Geen genade

18

Ik strompelde door het lange gras. De zon stond laag aan de hemel en een prachtige zonsondergang werd zichtbaar. Ik draaide mijn oren naar achteren en liep verder met een dode kip tussen mijn kaken.

Ik kwam aan bij mijn nest en eenmaal binnen plofte ik neer.

Ik woon nu al drie weken in dit nest. In die tijd heb ik geen enkele wolf meer gezien. Het enigste wat ik overdag zag was of een langsrennend konijn, of de dieren van de boerderij waarop ik steeds op joeg. Deze dieren waren lager ontwikkeld dan wilde dieren en kende weinig angst, wat het heerlijk makkelijk maakte om er één te doden. De waakhond heeft me nog drie keer aangevallen, maar gezien het feit dat ik terugvecht en sterker ben, heeft hij het opgegeven. Helaas betekend dat niet dat het veilig is om daar mijn voedsel vandaan te halen. De boer is een keer naar buiten gekomen. Die keer kreeg ik bijna een kogel door de kop.

Ik voelde een beweging in mijn buik. Ik boog voorover en likte mijn opgezwollen buik. Mijn vliezen braken bij de boerderij, en dat was ondertussen al drie kwartier geleden. Weeën waren ook al opgekomen.

Uitgeput legde ik mijn hoofd op de grond. Ik sloot mijn ogen en gromde van de pijn bij nog een wee. Mijn poten kromde. Toen voelde ik hoe de eerste eraan zat te komen; de bevalling was begonnen.

*

Ze waren prachtig. Drie gezonde prachtige welpen. Ik draaide me om en likte ze alle drie schoon. De kleinde blinde bolletjes piepte en zochten mijn buik af op zoek naar melk. Ik glimlachtte. De eerstgeborene is een meisje met een compleet witte vacht. De tweede is ook een meisje. Haar vacht is wit met zwarte vlekken op haar snuit, oren en staart. De laatste was een jongen. Zijn vacht is helemaal zwart, met een klein wit vlekje achter zijn neus. Even voelde ik diep in mijn hart verdriet bij de gedachte dat mijn welpen zouden opgeroeien zonder vader, maar ik drukte dat gevoel weg. De welpen waren allemaal gezond ter wereld gekomen en dat zou het enigste moeten zijn waar ik momenteel aan zou moeten denken.

De zon was ondertussen helemaal onder en het hele hol was donker. Ik kon amper wat onderscheiden maar als wolf hang je gelukkig niet zo veel van je zicht af.

Ik draaide mijn lichaam beschermend om de welpen heen, likte ze alle drie nog een keer, sloot mijn ogen en viel langzaam in slaap.

*De volgende ochtend*

Het geluid van brekende takken maakte mij wakker. Ik opende slaperig mijn ogen en meteen bekroop me het gevoel dat er iets mis was. Meteen telde ik mijn welpen en raakte ze even aan, maar er was niks mis met ze. Even zuchtte ik opgelucht, tot ik weer een takje hoorde breken en dit maal heel dichtbij. Ik sprong nog net niet overeind en spiedde door de planten voor de opening naar buiten.

Een brommende stem mompelde iets wat ik niet kon verstaan maar het klonk wel als een wolf. Daarna hoorde ik blaadjes kraken: de wolf kwam op het nest af.

Zonder ook maar even na te denken volgde ik mijn moederinstinct en sprong naar buiten, tegen de onbekende wolf op. We rolde samen een eindje verder en ik eindigde bovenop. Toen pas rook ik het. Mijn ogen ontmoette die van de wolf onder me. Nee, dit kon niet.

Ik sprong achteruit. Mijn oren waren woedend naar achter gedraaid en mijn tanden waren ontbloot. Ik stond beschermend voor het hol.

'Mex.' Gromde ik vol woede. Mex stond op en keek mij aan. Zijn ogen stonden o zo blij.

'Heather!' Jankte hij. Ik hoorde de vrolijkheid in zijn stem, maar hij klonk ook opgelucht en misschien zelfs wanhopig. Hij rende op me af. Ik gromde luid, mijn hoektanden weer ontbloot. Ik was achteruit gedeinsd en stond nu behalve mijn kop helemaal verscholen in het hol. Mex stapte verbaasd en verdrietig achteruit. Hij keek mij vragend aan toen allebij onze aandacht werd getrokken door zacht gepiep van achter mij. Ik keek heel even achterom en snel weer terug naar Mex.

Mex keek met grote ogen langs me heen. Zijn mond ging langzaam open en hij fluisterde zachtjes:

'Wow...'