ရင်ခွင်နန်းတော် အပိုင်း(၂)
~~~~~~~~~~~~~~~~~
အောက်သို့ပြုတ်ကျသွားသည့်ခံစားမှုတစ်ခုကြောင့် ရုတ်တရက်ထလိုက်မိသည်
ဘယ်ဘက်ပခုံးမှ မခံမရပ်နိုင်အောင်နာကျင်မှုကြောင့်
"အား..." သူအော်လိုက်မိသည်
မျက်လုံးတွေကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူအံ့သြသွားသည်
သူပျဉ်ထောင်အိမ်လေး တစ်လုံးထဲသို့ရောက်နေလေသည်
ပတ်ဝန်းကျင်မှလဲ ကျေးငှက်များအသံမှအပ မည်သည့်လူသံမှ
မကြားရ
သူပြန်စဉ်းစားကြည့်မိသည်
သူတို့လူစုဟိုလူတွေဆီသို့လာခဲ့ကြသည်
~~~~~~~~~~~~
"သူတို့နယ်မြေနားရောက်နေပြီ သတိထားကြဦး" သူရိန်ထက် သူ့လူများကိုလှမ်းမှာလိုက်သည်
"ဟုတ်"
ယခုအချိန်တွင်အဆက်အသွယ်မပြတ်ရန်အရေးကြီးသောကြောင့်
ဖုန်းများကို စပီကာဖွင့်ထားပြီးပြောနေကြတာလဲဖြစ်သည်
ကားလမ်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်တွင်သစ်ပင်ကြရှိနေသည်မှလွဲ၍
ကားအသွားအလာရှင်းလျက်ရှိသည်
လမ်းကိုဂရုစိုက်၍ သတိနှင့်မောင်းလာကြသည်
ရုတ်တရက် သူရိန်ထက်၏ကားရှေ့သို့ ကားတစ်စီးကန့်လန့်ဖြတ်ပိတ်ရပ်လိုက်သည်
သတိထားနေခဲ့တာမို့ အချိန်မီဘရိတ်အုပ်လိုက်နိုင်ခဲ့သည်
တစ်ဖက်ကားပေါ်မှ လူ ၆ယောက်ခန့်ဆင်းလာပြီး သူ့ကားရှိရာသို့လျှောက်လာကြသည်
သူ့လူများလည်းကားအမြန်ရပ်ကာ နောက်သို့ပြေးလာကြသည်
သူရိန်ထက်ကားပေါ်မှဆင်းကာ ထိုလူကို အထင်သေးစွာကြည့်၍ မဲ့လိုက်သည်
"တော်တော်သတ္တိကောင်းပါလားကွ" ထိုလူထံမှစကားသံထွက်လာလေသည်
"ငါကသူခိုးမှမဟုတ်တာ...ဘယ်သူ့ကြောက်ရမှာလဲ" သူရိန်ထက်တုန့်ပြန်လိုက်တော့
