ရင္ခြင္နန္းေတာ္
အပိုင္း(၁၀)
~~~~~~~~~~~~~~~~
ျပည့္မင္းျမတ္
"ကိုယ္ျပန္ရေတာ့မယ္" သူကေျပာၿပီး ဟိုဘက္လွည့္သြားေလသည္။
ဒါ...ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ကေရာ....
အရင္ကအတိုင္းတစ္ေယာက္ထဲေနခဲ့ရမွာလား?
အင္းေလ...သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီလိုေတာၿမိဳ႕ေလးမွာေနတာကဘာအဓိပၸါယ္႐ွိမွာလဲ
သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္နားမွာ
တစ္သက္လံုးေနေစခ်င္ေပမဲ့....
သူ႔အတြက္ကိုေတြးၿပီး လႊတ္ေပးႏိုင္ရမယ္ေလ...
ဒါမွလဲ...ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုတကယ္ခ်စ္ရာေရာက္မယ္မလား?
ငိုဖို႔မရည္ရြယ္ပါပဲ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ထက္စီးက်လာသည္။
သူက ေရေလးေတြကို ေျခေထာက္နဲ႔မထိတထိ လုပ္ေနရင္း
ျပန္လွည့္လာသည္။
"ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကေလ....ဟင္...ခ်ာတိတ္...ငိုေနတာလား?"
သူပ်ာပ်ာသလဲအနားေရာက္လာကာ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ယူၿပီး
မ်က္ရည္သုတ္ေပးေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔လက္ေတြကို အသာဖယ္လိုက္ကာ
"ကိုႀကီးျပန္မယ္ဆိုရင္လဲျပန္ပါ...ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္ေယာက္တည္းမေနတတ္ေတာ့ေအာင္ေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔"
ေျပာၿပီး ထပ္က်လာေသာမ်က္ရည္ေတြကို လက္ႏွင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ပစ္လိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ ထထြက္သြားမလို႔လုပ္ေတာ့သူက အားႏွင့္ဆြဲလိုက္သျဖင့္
ကြၽန္ေတာ့္လူေကာင္ေသးေသးေလး သူ႔ေပါင္ေပၚထိုင္လ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
"ခ်ာတိတ္ကြာ...."သူအသည္းယားသလိုေခၚရင္း ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုေႏြးေထြးမႈေတြေပးျပန္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္မျငင္းႏိုင္ပါ။ ဒါသည္ပဲသူ႔ထံမွေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္အနမ္းေလလား
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ခ်လိုက္ေတာ့ေဝ့ေနသည့္မ်က္ရည္ေတြက
သူ႔ပါးျပင္ေပၚအထိက်သြားေလသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~
သူရိန္ထက္
ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေပၚ သူ႔မ်က္ရည္စက္ေလးက်လာေတာ့
ဘယ္လိုမွစိတ္မေကာင္းႏိုင္ပါ။
တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ္က သူတားတာေလးကိုၾကားခ်င္တာပါ။
အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမတားဆီးရက္ပဲ တစ္ေယာက္တည္းဝမ္းနည္းေန႐ွာေသာ
ခ်စ္သူေလးကိုသနားမိသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ကာ
မ်က္ရည္ေလးေတြကိုလက္မေလးေတြႏွင့္သုတ္ေပးလိုက္သည္။
သူကမေနတတ္သလိုေလး ႐ုန္းဖယ္ဖို႔လုပ္ေနေတာ့...
ကြၽန္ေတာ္သူ႔နဖူးေလးကိုဖြဖြေလးနမ္းလိုက္သည္။
"ခ်ာတိတ္...ကိုယ့္ကိုၾကည့္"
ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ သူ႔မ်က္ဝန္းေလးေတြကရီေဝေနဆဲပါ
အခုထိကိုတကယ့္ခ်ာတိတ္ေလးပါပဲ
"ကိုယ္ျပန္ရေတာ့မယ္ .......ခ်ာတိတ္က ကိုယ္နဲ႔တူတူ တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့ရမယ္
ဟိုမွာ ခင္ဗ်ားေလး တကၠသိုလ္ ဆက္တက္ဖို႔ ကိုယ္စီစဥ္ထားၿပီးၿပီ"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက မယံုၾကည္ႏိုင္သလိုေလး ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ဒါ...ဒါေပမဲ့...ဒီကေက်ာင္းမွာ...."
