ရင္ခြင္နန္းေတာ္
အပိုင္း (၁၅)
....................
ျပည့္မင္းျမတ္
ကြၽန္ေတာ္မ်က္လံုးေတြကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္အခု ကိုႀကီးရဲ႕အိမ္မွာ႐ွိေသာ အိပ္ခန္းထဲမွာျဖစ္သည္။
ဒါဆို ကိုႀကီးေရာ...
ျပတင္းတံခါးအျပင္ဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပင္မွာေမွာင္ေနၿပီျဖစ္သၫ္။
အိပ္ရာေပၚမွထကာ အခန္းအျပင္ကိုထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
ကိုႀကီးဘယ္ေရာက္သြားလဲေမးရမည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွမေတြ႔ရ...
အခန္းတံခါးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လိုက္ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့....ေတြ႔ပါၿပီ
ကိုႀကီး....
ကုတင္ေပၚမွာလွဲေနၿပီး လက္တြင္ေဆးသြင္းထားရေလသည္။
အခုထိ သတိရေသးပံုမေပၚပါ။ ေအာက္ဆီဂ်င္မ်က္ႏွာဖံုးေလးေအာက္မွာ
အသက္ကိုမွန္မွန္ေလး႐ွဴေနေလသည္။
ဒါဆို ကိုႀကီး မေသဘူးေပါ့....ဘာမွမျဖစ္ဘူးေပါ့....
ေတာ္ပါေသးရဲ႕....
ကြၽန္ေတာ္ ကိုႀကီးေဘးနားကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ကာ
ကိုႀကီး လက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။
ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းနားယူကာ ဖြဖြေလးနမ္းေနမိသည္။
"ကိုႀကီး....ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ရင္လဲထပါေနာ္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုရင္ကြဲေအာင္မလုပ္ရဘူးေနာ္"
စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနမိရင္း ကိုႀကီးကို နဖူးေလးသပ္ေပးလိုက္
ပါးေလးေတြကိုင္ၾကည့္လိုက္လုပ္ေနမိသည္။
မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားသည္မွလြဲ၍ အခုထိခန္႔ညားေခ်ာေမာေနဆဲပါ
တံခါးဖြင့္သံၾကားရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အကိုေလး...သတိရလာၿပီလား....ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာလန္႔ဖ်ပ္သြားတာပဲဗ်
တစ္ခုခုစားမလားဗ်...ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘာလုပ္ေပးရမလဲ"
"မစားေတာ့ပါဘူး....ေက်းဇူးပါ...အကိုတို႔ရဲ႕ဆရာကိုပဲ စိတ္ပူပါ
ဒါနဲ႔အေျခအေနကေရာ"
"ဆရာက ဒါမ်ိဳးခဏခဏ ျဖစ္တယ္ဗ်....အဲ့ဒါေၾကာင့္အိမ္မွာလဲအစံုအလင္႐ွိတယ္ေလ
မိသားစုဆရာဝန္ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္မီသြားတာေပါ့...
အခုကဆရာက အလုပ္ေတြပိၿပီးပင္ပန္းထားတာေၾကာင့္ သတိလစ္သြားတာပါ
အားလံုးထဲမွာ ဆရာကအသန္မာဆံုးဗ်...ဆရာ့ကိုယ္မွာ တခ်ိဳ႕အမာရြတ္ေတြေတာင္ခုထိ႐ွိေသးတယ္
အကိုေလး ဆရာ့နားမွာ႐ွိမယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္ ဆရာႏိုးလာရင္ စားဖို႔တစ္ခုခုသြားစီစဥ္လိုက္ပါဦးမယ္"
