ရင္ခြင္နန္းေတာ္
အပိုင္း(၁)
"မင္းအေလာင္းကိုမင္းအိမ္ကလူေတြတစ္စစီလိုက္မေကာက္ရခင္ ပါးစပ္ပိတ္လိုက္"
အိမ္ထဲလွမ္းဝင္လိုက္ရင္း ၾကားရတဲ့အသံေၾကာင့္ အလိုလိုေနရင္းမ်က္ခံုးပင့္မိသြားသူက လေရာင္လင္း ပါ။
ဧည့္ခန္းထဲ႐ွိဆိုဖာမွာထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္သူကို အခ်ိန္မီ လွမ္းေခၚလိုက္ရေသးသည္။
"သူရိန္"
အျမဲတမ္းစကားနည္းတတ္သူပီပီ လွည့္ၾကည့္ရံုသာၾကည့္ေသာညီျဖစ္သူကိုၾကည့္ရင္း
ေျပာဖို႔စကားက႐ုတ္တရက္႐ွာမရေပ။
သူရိန္ကသူ႔အခန္း႐ွိရာဆီ ဦးတည္ေလွ်ာက္သြားမွ ေနာက္ကေနလိုက္ခဲ့ရသည္။
"မင္းကအခုဘယ္ထိလိုက္သြားဦးမလို႔လဲ?"
ေမးသာေမးရေပမဲ့ေျဖမွာမဟုတ္တာသိႏွင့္ၿပီးသားပါ။
"မင္းကလဲစိတ္ေလးဘာေလးေလွ်ာ့ဦးမွေပါ့သူရိန္ရာသူတို႔လိမ္သြားတဲ့ေငြေလာက္နဲ႔ ငါတို႔ကမြဲသြားမွာမွ မဟုတ္တာ"
"ငါကေရာ မြဲမွာေၾကာက္ေနလို႔လား?"
သူရိန္က ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲလွမ္းဝင္သြားေလသည္။
ခါးမွာပဝါအနက္ေရာင္ပတ္ထားေသာအရပ္ျမင့္ျမင့္မားမားႏွင့္ညိီျဖစ္သူကိုၾကည့္ရင္း သူစကားလံုး႐ွာေနမိသည္။
ဒါေပမဲ့ သိေနၿပီးသားပါ။ သူရိန္ထက္ဆိုေသာ ဒီညီကသူလုပ္ခ်င္တာကိုဇြတ္လုပ္ေတာ့မွာပင္။
"သားငယ္ကထြားတယ္ေနာ္" ဟုအားလံုးေျပာရေလာက္ေအာင္ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ေရာက္ကတည္းက
ကြာျခားခဲ့တာျဖစ္သည္။
လေရာင္လင္း ကျပံဳးျပံဳးေလးေနတတ္ၿပီး သေဘာေကာင္းသေလာက္
သူရိန္ထက္ ကေတာ့ ဂ်စ္ကန္ကန္ ျပန္မေျပာနားမေထာင္။
သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့သူထိလို့္ကေတာ့ ေယာက်ာ္း မိန္းမ မေရြး တုန္႔ျပန္ဖို႔လဲဘယ္တုန္းကမွ
လက္မေႏွးခဲ့သူ။
ေရကူးႏွင့္ တင္းနစ္႐ိုက္တာ ဝါသနာပါတာေၾကာင့္လဲ လူေကာင္ကဒီေလာက္အထိထြားက်ိဳင္းေနတာ။
ေတြးေနရင္းႏွင့္ အတိတ္ေတြထဲစိတ္ကေရာက္သြားတာဘယ္ေလာကၾကာသြားသည္မသိ။
"လေရာင္ အေဖတို႔မသိေစနဲ႔ေနာ္ ငါဒီအိမ္မွာ႐ွိေနသလိုပဲထားလိုက္"