"႐ွဴး..." ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေပၚလက္ညႇိဳးေလးတင္ကာတားျမစ္လိုက္ရင္း
သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို ဖက္လိုက္ကာ
ေက်ာေလးကိုပြတ္၍ ကေလးေခ်ာ့သလို ပြတ္ေပးေနကာ ႐ွင္းျပေနမိသည္။
"အဲဒီ့အတြက္လဲကိုယ္စီစဥ္ၿပီးၿပီ ဒီမွာ ္ ၃ထပ္ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္ေဆာက္ဖို႔
ကိုယ္နဲ႔လူႀကီးေတြစီစဥ္ေနၾကတာ...အမ်ားဆံုးထည့္တာကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ခ်ာတိတ္နာမည္နဲ႔ေပါ့...
ကိုယ္တို႔ကမတည္ေပးတဲ့သေဘာ ရြာကလူေတြလဲတတ္အားသေလာက္ဝိုင္းထည့္ၾကပါတယ္
အခု ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းေတြေတာင္ဝယ္ၿပီးေနၿပီ ကိုယ့္အကိုရဲ႕ကုမၸဏီက အင္ဂ်င္နီယာနဲ႔
ေဆာက္လုပ္ေရးတစ္ဖြဲ႔ လႊတ္ခိုင္းထားတယ္ ဒီကကိစၥေတြအတြက္ဘာမွမပူနဲ႔
ဟိုမွာအလုပ္ေတြကကိုယ္မ႐ွိလို႔မျဖစ္ဘူးခ်ာတိတ္ကိုမထားခဲ့ႏိုင္လို႔ကိုယ္ ဒီကေနပဲလွမ္းၫႊန္ၾကားေနရတာ ဒီမွာစိတ္ခ်ရေအာင္မစီစဥ္ေပးသမွ်
ခင္ဗ်ားေလးက ကိုယ့္ေနာက္လိုက္မွာမဟုတ္ဘူးေလ... ဒီေကာင္ပဲ ရင္ကြဲၿပီးေသရမွာဗ်"
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုအ႐ွည္ႀကီး ႐ွင္းျပၿပီးေမာသြားသျဖင့္
သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ တကယ္ပါ
ကိုယ့္ခ်စ္သူေလးမို႔ဒီေလာက္ထိ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝး႐ွင္းျပေနရတာ
အိမ္မွာဆိုငယ္ငယ္တည္းက စကားေတာင္ ေလးလံုးကြဲေအာင္ေျပာတာမဟုတ္
အိမ္ကလူေတြေမးရင္ေတာင္ေျဖခ်င္မွေျဖတာျဖစ္သည္။
အခုေတာ့... အခ်စ္ကေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္ထင္သည္။
ဒါေပမဲ့ အာေညာင္းရက်ိဳးေတာ့နပ္ပါသည္။
"ကိုႀကီးကအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ" တဲ့ ကေလးေတြ အာဘြားေပးသလို ကြၽန္ေတာ့္ပါးကိုနမ္းၿပီး သူကေျပာေလသည္။
~~~~
သူ႔မိဘေတြကိုျမဳပ္ႏွံထားေသာေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါ သူကစကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနေလသည္။
အင္းေလ...သူ႔ခမ်ာ လဲေက်ာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္ကလဲြၿပီး အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့
သူ႔မိဘေတြကိုလြမ္းေန႐ွာမည္ေပါ့
"အမိုး...ဒါကိုႀကီးပါ...သား ခဏလိုက္သြားမယ္ေနာ္"
သူကေျပာရင္းကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ကာႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦးဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ေမးဆတ္ျပသည္။
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္သြားေသာ္လည္း ခ်စ္ေသာသူမို႔အလိုလိုက္ရမည္သာ
"ကြၽန္ေတာ္ အသက္႐ွင္ေနသေရြ႔ သူ႔ကိုမွဲ႔တစ္ေပါက္မစြန္းရေအာင္ေစာင့္ေ႐ွာက္မွာပါ
ေဒၚေဒၚတို႔ဆီကိုလဲ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္လာလည္ပါ့မယ္"
သူသိေစခ်င္သည့္စကားကိုသူ႔မိဘကိုေျပာသလိုႏွင့္ သိေစလိုက္သည္။
ေက်နပ္သြားသလို သူက ျပံဳးျပံဳးေလးႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနေလသည္။
"ျပန္ရေအာင္ေလ ခ်ာတိတ္...မနက္ျဖန္ ဧည့္သည္ေတြလာမွာဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႔ဒီည..."
