ရင္ခြင္နန္းေတာ္
အပိုင္း(၃)
~~~~~~~~~~~~~
~~~သူရိန္ထက္~~~~~
"ခင္ဗ်ားကအတိတ္ေမ့သြားတာလား?အဲဒီလိုေတာ့ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်..ကြၽန္ေတာ္ကတစ္ေယာက္တည္းေနတာေလ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာေတာင္မနည္းေနေနရတာ
တျခားလူတစ္ေယာက္ကိုဘယ္လိုလုပ္တာဝန္ယူရမွာလဲ?"
႐ွပ္ပ်ာပ်ာပံုစံေလးႏွင့္စကားေတြတရစပ္ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွေရခြက္ကိုယူ၍
သူ႔ဘာသာေရထည့္ေသာက္ေနသည္
ေကာင္ေလးက အသားျဖဴျဖဴႏုႏုေလးျဖစ္သည္ အသက္ကကြၽန္ေတာ့္ထက္
ေတာ္ေတာ္ငယ္မည့္ပံုေပ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးမ်ားကအခုေရေသာက္ထားေတာ့ရဲရဲစိုစိုေလး
ျဖစ္ေနသည္ အနည္းငယ္စိတ္လႈပ္႐ွားသြားသျဖင့္ မ်က္ႏွာေလးမ်ားကလဲ ခပ္ရဲရဲေလးျဖစ္ေနေလသည္
ကြၽန္ေတာ္လဲဘာမွမေျပာရေသးပါပဲ သူထင္ရာသူေျပာေနေသာ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ကာ
ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲေပ်ာ္မိသလိုလို ရင္ခုန္မိသလိုလို ဘာမွန္းမသိ
သူ႔ဘာသူထင္ခ်င္ရာထင္သြားလဲေကာင္းတာပဲေလ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ႐ွင္းျပေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့
"ခင္ဗ်ားကျပံဳးႏိုင္ေသးတယ္လား?"
႐ုတ္တရက္သူေမးလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ခ်င္မိသြားသည္
သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ေနာက္ခ်င္သျဖင့္႐ုပ္တည္နဲ႔ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္
"ေနစမ္းပါဦး...မင္းကအသက္ဘယ္ေလာက္မို႔လို႔လဲကြ?"
"အသက္? ဘာလုပ္မလို႔လဲဗ် ခင္ဗ်ားကအတိတ္ေမ့ေနတာဆို
ေျပာေတာ့ေရာဘာထူးမွာလဲ?"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းပံုစံက ကိုယ့္ထက္ငယ္တဲ့ပံုမို႔လို႔ေမးၾကည့္တာပါ"
ကံေကာင္းလို႔ေပၚေတာ့မလို႔...ဟူး....ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုျပံဳးမိျပန္သည္
သူကေတာ့ဘာေတြေတြးေနသည္မသိ ၿငိမ္ေနေလသည္
"ခ်ာတိတ္"
ကြၽန္ေတာ္ေခၚလိုက္ေတာ့ သူကမၾကည္သလိုၾကည့္သည္
"ကိုယ္ ေခါင္းကိုက္သလိုလိုျဖစ္လာလို႔"
"ဟင္...ေသြးမ်ားထြက္ေနလို႔လား? ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေပးမယ္..ေျခေထာက္သိမ္းၿပီးထိုင္လိုက္ေလ"
ကြၽန္ေတာ္က အခုေျခဆင္းၿပီးထိုင္ေနသျဖင့္သူေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေျခေထာက္ကိုမလိုက္သည္
"အ..."
"ခင္ဗ်ားေျခေထာက္နာေနတာပဲ ကြၽန္ေတာ္ေမ့သြားလို႔..ဟီး..."
သူေျပာလို႔ ပုဆိုးကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခသလံုးနားမွာ ျခစ္မိတဲ့ဒဏ္ရာကေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္
ေရထဲေမ်ာေနတုန္းတစ္ခုခုႏွင့္ျခစ္မိတာပဲျဖစ္ရမည္
"ကန္ေတာ့ေနာ္..."
