မ်က္ႏွာကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ သစ္ခဲ့ မိမွန္းကိုမသိေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးပူရွိန္းထူပူေနတာပဲသိေတာ့သည္။ ခြန္မင္း တစ္ေယာက္ ဘယ္တုန္းကမွ ဤကဲ့သုိ႕ လက္လြတ္စပယ္မ်ိဴးမျဖစ္ဖူးေပ။ထုိ႕ျပင္ အရွက္သိကၡာႀကီးမားလွသည့္ အသခၤယာ သား ေပမုိ႕ သူတစ္ပါး၏ လွ်ိဴ႕၀ွက္အပ္ေသာ ေနရာကို အေတြးထဲမွာေတာင္ မသီဖူး။ ခုေတာ့ျမင္လႊာထဲ စြဲေနသည့္ ျဖဴေဖြး ေနသည့္ အရာတုိ႕ေႀကာင့္ေသြးေတာင္ ေဆာင့္တုိးခ်င္သည္။
သုိ႕ေပမယ့္ ဒီလိုေနလို႕မျဖစ္။ သူက လူႀကီးေပမုိ႕ အငယ္ေလး သိပ္မရွက္ေစရန္ မသိသလိုဟန္ေဆာင္ေပးရမည္ေပါ့။ သက္ျပင္းေမာေလး မႈတ္ထုတ္ရင္း နဖူးထက္ဆံစတစ္ခ်ိဴ႕ကိုသိမ္းတင္လိုက္ခ်ိန္ ေအာင့္ခနဲနာက်င္သြားသည္။ နဖူးတြင္ ဖူးေယာင္ေနသည္က နည္းနည္းေနာေနာမွမဟုတ္။
“ဟင္း--လက္သံေျပာင္လွေပေရာ့ ေနာင္ငယ္။ က်ဴပ္က သူလို ေယာက္်ားေလးလို အဘယ္မဟုတ္တာႀကံစည္မွာမုိ႕ ဒီမွ်ေလာက္အကဲဆတ္ရပါသလဲ.”
အ၀တ္ကုိအထံုးေလးလုပ္ကာ ေယာင္ေနသည့္ နဖူးကုိ အာေငြ႕ေပးျပီးမွ အခန္းထဲက ထြက္ကာ အေနာက္ဘက္တြင္ ထမင္းစား ဖုိ႕ ခူးခပ္ျပင္ဆင္လိုက္ သည္။ ထမင္း ဟင္းေတြကျဖင့္ မိႏြယ္ စီစဥ္ခ်က္ေပးခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္မည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းက ႏွစ္အိုး ခ်က္ေနက်မို႕ ေနာင္ငယ့္အတြက္ သီးသန္႕ခ်က္ေလ့ရွိသည့္ ေျမအိုးေသးေသးေလးထဲမွ ထမင္းတုိ႕ကို သက္သက္ခူးထား လုိက္သည္။ျပီးမွ အိမ္ေပၚျပန္တက္လာကာ ေနာင္ငယ့္အခန္းေရွ႕ေရာက္လာ၏။
“ထမင္းစားႀကစို႕ေနာင္ငယ္.။ အခ်ိန္လင့္ေနေရာ့ျပီ။”
“မ--မဆာဘူး။”
“ ဘယ္ႏွယ့္ မဆာရွိမလဲ။ ညအခ်ိန္မေတာ္မွ စားခ်င္သပဆို က်ဴပ္လည္းခူးခပ္မေကြ်းႏိုင္ပ.။ထြက္လာခဲ့ေရာ့။ ေနာင္ငယ္ ရွက္ေနသလား။ ေယာက်္ားသားခ်င္းေပပဲမုိ႕ မရွက္ပါနဲ႕.။မျဖစ္ခဲ့ဘူးလုိ႕ သေဘာထားေပးမယ္ပ.”
တံခါးရြက္ေလးက ျဖတ္ဆုိ ပြင့္လာသည္။ ခုထိနီရဲေနေသးသည့္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေနာင္ငယ္သည္ သူ႕ကိုဘုႀကည့္ႀကည့္သည္။
YOU ARE READING
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
Romance၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
