ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ခ်ိန္ေရာက္စဥ္တြင္ ေရဆာလာသည္ႏွင့္ ခြန္မင္းတစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွ ထလာခဲ့လုိ္က္သည္။မေန႕ညေနက မွ ေနာင္ငယ္အတြက္ အခန္းတစ္ခန္းသီးသန္႕ေပးခဲ့ျပီမုိ႕ သူ႕အခန္းႏွင့္ေဘးကပ္ရပ္အခန္းတြင္ ေနာင္ငယ့္ အခန္းရွိေနသည္။
"ေမေမ---သား--ေႀကာက္တယ္.ဟင္း---ေမေမ --သားကုိေခၚပါ"
အခန္းေရွ႕က အျဖတ္တြင္ညည္းညဴသံကဲ့သုိ႕ ႀကားလုိက္ရေတာ့ ခြန္မင္း ေခါင္းေထာင္သြားသည္။ေစ့ရံုေစ့ထားသည့္ အခန္းတံခါးကုိတြန္းဖြင့္ကာ ခ်က္ခ်င္းပင္အခန္းထဲ၀င္လာခဲ့လုိက္သည္။သူ ကိုင္လာေသာ ေရနံဆီမီးအိမ္ငယ္၏ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေအာက္တြင္ ေနာင္ငယ္သည္ ကုတင္ေပၚတြင္ ေစာင္လည္းလြတ္လ်က္ ေကြးေကြးေလးရွိေနကာ ေခြ်းစတုိ႕ လည္း စုိ႕ ေနေလသည္။
"ေနာင္ငယ္--ေနာင္ငယ္ သတိထားပါဦးပ."
ခြန္မင္း လႈပ္ႏိုးလုိက္ေတာ့ လႈပ္ႏိုးသည့္လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားျပန္သည္။ မ်က္ႏွာႏုႏုသည္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္မုိ႕ ခြန္မင္း အေတာ္စုိးရိမ္ေနျပီျဖစ္သည္။ေဆးဆရာကလည္း မေန႕ကမနက္တြင္မွ ျမိဳ႕ေပၚတက္သြားမွန္းသူ သိထားသည္မုိ႕ ညတြင္းခ်င္းပင္ မိႏြယ္ကိုႏိုးကာ ေဆးတစ္ခြက္က်ိဴေစရ၏။ သူကုိယ္တုိင္လည္းေခြ်းေတြရႊဲေနသည့္ ကုိယ္ေပၚက အက်ၤ ီကုိလဲေပး ရန္ျပင္ရသည္။ ျဖဴ၀င္းေနသည့္ ကုိယ္သည္ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ပင္ ပန္းပုထုထားသကဲ့သုိ႕မုိ႕ ခြန္မင္း ရုတ္တရက္မ်က္ႏွာလႊဲမိမလိုေတာင္ျဖစ္သြားသည္။
"ဒီအတြက္ေႀကာင့္ ကုိယ္ခံအားနညး္ေလေရာ့တာ.။အဘယ္ ေယာက်ာ္းသားက ဒီမွ်ေလာက္ျဖဴ၀င္းေနတာရွိပါလိမ့္။တကယ္ပဲ ေနာင္ငယ္ ကဘယ္အရပ္ကလာခဲ့သလဲကြယ္။"
မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသည့္ စိတ္ကုိ စကားေတြတရစပ္ဆုိရင္းျဖင့္ ျပန္တည္ျငိမ္ေစလုိက္သည္။ သူတုိ႕ကဲ့သုိ႕ေႀကးနီေရာင္အသားမ်ိဴး မဟုတ္ပါဘဲ ႏုနယ္သည့္ အသားအရည္သည္ ထိလိုက္လွ်င္ပင္ အရာထင္မည္စုိး၍ လုပ္ရကိုင္ရသည္မွာ တထိတ္ထိတ္။
"အသင္- ကြ်န္ေတာ္--အိမ္--ျပန္ ခ်င္--တယ္..ေမေမနဲ႕ေဖေဖ့ကို လြမ္းတယ္--"
أنت تقرأ
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
عاطفية၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
