunnen gebeuren.

Midden in de nacht, precies om 12 uur stond ik op en liep naar het raam. Het raam stond op een kier. Ik stak mijn neus naar buiten en snoof de buitenlucht op. Vanaf hier was er uitzicht over het dorp, en uitzicht over een gedeelte van het bos. Ik bleef nog even in de vensterbank zitten kijken naar het bos en keerde daarna terug naar bed. Terwijl ik diep nadacht over het bos en over de wolf in mij, viel ik in slaap en vervolgden mijn gedachten zich in mijn dromen.

*

De volgende ochtend stond ik op en volgde het ochtend ritueel van Lizanne en haar ouders: Eerst aankleden, tandenpoetsen, tas inpakken, eten. Alleen dat laatste sloeg ik over. Ik had totaal geen trek.

Op school leidde Lizanne me naar haar kluisje waar ze me een armbandje overhandigde.

‘Hier’ Ze deed hem bij me om. Het armbandje was geknoopt met wol en er stond Liz and Heath bff’s forever in geknoopt, hetzelfde stond op een bandje om Lizanne’s arm.

‘Lizanne… Deze is echt zo mooi… Bedankt!’ Ik vloog haar in de armen en omhelsde haar.

‘Graag gedaan Heather, zo kan iedereen zien dat wij beste vriendinnen zijn.’ Lachte Lizanne. We schrokken beide toen de bel ineens door de gang dreunde. 

‘Oeps! We zijn te laat!’ Ik greep Lizanne's pols en trok haar mee naar ons lokaal.

 *

‘Heey streepje!’ Klonk er opeens achter me.

Het was pauze en ik zat naast Lizanne aan een tafel. We waren aan het kletsen toen we ineens onderbroken werden.

De 4 verschrikkingen trokken allemaal een stoel en kwamen bij ons aan tafel zitten.

‘Niet zo aardig wat je gister deed hé? Je hondje roepen en Marco laten bijten?’ Vroeg Lucas, duidelijk kwaad.

‘Het was niet mijn hond…’ Zeg ik zacht, kijkend naar de tafel.

Marco boog naar voren en greep met zijn goede hand een pluk van mijn haar en trok het hard naar achteren.

‘Vieze trut die je er bent! Je stomme hond heeft mijn bot gebroken!’ Hij trok nog harder aan mijn haar en liet me opstaan. Ik piepte van de pijn, bang dat als ik zou schreeuwen iedereen naar me zou kijken.

Marco’s gespierde arm trok me tegen de paal die in de aula stond en tilde me op aan mijn haar. Zijn been kwam omhoog en hij gaf me een knietje in mijn maag. Ik kokhalsde.

‘Ik zal je leren niet met ons te spotten.’ Siste hij in mijn gezicht.

Lucas liep op me af en hield me aan mijn schouders tegen de muur terwijl Marco met zijn vuist hard tegen mijn gezicht sloeg. Ik hoorde een krak en pijn schoot door mijn kaak.

Lizanne schreeuwde van angst en afkeer. ‘’Marco stop!’’

Maar hij luisterde niet en sloeg nog een keer, nu lager gericht, tegen mijn borstkas. Ik voelde pijn door mijn hele borstkas. Mijn gezicht schoot omhoog met mijn ogen wijd open terwijl ik naar lucht hapte. De adem was me benomen door de rib-kneusende klap die ik had gehad.