မနက္စာ ဝိုင္းတြင္ ဦးရီးႏွင့္ ခြန္မင္း သာရွိသည္။ အိမ္အေပၚဘက္ကိုလည္တဆန္႕ဆန္႕ျဖင့္ ဦးရီးကေမွ်ာ္ႀကည့္ေသးသည္။ ခြန္မင္းကေတာ့ မသိသလို သာ ထမင္းေႀကာ္ပူပူေလးကုိ ဆက္စားေနသည္။
“ဟုိကေလးငယ္ မထေသးေရာ့လား.။ဒီအခ်ိန္ ဆို သူ ထမင္းဝိုင္းမွာဦးဆံုးေရာက္ေနက်ပ..။မိႏြယ္ သြားေခၚစမ္းပါကြဲ႕”
“ေနပ .။သူ ဆာရင္ ဆင္းလာလိမ့္မည္ပ။သြားမေခၚေလနဲ႕”
အခါတိုင္း ေနာင္ငယ္ မလာေသးလွ်င္ ဦးေအာင္ေခၚခိုင္းတတ္သည့္ ခြန္မင္းက ဤသုိ႕စကားဆုိေတာ့ ဦးရီးက ထူးဆန္းသလို ႀကည့္လာသည္။ မေန႕ညက ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ ဘုန္းဘုနး္ဘုရား၏ တရားနာျပီး စကားလက္ဆံုက်ေန သည္ေႀကာင့္ ညဥ့္နက္မွ ျပန္လာျဖစ္သည္။ ျဖစ္အင္အလံုးစံုကုိ ဦးရီးက မသိ။
“စကားမ်ားထားႀကတာ ဟုတ္စ။ အခါတိုင္းဆို မင္းကသဲသဲလႈပ္ေလတယ္မလား ခြန္မင္းရဲ႕”
“အဲ့ဒါေႀကာင့္ သူဆိုးေနပ ဦးရီး.။ က်ဴပ္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ အလိုမလိုက္ေရာ့ပ”
ဦးရီးက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္သည္။ မိႏြယ္ကပါ ျပံဳးစိစိမုိ႕ ခြန္မင္းမ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႕လာသည္။
“ဟုတ္မွဆိုပေလ။ ဟုိကျဖင့္ အသင္ ဆုိျပီး မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႕မ်ားႀကည့္လုိက္လွ်င္ျဖင့္ ခြန္မင္းဓနတုိ႕ ေနစရာရွိပမလား.”
“ဦးရီးကေတာ့-”
ဦးရီးက သေဘာတက်ဆက္ရယ္ေမာေနေတာ့ မိႏြယ္ကပါ အတင့္ရဲကာ အသံထြက္ျပီးရယ္လာသည္။ တဟိဟိလုပ္ေနသျဖင့္ ခြန္မင္း စိုက္ႀကည့္ေပလိုက္ေတာ့မွ ထမင္းအုိးတည္တာလိုလို ဟင္းရြက္သင္တာလုိလိုျဖင့္ ဗ်ာမ်ားေနဟန္ေဆာင္ေသးသည္။
“ဆုိစမ္းပ.။စကားမ်ားတာေတာ့က်ဴပ္ ေသခ်ာသိေနေရာ့”
“သူ ေငြရွာထြက္ပ ဦးရီး။ က်ဴပ္ ဒီေလာက္ျဖည့္ဆည္းအလုိလုိက္ေပးထားပါရဲ႕နဲ႕ ဒင္းက ေအာင္စမ္းတုိ႕အုပ္စုေတြနဲ႕ဝါးခုတ္ထြက္သတဲ့ေလ.။ဦးရီး စဥ္းစားႀကည့္ပ.သူ႕ လက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ ဘယ္က ဝါးကို သယ္ႏိုင္မတဲ့လဲ။”
YOU ARE READING
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
Romance၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
