Geen genade

22

Mex' vacht raakte dat van mij op het moment dat hij naast me kwam staan. Zijn ogen waren opengesperd, zijn mond een beetje open.

'Maar, dat is een mens, hoe kan...' Stamelde hij tot hij stopte en mij aankeek. 'Wist je dat ze dit zouden kunnen?' Vroeg hij verbaasd. Ik schudde gelijk driftig mijn hoofd en keek onschuldig.

'Ik ben sowieso de enigste wolf-mens voor zover ik weet.' Zei ik. Mijn blik richtte zich weer op Dowan. Zijn ogen stonden nieuwsgierig en zijn mond stond in een kleine o. Mijn hart smolt voor zijn schattige gezichtje. Ik deed een stap naar voren en likte hem over zijn wang. Dowan lachtte en sloeg zijn armpjes om mijn snuit. Ik grinnikte toen Dowan ineens losliet en achterover viel. Toen gebeurde iets wat ik niet verwacht had. Overal op zijn huid begon haar te groeien, zijn gezicht rekte uit en een staart groeide op zijn rug. Binnen enkele seconden zat er geen baby meer, maar een kleine zwarte welp. Dowan keek verbaasd naar zijn poten alsof hij niet doorhad dat hij net was veranderd.

"Blijkbaar hebben de welpen mijn kracht geërfd." Zei ik opgewonden. Dit zou betekenen dat ik ze mee zou kunnen nemen naar het mensendorp wanneer ze oud genoeg waren om mijn moeder te ontmoeten. Maar meteen wensde ik dat ik niet had laten doorklinken hoe blij ik hiermee was. Mex keek mij aan alsof ik gek was.

'Het spijt me.' Mompelde ik, naar beneden kijkend. Mex zuchtte en likte me achter mijn oren.

'Laten we verder gaan.' Zei hij tegen mij. Ik knikte en pakte Dowan op. Toen ik hem teruglegde op het schors, zag ik dat beide Lotus en Elena hun ogen open hadden. Elena had dezelfde licht blauwe ogen als ik, terwijl Lotus groene ogen had. Niet zomaar groen, echt vel grasgroen. Ik wenkte naar Mex dat hij moest komen kijken.

'Kijk Lotus haar ogen.' Mompelde ik. Mex kwam naast mij staan en deed wat ik hem gezegd had. Na het gezien te hebben draaide hij en keek mij vragend aan, zijn hoofd een beetje schuin.

'Hoe komt ze aan die kleur ogen?' Vroeg hij verward. 'Heb jij familie met die kleur?' 

Ik dacht na, maar ik kon me niemand herinneren in mijn familie met die kleur groen. Sterker nog, als ik het me goed herinner, heeft niemand in mijn familie een andere oogkleur dan blauw, grijs of donker bruin. Maar geen groen.

Ik schudde mijn hoofd. 'Nee. En ik heb ook nog nooit iemand gezien met zulke groene ogen.' Bekende ik. Ik haalde mijn schouders op en tegelijk draaide we om, er over eens het maar te laten voor wat het was. Daarna gingen we weer op pad.

*

We waren de grens over gestoken en terug in het territorium. Mex begon met zijn staart te kwispelen toen de grens in zicht kwam en is sindsdien ook niet meer opgehouden daarmee. Maar wat ons opviel was dat het stil was in het woud. De geursporen waren oud en we kwamen de hele weg naar de grot geen één prooidier tegen. De spanning bekroop ons als spinnen in een oud huis en naarmate we steeds dichterbij de grot kwamen, begonnen we steeds sneller te lopen. 

Het eerste wat we hoorde was gegrom en boos geblaf. Mex en ik keken elkaar bezorgd aan en we versnelde. Toen we bij de grot kwamen zagen we dat de ingang vernauwd was en net groot genoeg om één wolf tegelijk er doorheen te laten. Ik wurmde me naar binnen en wachtte even op Mex. Snel liepen we door de gang dat naar de grot leidde en wat ons daarbinnen opwachtte deed mijn haren omhoog komen. De wolven waren allemaal verzameld in het midden van de grot. Ze gromde en blafte vol woede. In  het midden van hun lag een mens, een meisje, met bijtwonden en bloed over haar hele lichaam. Haar lange bruine haar viel over haar gezicht en vanaf hier kon ik haar zien trillen. Onzeker keek ik Mex aan. Samen liepen we dichter naar de roedel toe.

Toen bevroor ik. Het meisje bewoog en tilde haar gezicht op. Tussen de krassen en het bloed zag ik de grijze ogen en het o zo bekende gezicht. Het voelde alsof er een naald door mijn hart werd gestoken.

'Lizanne!"