ေဆးဆရာ လာႀကည့္ေပးျပီးသြားသည့္ ညေနတစ္ပိုင္းလံုး တငိုငုိတရယ္ရယ္ႏွင့္ ထုိေကာင္ေသးေလးသည္ ခုေတာ့ျဖင့္ ခြန္မင္းတုိ႕ အိမ္ခန္းေနာက္ဖက္ ထမင္း၀ိုင္းျပင္ဆင္ေနသည့္ေနရာကို အိမ္မတံခါး၀ကေန ျပဴတစ္ကာေခ်ာင္းႀကည့္ေနပါသည္။ သစ္သားခံုတန္းရွည္တြင္ ဦးရီးႏွင့္အတူ ေက်းရြာ လံုျခံဳေရးကိစၥတစ္ခ်ိဴ႕ေဆြးေႏြးေနပါေသာ ခြန္မင္းက ျဖတ္ခနဲလွည့္အႀကည့္ သူ႕ကိုသတိထားမိျခင္းျဖစ္သည္။
“ေဟ့-ေနာက္က မိႏြယ္ တို႕ ဟင္းထမင္းက မရေသးဘူးလား.။ဒီမွာကေလးငယ္ ဆာေနေရာ့ျပီ.”
ဦးရီး၏လွမ္းေဆာ္ေအာ္လုိက္သံတြင္ ေနာင္ငယ္ မ်က္လံုးေလးေတြလက္ခနဲျဖစ္သြားသည္.။အမွန္လည္းသူ ဗိုက္ဆာေနပါျပီ.။မည္မွ်ပင္ အိမ္ျပန္ခ်င္၍ ငိုငို ေနာင္ငယ္သည္ အစာအိမ္ရွိေသာ လူသားတစ္ေယာက္ေပမို႕ ဗိုက္ဆာသည့္ဒဏ္ ကိုမခံႏိုင္.။နဂိုကတည္းကမွ စိတ္အႀကာႀကီးညစ္ေနတတ္သည့္အမ်ိဴးထဲမပါသည္ေႀကာင့္ ကံစီမံရာ ဒီေရာက္လာေတာ့လည္း အေတြ႕အႀကံဳသစ္ရသည္ပဲ မွတ္လိုက္ရေတာ့မည္ေပါ့။
“ရပါျပီ ဦးရီးတုိ႕ေရာ စားေတာ့မည္ပ.”
“မဆာေသးေရာ့။ကဲ ခြန္မင္း ထမင္းစားဖုိ႕ေခၚသြားေပးလိုက္ပါကြယ္.”
ခြန္မင္းေခါင္းညိတ္ျပကာ တံခါး၀နားက ေကာင္ေလးကို လက္လွမ္းေခၚလိုက္သည္.။လွစ္ခနဲေနေအာင္ေျပးလာပါသည္။ ခြန္မင္း၏ ၀တ္စံုေတြကိုေပး၀တ္ထားသည္မို႕လူေကာင္ေသးသည့္ေကာင္ေလး သည္ ေဘာင္းဘီလံုခ်ည္ကို ပံုက်ေနသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္.။ျပီးေတာ့ ခြန္မင္းတုိ႕လိုလည္းေသွ်ာင္ထံုး မရွိ.။နဖူးေပၚအုပ္ေနသည့္ ဆံပင္ဘုတ္သုိက္ေလး ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ပံုစံ က ျဖဴျဖဴဥဥေလးလည္းျဖစ္သည္.။ ခြန္မင္းကေတာ့ ဤအသြင္မိ်ဴးကို မႏွစ္သက္.။ေယာက်ား္ပီပီ အားအင္ဗလႏွင့္ တည္ျငိမ္ျခင္းမ်ိဴးကိုသာ ႏွစ္လိုသူျဖစ္သည္။
ထမင္းစားခန္းထိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားေလေတာ့ မိႏြယ္တုိ႕အသင့္ျပင္ေပးထားသည့္ ထမင္းဟင္းေတြက ေစာင့္ေနသည္။
“ေမာင္ႀကီးခြန္မင္း ေရာ စားေတာ့မည္လား.”
“တစ္ခါတည္းစားလိုက္မယ္.ဆာေနျပီပ...”
YOU ARE READING
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
Romance၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
