ရင္ခြင္နန္းေတာ္
အပိုင္း(၇)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သူရိန္ထက္
သူ႔လႈပ္႐ွားမႈေလးေတြရပ္တန္႔သြားကာ ခံုမွာမတ္မတ္ေလးျပန္ထိုင္သည္။
"ခ်ာတိတ္..."
ကြၽန္ေတာ္မဝံ့မရဲေခၚၾကည့္လိုက္သည္။ အခုခ်ိန္မွာ ခ်စ္လို႔နမ္းတာပါလို႔ေျပာလဲ
သူယံုႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။ စိတ္ျမန္လြန္းေသာကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္မိသည္။
ျမင္ျမင္ခ်င္းအခ်စ္ဆိုတာ႐ွိေပမဲ့သူ႔လို႐ိုးသားသူေလးအတြက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္လက္ခံဖို႔ခက္ေနေပလိမ့္မည္။
ကြၽန္ေတာ္ေျပာဖို႔စကားလံုးမ်ားကို ဂ႐ုတစိုက္ေရြးေနမိသည္။
"ကြၽန္ေတာ္အမိုးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအဲဒီလိုနမ္းေနက်ဗ်"
သူ႔ထံမွအသံထြက္လာသျဖင့္ကြၽန္ေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။
ဒါဆိုစိတ္မဆိုးဘူးေပါ့.ေတာ္ပါေသးတယ္။ ခ်စ္ခရီးကမစရေသးခင္အဆံုးသတ္သြားမွာမ်ိဳးေတာ့မလိုခ်င္ပါ
ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ေပ်ာ္ေနရင္း သူ႔ကိုျပန္ၾကည့္မိေတာ့
"ခ်ာတိတ္...ငိုေနတာလား? ဘာလို႔လဲ?..."
ကြၽန္ေတာ္ အလန္႔တၾကားေမးကာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့ယူလိုက္သည္။
သူ႔လက္ေလးေတြႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ဖယ္ခ်ကာ
"ကြၽန္ေတာ္သတိရသြားလို႔ပါ...ရပါတယ္...အိမ္ေ႐ွ႕ျပန္သြားရေအာင္ေလ"
သူကေျပာရင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတြဲေပးသည္။
ဘယ္ေလာက္ျဖဴစင္လိုက္သည့္ ခ်ာတိတ္ေလးပါလဲ။ စိတ္မဆိုးသည့္အျပင္
ကြၽန္ေတာ့္အေပၚေစတနာလဲမပ်က္႐ွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကိုထိန္းမွျဖစ္မည္။
တန္ဖိုးထားၿပီးခ်စ္ရတဲ့ခ်စ္သူေလးက သူ႔ကိုအေပ်ာ္ၾကံသည္ဟုမထင္ေစလိုပါ။
ဟူး...စိတ္ေမာရပါလား ခ်ာတိတ္ရာ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ျပည့္မင္းျမတ္
ဒီေန႔ေက်ာင္းပိတ္သျဖင့္ၿမိဳ႕ေပၚကိုသြားမလို႔ျဖစ္သည္။သူရိန္ထက္လဲအခု
လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ထမင္းဟင္းခ်က္ထားခဲ့ကာ သြားေတာ့မလို႔ျဖစ္သည္။
အိမ္ထဲမွထြက္လာေတာ့ သူကႏိုးေနၿပီျဖစ္သည္။
"ခ်ာတိတ္...ဘယ္သြားမလို႔လဲ ေက်ာင္းအက်ီၤလဲမဟုတ္ပါလား?"
သူကေမးရင္းႏွင့္ထထိုင္လိုက္သည္
"ၿမိဳ႕ေပၚမွာလိုတာေလးသြားဝယ္မလို႔"
"ကိုယ္လည္းလိုက္မယ္ေလ" ေျပာၿပီးအိပ္ရာမွခ်က္ခ်င္းထလာကာမ်က္ႏွာသစ္ဖို႔အိမ္ေ႐ွ႕ကိုဆင္းသြားေလသည္။
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ? ခင္ဗ်ားလဲေနေကာင္းေသးတာမဟုတ္ပဲနဲ႔"
တကယ္ဆို သူေမြးေန႔အတြက္လိုအပ္တာေတြသြားဝယ္ဖို႔ပါ သူစုထားေသာပိုက္ဆံေလးႏွင့္
ေက်ာင္းမွဆရာႀကီးႏွင့္ရြာလူႀကီးကိုလဲဂါရဝျပဳကန္ေတာ့ဖို႔ဝယ္မည္။ တပည့္ေလးမ်ားကိုလဲမုန္႔ထုတ္ကေလးမ်ားဝယ္ကာ အားလံုးကိုမွ်ေကြၽးခ်င္သည္။
သူ႔ကိုအဲဒီအေၾကာင္းေတြမေျပာျပခ်င္ပါ။ဘယ္လိုထားခဲ့ရပါ့မလဲ?
