“လူသိရွင္ႀကားျဖစ္ကုန္သပဆုိေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပ ခြန္မင္း။လွသူဇာနဲ႕ သီဟ ကိုျမန္းဖို႕သာလုပ္ေပးႀကေရာ့ေတာ့မယ္။ရြာဓေလ့က်ိဴးပ်က္ေလတာ အင္မတန္္မသင့္ေလ်ာ္ရေပမယ့္ နည္းလမ္းလည္းမရွိသကိုးကြယ္.။”
ဦးရီးသည္ တစ္ခ်ိန္လံုး ခြန္မင္းႏွင့္ လွသူဇာကို မဂၤလာျပဳေစခ်င္ခဲ့သူမုိ႕ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ကာ စိတ္မလန္းႏိုင္ပဲရွိရသည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ဒီလုိဆုိေတာ့သင့္ေတာ့္သည့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္အပ်ိဴတစ္ေယာက္ထပ္မံေရြးခ်ယ္ကာ ခြန္မင္းအတြက္ သတုိ႕သမိီးေလာင္းျပန္ရွာရမည့္အျဖစ္ပင္။
“ဆုိေပမယ့္ ခြန္မင္း ကေလးငယ္ကို ႏွင္လုိက္တာေတာ့ မွားသကြဲ႕.။ဦးရီးလည္းစိတ္ဆုိးတာမွန္ေပမယ့္ စိတ္ဆုိးလြန္းလို႕ မျမင္ေတြ႕ခ်င္ဆုိရင္ေတာင္ မနက္လင္းခါမွေပါ့ကြယ္။ခုေတာ့ ညႀကီးမင္းႀကီး ပစ္ပစ္ခါခါျပဳရက္တာ ခြန္မင္း မွ ဟုတ္ပါေလစ.။”
မနက္စာထမင္းပူပူေႏြးေႏြးက ေရွ႕တြင္ရွိေနေပမယ့္ ခြန္မင္း တစ္လုပ္မွ် မစားေသးသလို ေရေႏြးႀကမး္ကုိသာ ေသာက္လ်က္ တစ္ခြန္းမွလည္းခြန္းတံု႕မျပန္။ ဦးရီးေတာင္ ထမင္းစားေနရသည္မွာ စိတ္သက္သာဟန္မရွိ.။မိႏြယ္သည္သာ လုိတာေလးျဖည့္ ေပးလုိက္ စားလိုက္ႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။
“ဗိုက္မဆာတာမုိ႕ မစားေတာ့ပ ဦးရီး။ျဖည္းျဖည္းသံုးေဆာင္ပ.”
“အမ္ ေမာင္ႀကီးခြန္မင္း ထမင္းေတာင္ အရာမယြင္းေသးေရာ့”
မိႏြယ္၏ လွမ္းေအာ္ေခၚသံကို ခြန္မင္း လ်စ္လ်ဴရႈလိုက္သည္။တစ္ညလံုးလည္း တစ္ေရးမွအိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မနက္လင္းသည္ထိ ရင္ထဲ စုိ႕နင့္တင္းက်ပ္ေနသည္။သူ မွားမွန္းသိပါသည္။ သုိ႕ေပမယ့္ ညကသာ ေခ်ာ့လုိက္မိမယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ေနာင္ငယ္ ဟာ ဘယ္ ေသာ အခါမွ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တတ္သည့္ အက်င့္ေလးကိုျပင္မည္မထင္။တံခါးအျပင္ဘက္ကေနျပီး သူ႕ကိုကန္ေတာ့သြားခဲ့ မွန္းလည္းသိသည္။လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္လ်က္ ေအာင့္တက္ေနသည့္ ရင္ဘတ္ကိုထိန္းထားရသည္ကိုေတာ့ ေနာင္ငယ္ အဘယ္သိအံ့နည္း။သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး သူ အခန္းအျပင္ဘက္ အေျပးထြက္ကာ ရွာခဲ့ပါေသးသည္။ လေရာင္ျဖန္း သည့္ ရြာလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္လံုးထိ သူ ေျပးေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ေနာင္ငယ္ႏွင့္တူသည့္အရိပ္ေယာင္ကိုမွ်ပင္ မျမင္။
YOU ARE READING
အသင်္ခယာခေတ်က သတို့သား (အသခၤယာေခတ္ကသတို႕သား)
Romance၁၆၃၅ ဆိုတာ ညောင်ရမ်းခေတ်ထဲက မလား။၁၆၃၅ ဆိုပြီး ငါက ဘယ်ခေတ်ကို ရောက်နေတာတုန်း. #ဤဇာတ်လမ်းတွင်ပါဝင်သောအကြောင်းအရာများသည် သမိုင်းနှင့်မသက်ဆိုင်ပါဘဲ စာရေးသူ၏ဖန်တီးစိတ်ကူးမှု သက်သက်သာ ဖြစ်ပါသည်။ Book Cover_ Lucy Xellies Written in Myanmar Language.~
