Can You Save Me From Hell?

3.Bölüm

Yazar Notu:// Tekrardan merhabaaa ^-^ Geçen bölüme yaptığınız yorumlar için öncelikle çoook teşekkür etmek istiyorum. Siz bana böyle güzel yorumlarla gelin istediğiniz bölüm olsun shdhdhxe gerçekten yorumları görünce bi heves oturup yazmaya başladım :))) Biraz kısa olmuş olabilir bunun için bahanem yok ahshshbsbshs sadece orada kesmek istedim. Okuyun ve tatlış yorumlarınızı esirgemeyin. Ve beğenmeyi de unutmuyoruz tabikiii  :))) öptüm hepinizi ♥

3.Bölüm

Donghae'nin ağzından devaaam*.*

"Meleklere inanır mısın?"

Melekler?

Ne? Yoksa...  "Sen meleklerden daha güzelsin .." muhabbetine geçmeyecek değil mi? Eğer öyleyse ondan hoşlandığım için kendimi köprüden atmalıyım. 

"H-hayır. Bence bunlar insanların açıklayamadığı olaylara mantık kazandırmak için uydurduğu şeyler. "

Yüzünde küçük bir gülümseme oluştu.

"Peki ya... Şeytanlar? "

Ne soruyordu böyle?

"Hah! Düşmüş melekler... Saçmalık! Bir melek neden düşürülsün ki? Onların iradelerinin olmadığını söylemiyorlar mıydı? Hepsi hata yapan insanların uydurması."

Yüzündeki gülümsemenin silindiğini farkettim. Bu ifade daha çok... Korkutucu? Neden böyle?  

"Sadece bir insanoğlunun ondan daha önemli olmadığını düşündüğü için düşürülmüş olamaz mı?

Ve şeytanlar olmasa gerçekten insanların bu kadar hata yapabileceğini düşünüyor musun?"

Konuşma git gide tuhaflaşıyordu.

"Hey hey hey! Gerçekten de onların var olup olmamasını mı tartışacağız? Üstelik şeytanlardan bu kadar hoşlandığını söyleseydin daha düzgün konuşurdum."

    Hah! Bana gelip şeytanları savunduğuna inanamıyorum! Geeerçekten yakın olmalılar. Eh karakteri de bunu doğrular nitelikte zaten.

Konuşmadan önce ifadesini biraz daha yumuşattı

"Bak.. Sadece onlara saçma demene anlam veremiyorum."

"Özür dilerim ama ben de onları bana savunmana anlam veremiyorum! Biraz daha devam edersen onlara inanacağım ve  gerçekten onlardan biri olduğunu düşüneceğim. Bu yüzden! Şimdi bu konuyu kapat!"

Yüzüne ukala gülümsemesini tekrar yerleştirdi.

"Kediciğimiz kızınca sevimli oluyormuş."

"Bana kedicik demeyi keser misin?!"

Söylediğim cümle sadece aptal sırıtmasını daha da büyütmesine neden olmuştu.

"Neden böyle bir şey yapayım?. Bunu sevdim."

Bu çocuk kendini ne sanıyordu? Bir anlık sinirli ellerimi yakasına doladım ve yüzünü yüzüme yaklaştırdım. Hey hey! Yanlış anlamayın sadece insanlar sinirlenince böyle yapar!  (YN://Hiç yanlış anlamadık jejhdhd)

 O da... neydi?! Nasıl olur? Gözleri... İmkansız. Yanlış görmüş olmalıyım.

Seri bir hareketle ellerimden kurtuldu ve yakasını düzelterek sırasına yerleşti. Ben ise hala şokla olduğum yerde duruyordum. Kendime gelip yavaşça sırama oturdum.

"Hey! Bir sorun mu var? Öküz olsan güzel bir tren olduğumu düşünebilirdim."

Sözleriyle kendime geldim ve uzun bir süredir ona baktığımı farkettim. Merak şimdiden beynimi ele geçirmeye başlamıştı.