လွသူဇာ၏ ျခံထဲရွိ မန္က်ည္းပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ သီဟႏွင့္ေနာင္ငယ္ တင္ပုလႅင္ေခြထိုင္ေနႀကသည္။ လွသူဇာက လက္ဖက္ထည့္ထားသည့္ ယြန္းအုပ္ေလးကို သယ္လာေပးသည္။
“ဆုိစမ္းပါ့ကြယ္။ေမာင္ငယ္ အဘယ္ေႀကာင့္ မ်က္စလည္လာပ.”
“ဟီး အကိုသီဟ က အိမ္ကုိလာတုန္း အခြင့္ႀကံဳတာနဲ႕ မမဆီလုိက္ပုိ႕ခိုင္းလုိက္တာ။ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခါမွ မမအိ္မ္မေရာက္ဖူးေသးဘူးဆုိေတာ့”
ေနာင္ငယ္က လွသူဇာ ခ်ေပးသည့္ လက္ဖက္အုပ္ကို သာစိတ္၀င္စားေနသည္။မ်က္ႏွာရွင္းရွင္းႀကည္ႀကည္ နီညိဳေရာင္ရင္ခံကုိ အနီကြက္ ရင္ဖံုးေလးခံဝတ္ထားကာ လွပေနသည့္ လွသူဇာကို သီဟ ခိုးႀကည့္သည္။ဟုိတစ္ေခါက္က စိတ္ဆုိးသြားေပမယ့္ အေတးအမွတ္သိပ္မႀကီးသည့္ လွသူဇာႏွင့္ မႀကာခင္မွာပဲ ျပန္လည္သင့္ျမတ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
“အေမာင္သီဟ စားေရာ့ေလ။ ႀကက္သြန္ျဖဴေလးေတြပါ ေသခ်ာႏႊာထားေပးပ.”
သီဟ က ႀကက္သြန္ျဖဴႀကိဳက္သည္မုိ႕ လွသူဇာ ဂရုတစိုက္လုပ္ေပးထားသည္ကို ျမင္ေတာ့ အလိုလိုႀကည္ႏူးမိေသးသည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ နီးခ်င္မိေပမယ့္ တားထားသည့္စည္းကုိျမင္ေယာင္လွ်င္ ရင္ဘတ္ေတြေအာင့္သည္အထိ ေႀကကြဲရျမဲကို ခ်စ္ရသူေတာ့သိအံ့မထင္။
“ေက်းဇူးပ သူဇာ။”
“အကုိသီဟကလည္း အခ်င္းခ်င္းေတြပဲကုိ ဘာကိုေက်းဇူးလဲ.။ေနာ့ မမ. ဒီေလာက္ရင္းႏွီးႀကသူခ်င္း”
အေႀကာ္ဆံကို တကြ်တ္ကြ်တ္ဝါးရင္းေနာင္ငယ္က လွသူဇာဘက္လွည့္ေျပာေတာ့ သူမ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ေခါင္းညိတ္ ျပသည္။အခ်င္းခ်င္း မပြင့္တပြင့္လုပ္ေနသည္မွာ ေနာင္ငယ္ အူယားလြန္းလွပါသည္။ေနာင္ရုိးငယ္ တစ္ေယာက္ ေသခ်ာေပါက္ ထုိစံုတြဲကို ေပါင္းဖက္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္မိသည္။အပုိေတြပဲ ဆုိဆုိ ကုိယ့္ရာစုကို ျ ပန္မေ၇ာက္ခင္ အသခၤယာတြင္ ေကာင္းမႈ တစ္ခုေတာ့ျပဳသင့္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။
“သူဇာ”
“အယ္ မယ္မဒီ လာထိုင္ဦးပ-”
ျခံ၀န္းထဲသို႕ ၀င္လာသည့္ မယ္မဒီသည္ မ်က္ႏွာေခ်ပါးပါးျဖင့္ မ်က္ႏွာေလးကမံႈညက္ကာ လွပေနသည္။ျမိဳ႕တြင္အေနႀကာခဲ့ သည့္ သူမက ျမိဳ႕သေဘာႏွင့္ လွေသြးႀကြယ္လာသည္မွာေတာ့ျငင္းစရာမရွိ။
YOU ARE READING
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
Romance၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
