ရင်ခွင်နန်းတော်
အပိုင်း(၁၄)
..................................
သူရိန်ထက်
တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် နောင်တမရစဖူးရနေမိသည်။
အတွေးတွေရှုပ်ယှက်ခတ်နေရင်း တစ်ဖက်ကပြောတဲ့စကားလဲနားထောင်နေရသေးသည်။
နေရာကိုမှတ်သားနေရင်း ဦးနှောက်ကိုအလုပ်လုပ်နေရသည်။
ဟိုဖက်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း
တစ်ယောက်တည်းလာပါ ဘာညာပေါ့...
သူရိန်ထက်တို့က သူများပြောတာနားထောင်တတ်တဲ့ ရာဇဝင်မရှိပါ။
ကိုယ့်အဖွဲ့တွေကို ဘယ်လိုနေရာချရမလဲ သူတို့ပြောတဲ့နေရာနားကိုမျက်လုံးနဲ့ပုံဖော်နေမိသည်။
သူတို့ခေါ်သွားတာက ကိုယ်ဖြစ်နေရင်တောင် တုန်လှုပ်မိမှာမဟုတ်...
အခုက ချာတိတ်....သူခေါ်တာထင်လို့ပဲလိုက်သွားလေသလား
"ကိုကြီး...." ရုတ်တရက် ချာတိတ်အသံကြားလိုက်ရတော့ သူဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။
"ဒီလောက်ဆိုသဘောပေါက်လောက်ရောပေါ့..ငါလိုချင်တာက ဟိုနေ့ကမင်းကြောင့်ရှုံးသွားရတဲ့ပမာဏပဲ"
"မင်းတို့လိုချင်တာ ရစေရမယ်..."
ပြောပြီးဖုန်းကိုချပစ်လိုက်သည်။
ဒီတစ်ခါအစီအစဉ်က လွဲချော်သွားလို့မဖြစ်
ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းတုန်းကသေသေရှင်ရှင် မကြောက်ခဲ့ဖူးပေမဲ့
ချာတိတ်ကိုတော့သူဆုံးရှုံးမခံနိုင်ပါ...
ထို့အတူ သူလဲ ချာတိတ်နဲ့ခွဲမသွားနိုင်သေးပါ။
ဟိုနေ့က အဖေပြောသည့်စကားကို လိုက်နာ်ပြီး အလုပ်တွေကို
ပိုကြိုးစားနေသည့်တိုင်....
ဗီဇဆိုတာကဖျောက်ရခက်တယ်မလားလေ...
~~~~~~~~~~~~~
"သူရိန်...."
"ဗျာ..အဖေ"
"လူတစ်ယောက်ကို ကာကွယ်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီဆိုရင် အဆုံးထိကာကွယ်ပေးနိုင်အောင်ကြိုးစားပါ
