ရင်ခွင်နန်းတော် အပိုင်း(၄)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ပြည့်မင်းမြတ်
"ဘယ်လိုလူမှန်းလဲမသိဘူး...လူကိုလန့့််သွားတာပဲ " ပွစိပွစိနှင့်ရေရွတ်ရင်း
မင်းမြတ်တစ်ယောက် နောက်ဖေးဘက်သို့ထွက်လာလိုက်သည်
ဟိုလူအတွက်စားဖို့ပြင်ဆင်ပေးပြီး အလုပ်သွားရဦးမှာဖြစ်သည်
မင်းမြတ် စောစောကပြုတ်ထားသောဆန်ပြုတ်ကို မီးဖိုပေါ်တင်၍ ခဏနွှေးထားလိုက်သည်
သူတို့ရွာလေးကမြို့နှင့်သိပ်မဝေးလို့သာတော်တော့သည် လိုချင်တာအားလုံးကိုဈေးဝယ်ထွက်လို့ရနေသည်
မင်းမြတ်ကိုမြို့ပေါ်ကကျောင်းမှာ အမိုးတို့က ၁၀တန်းအထိပညာသင်ပေးခဲ့သည်
အခု ဒီရွာက မူလတန်းပြကျောင်းလေးမှာ လုပ်အားပေးပြန်လုပ်နေသည်
ဆရာလေးပေါ့... အိမ်မှာ ဆိုင်ကယ်လေးတစ်စီးရှိနေလို့သွားရေးလာရေးလဲအဆင်ပြေလေသည်
အခုဆို အမိုးတို့ဆုံးသွားတာ တစ်နှစ်လောက်ပင်ရှိတော့မည်
အမိုးတို့က မင်းမြတ်ကို မွေးစားခဲ့တာဖြစ်သည်။ အမိုးတို့ကိုပြန်လုပ်ကျွေးပြီးကျေးဇူးဆပ်မည့်အချိန်မှာ
အမိုးတို့ကလောကကြီးမှထွက်ခွာသွားကြလေပြီ။အခုဆိုအိမ်မှာ မင်းမြတ်တစ်ယောက်တည်းအထီးကျန်နေရလေသည်။ ကျောင်းသို့လာတိုင်း
ကျောင်းသားမိဘများက ဆရာလေးဘယ်တော့စားရမလဲဟုနောက်လျှင်အီလည်လည်သာပြုံးပြလိုက်ရသည်
ကိုယ်က မိန်းကလေးတွေကိုမှသဘောမကျပဲလေ
ဆန်ပြုတ်ကိုပန်းကန်လေးထဲထည့်ကာ ထိုလူရှိရာသို့ယူလာလိုက်သည်
အဲဒီလူ နာမည်က သူရိန်ထက်တဲ့ အသက်က၂၆
မင်းမြတ်ထက်အသက်၆နှစ်ကြီးသည် ဒါပေမဲ့ အကိုလို့မခေါ်နိုင်ပါဘူး
သူ့ဒဏ်ရာတွေလဲ ကုပေးရသေးတယ်။ အခုလဲအိမ်ပေါ်တင်ကျွေးထားရဦးမယ်။
တွေးမိရင်းမဲ့ကာ မျက်စောင်းလှမ်းထိုးလိုက်မိသည်
"ချာတိတ်...နောက်ဖေးဝင်သွားရင်းလေဖြတ်သွားတာလား"
