ရင်ခွင်နန်းတော် အပိုင်း(၇)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သူရိန်ထက်
သူ့လှုပ်ရှားမှုလေးတွေရပ်တန့်သွားကာ ခုံမှာမတ်မတ်လေးပြန်ထိုင်သည်။
"ချာတိတ်..."
ကျွန်တော်မဝံ့မရဲခေါ်ကြည့်လိုက်သည်။ အခုချိန်မှာ ချစ်လို့နမ်းတာပါလို့ပြောလဲ
သူယုံနိုင်မှာမဟုတ်ပါ။ စိတ်မြန်လွန်းသောကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်မိသည်။
မြင်မြင်ချင်းအချစ်ဆိုတာရှိပေမဲ့သူ့လိုရိုးသားသူလေးအတွက်တော့ ရုတ်တရက်လက်ခံဖို့ခက်နေပေလိမ့်မည်။
ကျွန်တော်ပြောဖို့စကားလုံးများကို ဂရုတစိုက်ရွေးနေမိသည်။
"ကျွန်တော်အမိုးက ကျွန်တော့်ကိုအဲဒီလိုနမ်းနေကျဗျ"
သူ့ထံမှအသံထွက်လာသဖြင့်ကျွန်တော်ဝမ်းသာသွားသည်။
ဒါဆိုစိတ်မဆိုးဘူးပေါ့.တော်ပါသေးတယ်။ ချစ်ခရီးကမစရသေးခင်အဆုံးသတ်သွားမှာမျိုးတော့မလိုချင်ပါ
ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ်ပျော်နေရင်း သူ့ကိုပြန်ကြည့်မိတော့
"ချာတိတ်...ငိုနေတာလား? ဘာလို့လဲ?..."
ကျွန်တော် အလန့်တကြားမေးကာ သူ့မျက်နှာလေးကိုမော့ယူလိုက်သည်။
သူ့လက်လေးတွေနှင့်ကျွန်တော့်လက်ကို ဖယ်ချကာ
"ကျွန်တော်သတိရသွားလို့ပါ...ရပါတယ်...အိမ်ရှေ့ပြန်သွားရအောင်လေ"
သူကပြောရင်းနှင့် ကျွန်တော့်ကိုတွဲပေးသည်။
ဘယ်လောက်ဖြူစင်လိုက်သည့် ချာတိတ်လေးပါလဲ။ စိတ်မဆိုးသည့်အပြင်
ကျွန်တော့်အပေါ်စေတနာလဲမပျက်ရှာပါ။ ကျွန်တော့်စိတ်ကိုထိန်းမှဖြစ်မည်။
တန်ဖိုးထားပြီးချစ်ရတဲ့ချစ်သူလေးက သူ့ကိုအပျော်ကြံသည်ဟုမထင်စေလိုပါ။
ဟူး...စိတ်မောရပါလား ချာတိတ်ရာ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ပြည့်မင်းမြတ်
ဒီနေ့ကျောင်းပိတ်သဖြင့်မြို့ပေါ်ကိုသွားမလို့ဖြစ်သည်။သူရိန်ထက်လဲအခု
