It Was Always You

Chapter 4

GBH4

AYOKO ng malungkot na buhay. Yun na nga yung pinaparanas ng tadhana samin, susundan ko pa ba?

After I bathe, I wore something what I use often. Like Longsleeve crop for my top with Impossible in it, faded tattered jeans, and lastly white sneakers for my shoes. It's more comfortable to wear than the skirts. I also hate dresses. And I hate mom for that.

Pagkatapos kong makita ang sarili ko sa kabuuan ng salamin, I took my purse also my phone and a car key to get out of my room.

Habang pababa ng hagdan, I'm humming while playing my car key with my index finger.

Umalis ako ng bahay at pinili ko nalang i-text si Baste para samahan akong kumain sa labas.

Ayoko sanang iwan si mommy para sa dinner dahil kaming dalawa nalang ang nagsasabay sa hapag-kainan palagi, pero hindi ko pa muna kaya s'yang harapin.

Parang ang bigat bigat n'yang makita porque hindi uuwi si daddy. Andito naman ako, para namang isang araw palang ang lumipas mula ng pilian ni daddy na pabayaan kami.

Pinili kong ako na lang ang magmaneho mag-isa kesa abalahin ko pa si manong Jaime sa pamamahinga. Sabi kase ni manang kanina nung tanungin ko, nasa likod bahay daw at tahimik lang na nagkakape. Nagkibit balikat ako.

I didn't bother to say goodbye to mom, but I let manang know I would leave with a friend. She said Okay, and that's my cue to leave.

So, Pagkarating ko sa parkinglot ng mall, pinark ko na agad yung kotse ko pagkakita kong may space malapit sa poste.

Nakita ko naman agad si Sebastian na nakasandal sa kotse nya at pabalik balik ng tingin sa wrist watch nya.

"Tss, inip na inip kana ba?" pagtataray ko habang papalapit sakanya.

"Napakatagal mo." Hindi sya natinag sa pagkakasandal nya kaya ako nalang ulit nag adjust at hinatak kona sya sa braso nya papaalis.

"Sorry, traffic kase bandang ortigas."

"Traffic? Eh dun nga din ako dumaan. Wag mo nga ako lokohin Gabriella." Bago pa sya makaiwas nasiko kona yung tagiliran nya. Sa bilis ng espiritu ng katawan ko imposibleng mauna syang makaiwas bago ko pa sya masaktan.

"Isa pang Gabriella mo. Iiwan kita dito" Iniwan ko siya.

"Sungit mo naman. Ikaw na nga 'tong late sa usapan. Ikaw kaya tong nag-aya." Sunod sunod naman sya sa likuran ko. Habang nagmamaktol sya.

Inis ko syang nilingon sa likod bigla kaya muntik pa syang bumangga sakin.
"Bakit? Nirereklamo mo ba yon? Palagi naman akong huli sa usapan. Hanggang ngayon ba iuungot mo pa din yon?"

Wala syang nagawa sa diskusyon naming magkaibigan dahil una palang alam na nyang di ako papatalo.

Lawyer kaya to, paglaki.

"Oh. Why are we here? Diba ayaw mo dito?" Pero dire diretsyo sya papasok, kahit alam nyang kina-aayawan ko dito. Tss! Ang plastik.

"Sa kaartehan mo kanina, do you think I would still like to do it? Syempre oo nalang, nakakahiya kase sayo e."

Sa Pollolocco ko napiling kumain. Favorite restau kase nitong mokong na'to dito. Baka sa inis ko sakanya kanina, iwan ko sya dito. At ako nalang ang kakain mag isa, sinabi nang ayaw ko ng kadramahan e.

"What do you want to eat?" Tanong nya sakin.

"Ikaw na bahala." Walang gana kong sabi sakanya. Nawawalan na ko ng lakas sa totoo lang. Nakakabadtrip pa 'to kasama.

Pagkatapos nyang sabihin yung order nya sa waiter. Sakin agad nya binaling yung tingin nya. Matik na makikita ko dahil nakatingin na talaga ko sakanya.

"Diko alam kung bakit sa dami ng kaibigan ko, ikaw pa inaya ko." Pinagkrus ko ang hita at braso ko bago ko sya tirikan ng mata.

"I also don't know why I have patience with you." He even laughed more annoyingly.

Mygosh.

"Really? Then, why are you here?"

"Because you invited me." He also crossed his arms. I wrinkled my nose.

"Wow. Are you saying that you're just forced?" Tinapik ko ang mesa.

"Oops, I didn't say that." Tawa tawa pa nyang pang iinis lalo sakin.

"But that's what you are saying."

Pero bago pa sya makasagot ng apila nya, dumating na yung crew para mai-serve ang foods na sya ang pumili.

He surrender his both arms. Pinagtaasan ko sya ng kilay tsaka ko inangat ang gitnang daliri ko para makita ang biglang pagkainis nang mukha nya sa nakita.

Okay, i won. Napatawa ako.

"So, how's tita?" He asked. After the long silence.

"So far, okay naman. Wala namang choice." Walang preno kong sabi.

Napakunot noo sya. "What do you mean?"

Napahinto ako sa pagnguya, nang marealize ang nasabi. Nagkibit balikat ako.

"I mean, choice n'yang maging okay, kaya okay na din sakin yon." Palusot ko.

"Eh ikaw?"

"Okay lang din. May dahilan ba para hindi maging okay?" Kunot noo kong tanong sakaniya.

"Wala lang. Nagtataka lang ako, kase dati kapag inaaya ka namin kumain sa labas. Lagi mong sinasabi sabay kayo ni tita kakain. Kaya nagulat ako nung sinabi mong samahan kita kumain ngayon."

Iniwas ko muna yung tingin ko sa kanya bago ko sya sagutin.

"Hindi ka rin chismoso no?" Pag-iiba ko sa usapin.

"Just asking." kibit balikat nyang sabi sakin.

Alam kase nila yung tungkol sa family ko. Hindi kolang talaga ugali ang magshare ng problema tungkol sa ganung bagay mula nung magkaisip ako. Kaya lang naman nila nalaman yun dahil kung hindi pa nila ko pinilit ng sobra, hindi pa nila malalaman yung tungkol kay mommy at daddy.

They're my friend afterall.