Geen genade

6

Gegrom klonk overal om me heen. Slaperig probeerde ik mijn ogen open te doen, wat pas na de vierde poging lukte.

Ik lag op mijn buik, mijn hoofd over mijn poten heen. Mijn ogen opende en ik zag allemaal poten om me heen staan in allemaal verschillende kleuren die varieerde van pikzwart tot wit en zelfs licht-oranje. Ik schoot overeind en botste daarmee tegen de wolf op die beschermend over me heen gebogen stond.

We waren in een soort hol, nee, meer een grot. De wanden waren van steen met hier en daar klimplanten over het plafond verspreidt. In het midden van het plafond was een klein gat wat licht toeliet naar binnen te werpen en de grote ruimte te verlichten. Aan de zijkanten waren twee gangen die voor zover ik kon zien uitliepen in klein ruimtes waarbij in sommige mos ofzo lagen. Dat waren waarschijnlijk slaapplekken.

Ik was ineengekropen voor de wolf boven me, tot ik rook dat het Mex was. Hij stopte even met grommen en keek omlaag naar mij. Zijn gezicht stond ernstig,

‘Blijf laag.’ Waarschuwde hij. Ik deed meteen wat hij zei en ging snel weer liggen, mijn kop op mijn poten en oren angstig in mijn nek gedraaid.

‘Jaag haar hier weg! Jaag haar terug naar waar ze vandaan kwam!’ Riep iemand.

‘Stilte!’ Werd er luid geroepen, en de menigte wolven viel stil. Mijn oren kwamen een beetje overeind. Mex’s poten ontspande even, maar hij bleef moedig staan.

Er kwam een wolf naar voren die 2 keer zo groot als mij was. Zijn vacht was asgrijs, met wat zwarte vacht op zijn buik en oren. Wanneer hij andere wolven passeerde, vielen diens oren omlaag. Dit moest de alfa zijn.

‘Wat zegt u ervan Kayden?’ Vroeg Mex. De wolf genaamd Kayden keek mij aan en begon te praten.

‘Ik vind dat we haar haar verhaal moeten laten vertellen.’ Besliste hij. ‘Mex, laat haar gaan’

Mex stapte weg van mij. Onzeker stond ik op.

‘Jonge wolf, wat is je naam?’ Vroeg Kayden.

‘H-heather’ Stamelde ik.

‘Nou, Heather, vertel ons hoe je hier gekomen bent.’

Sommige wolven gingen zitten, andere bleven staan. Mex keek me aan, zijn gezicht stond nog steeds ernstig.

Ik wist niet of ik het hun alle moest vertellen. Wat zouden ze wel niet denken? Als de roedel het al geloofde, werd ik gelijk verjaagd. Dan had ik nergens om heen te gaan. Nee, ik kon het niet vertellen. Maar de alfa wil antwoorden, moet ik het hem dan toch vertellen? Ik knipperde en nam een beslissing.

‘Uhm, ik zou graag even in privacy willen spreken met uw.’ Sprak ik onzeker tegen Kayden.

‘Als dat is wat je wilt.’ Hij knikte, draaide zich om en voor hij wegliep, wenkte hij met zijn staart naar mij dat ik hem moest volgen.

Na even snel naar Mex gekeken te hebben, rende ik achter de grote wolf aan. Hij leidde mij dieper de grot een gang die we helemaal naar achteren uitliepen tot een groot hol waarbij de ingang gedeeltelijk verborgen was onder klimop.

‘Nou, Heather, begin maar.’ De grote mannelijke wolf ging zitten en staarde mij. Zijn ogen waren ook goud maar niet zoals bij Mex. Mex 'ogen waren puur goud, integenstelling tot de meer geelachtige ogen van Kayden.

Ik staarde naar mijn poten.

‘Misschien zal u dit niet geloven, wat ik zou begrijpen, want ik geloof het zelf bijna niet…’ Ik keek hem aan. ‘Ik kom van de mensen wereld. Ik heb tot gisteren geleefd als een mens, tot ik ineens in een wolf veranderde. Ik weet niet hoe het kan, waarom het gebeurde, alleen dat het gebeurde en…’ Ik zuchtte. ‘En dat ik een paar mensen gister verwond heb en daarom gedwongen moest vluchten.’

Stilte. Het duurde maar een paar seconden, maar voor mijn gevoel duurde het uren. Toen begon Kayden eindelijk te spreken.

‘Ik geloof je.’ Vol verbazing keek ik naar hem op. Zij ogen stonden eerlijk, en ik wist dat hij niet loog.

‘En wat is je plan?’

Ik keek hem verward aan. ‘Ik weet het niet. Ik kon niet blijven, ze zouden me gevangen hebben. Maar echt een plan heb ik verder niet.’ Mijn oren draaide verdrietig in mijn nek.

‘Zou je misschien deel willen uitmaken van deze roedel?’ Vroeg Kayden opeens. Mijn oren kwamen omhoog.

‘Meent u dat? U wilt mij in uw roedel? Als een echte wolf?’ Het klonk te mooi om waar te zijn. De grote grijze wolf knikte.

‘Maar je zult moeten bewijzen dat je echt voor dit leven kiest, en je oude leven opgeeft. Zoals je misschien nu al door heb, leven wij onder de grond, verborgen voor veiligheid. De oudere wolven kennen teveel verhalen over roedels die compleet zijn omgelegd door de mensen omdat ze hun woud wilde kappen en de grond wilde gebruiken voor eigen doeleinde.’ Hij zuchtte. ‘In dit soort tijden hebben we nooit genoeg sterke wolven die voor de rest van de roedel kunnen zorgen.’ Hij keek me weer aan. ‘Maar wat vind je ervan? Ben je bereid om je oude leven helemaal achter je te laten?’

Het klonk zo aantrekkelijk. Dit is wat ik altijd gewenst had: dat ik dat dorp kon verlaten, alles vergeten en opnieuw beginnen. Maar nu die optie binnen handbereik lag, was de keuze zwaar. Natuurlijk, ik hoefde de 4 nooit meer te zien, net zo min als mijn vader en alle andere kinderen die mij altijd maar gepest en genegeerd hadden. Maar dan zou ik ook mijn moeder en Lizanne nooit meer zien. Dat was niet wat ik wilde, maar echt iets van een keus had ik niet. Ik zou niet eens meer terug kunnen. De regering zou mij oppakken en in een of ander laboratorium dumpen. Ik nam een besluit.

‘Ik ben bereid.’

 *

Alle wolven keken naar mij op. Ik kroop een beetje in elkaar en keek op naar Kayden, die begon te spreken tegen zijn roedel.

‘Wolven van de Nachtloper Roedel, ieder van jullie kent deze jonge wolvin. Zij trad binnen in ons territorium zonder te weten van ons bestaan. Nu ze haar verhaal gedeeld heeft met mij, heb ik besloten dat ze zich aan mag sluiten bij deze roedel.’ Hij keek naar mij. ‘Heather, accepteer jij deze uitnodiging, wat inhoud dat jij het komende jaar onder training zal staan van een van onze ervaren wolven en leert één van ons te zijn? Hierna is er geen weg meer terug.’

Ik knipperde even, maar mijn besluit was genomen.

‘Ja Kayden.’