"အက်ီႌဝတ္တာမကူခ်င္ဘူးလား"
သူကေျပာၿပီးအိပ္ေပၚျပန္တက္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္အၾကံဥာဏ္ထုတ္ေနရင္း
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတက္လိုက္လာေတာ့ သူက သူ႔ေဘာင္းဘီ႐ွည္ကိုပင္ဝတ္ၿပီးေနၿပီ
ပခံုးမွအနာကမေပ်ာက္ေသးေတာ့သူအကႌ် ဝတ္ဖို႔မလြယ္ေပ။
"ခ်ာတိတ္...ကူပါဦးကြ" သူကလွမ္းေျပာရင္းအက်ီႌကိုလွမ္းေပးေနသည္။
သူ႔ပံုစံကစေတြ႔တုန္းကပံုစံအတိုင္းျဖစ္ေနေပၿပီ။ ေျခသလံုးနားမွာ အနည္းငယ္ျပဲေနေသာေနရာက
တမင္ထြင္ၿပီးဝတ္ထားသလိုေတာင္ျဖစ္ေနေသးသည္။
အနက္ေရာင္ေတြပဲဝတ္ထားေတာ့ သူ႔ပံုစံကပိုၿပီးထင္ေပၚေနသလို
ဂ်ာကင္ပါထပ္ဝတ္ေပးလိုက္ကာ သူ႔ကိုထားခဲ့မည့္အေတြးကိုလက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့သည္။
ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္လိုက္ၾကၿပီး ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ေမာင္းခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
ေစ်းရံုႀကီးေ႐ွ႕နားမွာရပ္လိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚကဆင္းၾကေတာ့
"ဒီထဲဝင္မွာလား?" လူေတြဝင္ထြက္႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနေသာေနရာကိုၾကည့္ကာ သူက႐ွံု႔မဲ့ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့
"ကိုယ္ဒီနားမွာပဲေစာင့္မယ္ေလ"
"အဲဒါဆိုလဲဒီနားပဲေနေလ...ကြၽန္ေတာ္ကလိုက္႐ွာမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကို ေနာက္လိုက္သည္။ လြန္သြားလားေတာ့မသိ
"အင္းပါ...မင္းကိုယ့္ကိုေစတနာမ႐ွိမွန္းသိၿပီးသားပါကြာ"
သူကလဲျပံဳးစိစိႏွင့္ျပန္ေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ခ်သြားသည္။
"အင္း...ဒါဆို ခဏေစာင့္"
ေျပာၿပီးကြၽန္ေတာ္ ေစ်းရံုထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
လေရာင္လင္း
ဒီေန႔ သူရိန္ဆံုးသြားတာ ၅ရက္႐ွိၿပီ
အိမ္မွာေတာ့ ၇ရက္တိတိဆြမ္းကပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားေလသည္။
အားလံုးအသီးသီးအလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနၾကသည္။ ညီမေလးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့အမ်ိဳးသမီးကေတာ့
မ်က္ရည္မစဲေသးပါ။ အေဖလဲမ်က္ႏွာမေကာင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္လဲရင္ထဲမေကာင္းေသာ္လည္း
ေယာက်ာ္းဆိုေတာ့လဲငိုလို႔ကမျဖစ္ျပန္။
အိမ္မွဖုန္းက႐ုတ္တရက္ထျမည္လာသည္။
"ကိုႀကီး...ကိုေလး...ကိုေလး..ဖုန္း"
ညီမေလး၏အသံစာစာေလးကထြက္လာသည္။
သူဖုန္းနားကိုအေျပးအလႊားသြားလိုက္သည္။
"ဟုတ္..ကိုေလး" ညီမေလးကသူ႔အကိုကိုျပန္ေျဖကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖုန္းလွမ္းေပးသည္။
"လေရာင္...ငါဘာမွမျဖစ္ဘူး...မင္းတို႔စိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔...အေဖ့ကိုဂ႐ုစိုက္ဦး"
"မင္းကဘယ္မွာလဲအခု....ဘာမွမျဖစ္လဲျပန္လာေလကြာ"
"အခု ျပန္လာလို႔မရေသးဘူး...ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္မွျပန္လာခဲ့မယ္" သူရိန္႔အသံကေပ်ာ္ေနသည့္ပံုပင္
"မင္းအလုပ္ေတြကေရာကြ"
"မင္းနည္းနည္းစီမံေပးပါကြာ...က်န္တာဟိုေကာင္ေတြလုပ္လိမ့္မယ္"
"ဘယ္မွာလဲေတာ့ေျပာေလကြာ..."
"secret...ငါျပန္လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဖုန္းထပ္ဆက္လိုက္မယ္...ဒါပဲ"
ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားသည္။ဒါေပမဲ့လဲ စိတ္မဆိုးႏိုင္ပါ။အေပၚထပ္႐ွိဘုရားခန္းသို႔အျမန္သြားကာ အေဖ့ကိုဝမ္းသာစရာသတင္းေျပာရဦးမည္။
~~~~~~~~~~~~~~
သူရိန္ထက္
ဖုန္းခ်ၿပီးဒီဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့ ျပည့္မင္းျမတ္ ကိုဆိုင္ကယ္နားမွာေတြ႔ရသည္။
သူကဒီဘက္ကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းေျပာေနတာမ်ားေတြ႔သြားလားမသိ
ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲအေျပးအလႊားစဥ္းစားလိုက္သည္။
သူကဒီဘက္ကိုေလွ်ာက္လာေနၿပီျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ေရတစ္ဘူးေလာက္" ေခါင္းထဲဝင္လာသည့္အၾကံအတိုင္းလွမ္းေျပာကာ
ငါးေထာင္တန္တရြက္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
"ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဒီမွာ"
~~~~~~~~~~~~~~
