Geen genade

20

De rest van de dag namen Mex en ik de tijd om te praten. Hij vertelde dat er onrust heerste over de roedel omdat er steeds meer mensen het woud kwamen bezoeken. De roedel moest steeds meer ondergedoken leven en er kon amper gejaagd worden. Moederwolven, welpen en de oudsten mochten de grot niet meer verlaten en alleen de snelste en sterkste wolven werden naar buiten gelaten om te jagen. 

'We denken dat het te maken heeft met die jongen...' Hij stopte en ik zag afschuw in zijn ogen, maar tegelijkertijd ook spijt. We lagen tegen elkaar aan, onze heupen elkaar rakend. Tussen ons in lagen de welpen. Mex keek naar mijn poten. Ik raakte zijn snuit aan met mijn neus en keek hem doordringend aan. 

'Wat is er met de jongen gebeurt nadat ik weg was?' Vroeg ik. In mijn stem doorklonk een beetje bezorgdheid en meteen verafschuwde ik mezelf weer. Hij was een mens. Mensen verpesten deze mooie planeet. Iedere dierensoort is gemaakt om samen de wereld te delen en niet, zoals de mensen denken, het op te eisen. Ik zou niet meer om dat verwoestende ras moeten geven en net als de rest van de roedel zou ik ze moeten verafschuwen. Maar iets in me laat dat gewoon niet toe. 

Mex keek op en zuchtte.

'Nadat jij weg was gerend, was ik buiten zinnen van woede. Niet compleet tegenover jou, maar meer tegen mijzelf. De jongen was ineengekropen en ik had niet door dat hij aan het wegkruipen was van mij. Ik merkte het pas toen hij op een tak leunde, die brak. Het was alsof er een schakelaar aansprong in mij. Ik was zo vol woede, alsof hij de persoon was die je had weggejaagd. Ik heb hem aangevallen.' Sprak hij, zijn stem schuldig. Ik zuchtte en legde mijn hoofd over zijn poten met mijn oren in mijn nek gedraaid. 

Mex likte mij tussen mijn oren. 

'Het spijt me zo erg van alles.' Mompelde hij. Ik hoorde hoeveel spijt hij had en hoe moeilijk hij het vond dit te zeggen. 'Je had dit niet allen mogen doorstaan. Ik had er voor je moeten zijn en ik had je moeten helpen. Het spijt me zo Heather...' Ik vond het zwaar hem zo verloren te horen. Ja, de laatste drie weken waren niet makkelijk geweest en ja, hij had er voor mij moeten zijn. Maar ik heb het doorstaan.

'Het maakt allemaal niet meer uit. Je bent er nu, dat is waar het om gaat. Je kwam terug voor mij.' Ik tilde mijn hoofd op en wreef met mijn neus onder zijn snuit. Ik voelde hoe hij ontspandde. 

Ik likte hem en draaide mijn hoofd om naar de welpen te kijken. Ze lagen vredig te slapen. Toen kwam er een vraag in me op. Mijn blik richtte zich weer op Mex. 

'Maar waarom werd je zo boos toen je het ontdekte? Ja, ik weet hoe de roedel over mensen denkt, maar jij was zo boos, anders boos.' Ik keek hem vragend aan. Hoe hij daar had gestaan, het was niet alleen woede omdat ik het voor hem geheim had gehouden. Het was woede die diep van binnen kwam, als een oude pijn die weer opkwam.

Mex' pupillen vergrootte toen ik het vroeg en hij keek verdrietig naar beneden. Ik bewoog niet.

'Het is iets uit mijn verleden...' Mompelde hij. 'Toen ik nog maar twee maanden oud was, en nog maar net aan mijn training was begonnen, namen mijn ouders mij mee naar de rand van het territorium. De kant met de vele mensen en hun honden.' Hij sprak wel, maar niet echt tegen mij. Zijn blik was afwezig. Toen realiseerde ik me ineens dat ik zijn ouders nooit ontmoet had, en meteen bekroop me een slecht gevoel.

'Ik was hun eerste welp, en ook hun enigste. De andere welpen waren dood geboren. Ze wilde mij laten zien wat er daar was, waarschijnlijk om me meteen duidelijk te maken dat mensen gevaarlijk waren. Maar toen kwamen een paar mensen ineens het woud in, en voor ik het echt door had, klonk er een oorverdovend geluid en viel mijn vader neer. Hij had een gat in zijn borst. Ik weet nog dat mijn moeder vol woede de mensen aanviel. Daarna klonk er weer een oorverdovend geluid en uiteindelijk lagen ze allebei bloedend op de grond. Het is dat Lee het gehoord had en net op tijd aan kwam rennen, anders hadden de mensen mij ook gedood. Lee kon me nog net op tijd wegsleuren.' Hij stopte en zijn ogen werden weer helder toen hij opkeek en mij aanstaarde met verdriet in zijn ogen. 

'Het spijt me Mex, dat wist ik niet.' Ik likte hem en hij zuchtte.

'Het maakt niet uit. Het is gebeurd, ik kan er niks meer aan doen. Toen ik jou zag met die jongen, werd ik gek.' Hij draaide zijn hoofd en keek naar de welpen en ik zag hem meteen een beetje opfleuren. Ik volgde zijn blik en zag Dowan wakker worden. Hij gaapte en begon met zijn pootjes om zich heen te zoeken naar mijn buik. Ik draaide mijn schouders zodat ik op mijn flank kon gaan liggen en meteen begon de zwarte welp te drinken. Als gevolg werden de andere twee welpen ook wakker. 

Ik legde mijn hoofd op het mos ten rusten en keek naar buiten. Het was al donker aan het worden. Achter mij liet Mex zijn hoofd zakken en voelde ik zijn snuit tegen mijn nek. Opgelucht zuchtte ik zachtjes. Een veilig gevoel kroop door mijn lichaam. Zo hier, met Mex en onze welpen. Het voelde perfect. Ik voelde me compleet. En als we weer terug zouden gaan naar de roedel, zou ik deze drie weken kunnen vergeten en verder gaan. Maar ik wist nu zeker dat hij om mij gaf, en dat hij mij niet zou opgeven, wolf of geen wolf.

Maar ik kon niet stoppen met aan de roedel te denken. Dankzij mij zijn de mensen het woud weer binnengedrongen en nu lijden ze honger. 

Zal de roedel dit wil overleven?

Sorry dat het zo lang duurde iedereen! Ja ja ja, ik had er ondertussen al drie hoofdstukken op moeten zetten, maar ik had het best wel druk dit weekend! Nogmaal mijn excuses, ik zal proberen gewoon weer elke dag een hoofdstuk erop te zetten, MAAR ik moet ook op mijn school letten dus als het niet elke keer lukt, weten jullie tenminste waarom. 

Ow, en ZOOOOO erg bedankt voor de 800 lees!! Het aantal stijgt steeds sneller en sinds gister is het al weer 100 gestegen!!! I luv u guys! C:

Chloë