ေျပာရင္းႏွင့္သူကကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚကိုခြ၍မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပံုႏွင့္တက္ထိုင္လိုက္သည္
ကြၽန္ေတာ္႐ုတ္တရက္လန္႔ၿပီး လန္က်မလိုျဖစ္သြားေတာ့
သူ႔ခါးေလးကိုလွမ္းကိုင္ထားလိုက္မိသည္
"ဟ...ခ်ာတိတ္ကလဲ"
သူလဲေၾကာင္သြားၿပီး ကြၽန္္ေတာ့္ေခါင္းကပတ္တီးကိုလွမ္းေနသည့္လက္ကေလထဲမွာတန္႔သြားသည္
"ယားတယ္ဗ်...လႊတ္ေတာ့ေလ"
"မင္းခါးကမိန္းကေလးလိုပဲေနာ္" စလိုက္ရင္းႏွင့္ကြၽန္ေတာ္လႊတ္ေပးလိုက္သည္
သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါးေလးေတြရဲေနသည္
အဲဒီေလာက္ဆိုကြၽန္ေတာ္လဲသေဘာေပါက္လိုက္ပါၿပီ
သူကကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကပတ္တီးကိုစျဖည္ေနေလသည္
ကြၽန္ေတာ္သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုေမ့ာၾကည့္ေနေတာ့ သူ႔ေမးဖ်ားေလးကိုတခ်က္တခ်က္နမ္းမိသလို
ျဖစ္ေနေလသည္
"ခင္ဗ်ားလဲႀကိဳးစားၿပီးစဥ္းစားၾကည့္ဦးေနာ္ ခင္ဗ်ားအဝတ္အစားေတြကေတာ့ ေလွ်ာ္ထားတယ္
ခင္ဗ်ားအဝတ္အစားေတြထဲကဟာေတြကေတာ့ဟိုေပၚမွာ"
စားပြဲေပၚကိုလက္ညိဳးထိုးျပေလသည္
"အင္း"
"ေသြးေတာ့မထြက္ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္ ပတ္တီးအသစ္လဲေပးမယ္ေနာ္"
သူကေျပာရင္းႏွင့္ေဘးနားမွ ေဆးေသတၱာေလးကိုလွမ္းယူလိုက္သည္
"ဒီနားမွာ လူသံလဲမၾကားဘူးေနာ္"
"ဒါ ရြာထဲမွာမွမဟုတ္တာဗ်...ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ကရြာအျပင္ဘက္မွာေလ...
ေတာစပ္နားေရာက္ေနၿပီ...အဲဒါေၾကာင့္လဲကြၽန္ေတာ္ေတာထဲဝင္တုန္း ခင္ဗ်ားကိုေတြ႔တာ
ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာလိုအပ္တာေတြ႐ွိေနလို႔ေပါ့ မဟုတ္ရင္ခင္ဗ်ားဒုကၡေရာက္ၿပီ"
သူကအားရပါးရ႐ွင္းျပေနသည္
လက္ကလဲ ပတ္တီးစည္းေပးေနတာကမျပတ္
"ခင္ဗ်ားနည္းနည္းမွတ္မိလာၿပီလား?"
"ဟင္...ဘာကိုလဲ"
"ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းေလ"
"ဟိတ္...ခင္ဗ်ားလို႔မေခၚနဲ႔ေလ ခ်ာတိတ္ရဲ႕"
"ေခၚေတာ့ေရာ ဗ်"
ေျပာရင္းႏွင့္သူကပတ္တီးစည္းျခင္းကိုလက္စသတ္ေလသည္
"ေအးပါ...ငါနဲ႔ယူၿပီးမွ သင္ေပးဦးမယ္"
ကြၽန္ေတာ္ကတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္
"ဟာဗ်ာ"
သူက႐ွက္သြားၿပီးထထြက္သြားေလသည္
ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြထပ္ၿပီး ျပံဳးသြားျပန္ေလၿပီ
~~~~~~~~~~~~~~~~
လေရာင္လင္းတစ္ေယာက္ညကအိပ္မက္မေကာင္းသျဖင့္ သူရိန္႔
အိမ္သို႔ေရာက္ေနေလသည္
ျခံဝန္းတံခါးမ်ားပြင့္လာေတာ့ အေလာတႀကီးထၾကည့္မိေလသည္
ခဏေနေတာ့ သူရိန္႔လူမ်ားဝင္လာၾကသည္
သူရိန္႔ကိုမေတြ႔သျဖင့္ စိတ္ပူသြားသည္
သူမေမးရေသးခင္
"ဆရာလေရာင္...ဆရာသူရိန္...သူ..သူ..."
"ဟာကြာ...အဲဒီေကာင္..."
အိမ္မွာအေဖတို႔ကို ဘယ္လိုျပန္ေျပာရပါ့မလဲ
အဲဒီ့ေကာင္ကသူ႔စိတ္ထင္ရာလုပ္သြားၿပီ
က်န္တာအားလံုးကသူ႔ေခါင္းေပၚေရာက္ေနေလၿပီ
အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ မေကာင္းသျဖင့္
သူ႔မိန္းမကေမးေလသည္
"သူရိန္...သူရိန္...မ႐ွိေတာ့ဘူး"
"႐ွင္..."
"လေရာင္...လာခဲ့ဦး" အေဖ့အသံၾကားလိုက္ရေတာ့သူအလ်င္အျမန္ထလိုက္သြားလိုက္သည္
"ဒါဆိုလဲစီစဥ္စရာ႐ွိတာစီစဥ္ေတာ့ေလ..."
"ဟုတ္ကဲ့...အေဖ ကြၽန္ေတာ္ဆြမ္းသြတ္ဖို႔စီစဥ္လိုက္ပါ့မယ္"
~~~