"ဘာလဲ...ကိုႀကီးေနာ္" သူက ေျပာကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလက္သီးေလးႏွင့္မနာေအာင္ထုေလသည္။
"ဟားဟားဟား...ဧည့္သည္ေတြကမ်ားေတာ့ပင္ပန္းမွာေလ...အဲဒါေၾကာင့္ အားေမြးထားရမယ္ေျပာတာ ခ်ာတိတ္က စိတ္ဝင္စားတာေတြပဲေတြးေနတာကိုး"
သူ႔မ်က္ႏွာေလးရဲသြားတာကိုၾကည့္ကာ အသည္းယားမိသည္။ သူ႔လက္ကိုတြဲဖို႔လုပ္ေတာ့ ေ႐ွ႕မွ
ထြက္ေျပးသြားေလသည္။
ကြၽန္ေတာ့္ရယ္သံက ေတာထဲမွာမို႔ ပိုက်ယ္ေလာင္ေနသလိုလို...
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္စလိုက္ေနာက္လိုက္ႏွင့္ပင္အိမ္ေလးသို႔ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ မွာထားေသာဆန္ႏွင့္ ဟင္းခ်က္ဖြယ္ရာမ်ား လာပို႔ေသာ ေထာ္လာဂ်ီေလးကိုျမင္ကာ
သူအံ့ျသသြားျပန္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါ ထားခဲ့လိုက္ပါ"
ထိုလူမ်ားျပန္ထြက္သြားၾကေတာ့
"ကိုႀကီးက ဒါေတြဘယ္တုန္းကဝယ္ထားတာလဲ"
"ကိုယ့္ခ်ာတိတ္ေလးပင္ပန္းမွာစိုးလို႔ေပါ့ကြ"
သူ႔ကိုဖက္ကာအိမ္ထဲဝင္မည္လုပ္ေတာ့
"ခဏ....အဲဒါေတြမေရႊ႔ဘူးလား သူတို႔က ေထာ္လာဂ်ီ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာယူမွာလဲ"
"အဲဒါပါကိုယ္ဝယ္ထားလိုက္တာ"
"ဟမ္"
"ပါးစပ္လဲေစ့ပါဦးခ်ာတိတ္ရယ္...ဘာေတြဒီေလာက္အံ့ျသေနတာလဲဟိုလူေတြလာရင္လဲ သြားေရးလာေရးအဆင္ေျပတာေပါ့ ဒီအတိုင္းလဲအေပၚကအုပ္ထားတာပဲရပါတယ္
မနက္ျဖန္ ဟိုေကာင္ေတြလာမွေရႊ႔ခိုင္းမယ္ လာပါကြာ...ကိုယ့္ကိုစကားအမ်ားႀကီးေျပာခိုင္းေနၿပီး
ထမင္းက်မေကြၽးဘူး ဗိုက္ဆာေနၿပီဗ်"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီး သူ႔ခါးေလးကိုတြန္းကာအိမ္ထဲဝင္ခိုင္းလိုက္သည္။
ညစာေလးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္စားရင္း အိပ္စက္အနားယူၾကေလသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ျပည့္မင္းျမတ္
