ရင္ခြင္နန္းေတာ္
အပိုင္း(၆)
~~~~~~~~~~~~~
ျပည့္မင္းျမတ္
"ခင္ဗ်ားေနာ္..."
သူကမခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္ႏွင့္ လက္ညႇိဳးကို ႏႈတ္ခမ္းနားကပ္ျပသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ကဘယ္လိုလုပ္ေပးရမွာလဲ?"
"ကိုယ့္ကိုတြဲေပးေလ...ဒီမွာေပါက္ခ်ရမွာလား?"
"လာပါဗ်ာ" ဒဏ္ရာမ႐ွိသည့္ဘက္မွေန၍တြဲေပးလိုက္သည္
သူကပခံုးကိုျပန္ဖက္ထားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနသျဖင့္
ကြၽန္ေတာ္မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္လာသည္။ ရင္ခုန္မိသလိုလို
ေနာက္ေဖးကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္သာကိုၾကည့္ကာ
သူ႐ွံု႔မဲ့သြားသည္
နယ္ဘက္ကအိမ္ေလးဆိုေတာ့ အိမ္သာက ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလးသာ
သူ႔အရပ္ႀကီးႏွင့္လြတ္ပါ့မလားေတာင္မသိ...
သူ႐ႈုံ႔မဲ့ေနသည့္ပံုကေတာ္ေတာ္ရယ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ဖက္လွည့္ျပံဳးလိုက္ရင္း
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
သူကကြၽန္ေတာ့္ပခံုးကို တစ္ခ်က္ညႇစ္လိုက္ကာ
"ဘယ္လိုဝင္ရမလဲ ခ်ာတိတ္"
"မသိဘူးေလ...ဒါ ဆိုရင္လဲ အျပင္နားမွာပဲ ႐ွင္းလိုက္ေလ"
သူလုပ္ျပသလို လက္ညႇိဳးကို ႏႈတ္ခမ္းနားကပ္၍ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူ႔မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္႐ွိေနလို႔မလြတ္လပ္ဘူးထင္ပါ့...
"ဒါဆိုလဲ ဒီနားမွာ မွီထားၿပီး ကိုယ့္ဘာသာႀကိဳးစားၾကည့္"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီး သူ႔ကိုမွီထားခဲ့ေပးမလို႔လုပ္ေတာ့ သူကမလႊတ္
"ဟင့္အင္း...ေတာ္ၿပီ"
"ခင္ဗ်ားကလဲ...ကေလးလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔"
ေျပာသာေျပာရသည္ လူပံုစံသန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလးႏွင့္ဆိုေတာ့
သူကခ်မ္းသာသည့္အသိုင္းအဝိုင္းမွျဖစ္ႏိုင္သည္။
"ေအာင့္ထားလို႔ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး...လာပါ.."
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုအိမ္သာနားထိတြဲလာလိုက္သည္။
"ေဘးကခ်ံဳထဲကို ပန္းလိုက္ေလ..."
ေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္လဲမ်က္ႏွာလႊဲထားလိုက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ မ်က္ႏွာပူလာသလိုလို...
ေက်ာင္းကကေလးေတြေတာင္ ဒီလို႐ွဴးလိုက္မ တည္ရပါ။
"ၿပီးၿပီ"
အခုမွပဲ႐ုပ္ကျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
သူျပံဳးေနေတာ့လဲ ကေလးေလးႏွင့္တူလိုက္တာ
ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ေငးခနဲျဖစ္သြားရသည္။ ၿပီးမွ
"ခင္ဗ်ား ဗိုက္ဆာေနၿပီလား"
"မင္းကအခုစားမလို႔လား"
"ဟင့္အင္း...အခုမွခ်က္မွာ"
"ဒါဆို ကိုယ္ လဲဒီနားမွာပဲထိုင္ေနမယ္"
ေျပာၿပီးသူက ထမင္းစားပြဲနားကခံုမွာထိုင္လိုက္သည္။
အမိုးတို႔လဲ လူႀကီးေတြဆိုေတာ့ အထိုင္အထ သိပ္မလြယ္ေတာ့သျဖင့္
ဒီခံုုေလးေတြႏွင့္စားပြဲဝိုင္းေလးကို ကြၽန္ေတာ္ စီစဥ္ေပးထားတာျဖစ္သည္။
"ခင္ဗ်ား ဆာေနေရာေပါ့...ငါး႐ွိတယ္ ထမင္းလဲ႐ွိတယ္ စားမလား"
"ငါး...မစားဘူး" သူက လိုက္ရြတ္ၾကည့္ကာ ျပန္ေျဖသည္
"ဘာလို႔လဲ ညႇီမွာေၾကာက္လို႔လား? ေၾကာ္ထားတာပါဗ်"
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုေျဖေနရင္း ဟင္းသီးဟင္းရြက္အစံု အနည္းငယ္စီေရြးကာ ဇကာေလးထဲထည့္ၿပီး သူ႔နားလာျပန္ထိုင္လိုက္သည္။
"ခ်ာတိတ္...အဲဒါကေရာ"
"အရြက္ေၾကာ္စားမလို႔ေလ...ခင္ဗ်ားေရာ ဒါနဲ႔စားမလား?"
"အင္း...ကိုယ္လဲ ခ်ာတိတ္စားသလိုပဲစားမယ္"
ေျပာၿပီးသူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအားရပါးရ ထိုင္ၾကည့္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္လဲအသီးအရြက္ေတြ ျမန္ျမန္လွီးခြၽတ္ၿပီး သြက္လက္စြာ ေၾကာ္လိုက္ရေတာ့သည္။
အရသာကေတာ့ဘယ္လိုေနသည္မသိ...လူက ရင္ခုန္သံေတာင္မမွန္ခ်င္
ထမင္း ၂ပန္းကန္ခူးၿပီး ငါးေၾကာ္ႏွင့္ အရြက္ေၾကာ္ေလးပါ စားပြဲေပၚခ်လိုက္သည္
သူ႔ပန္းကန္ထဲဇြန္းတပ္ေပးလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္က လက္ေဆးလိုက္သည္။
သူက ကြၽန္ေတာ္ ခံုမွာ ျပန္ထိုင္တဲ့အထိ လိုက္ၾကည့္ေနကာ...သူ႔ပန္းကန္ကို ေဘးကိုတြန္းလိုက္သည္
"ခ်ာတိတ္ ပန္းကန္ထဲကပဲ စားမယ္...ခြံ႔"
"ဟာဗ်ာ...မႀကီးမငယ္နဲ႔....ခင္ဗ်ားဘာသာစားပါ"
"ကိုယ္မွ ငါးမစားတတ္တာ" မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ေျပာေတာ့လဲကြၽန္ေတာ္မေနႏိုင္ပါ
"ေရာ့..ေရာ့...ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ထမင္းစားပ်က္ပါၿပီ"
သူ႔ကိုတလုတ္ခြံ႔လိုက္ရင္း ညည္းသလိုေျပာေတာ့သူက ရယ္ေလသည္။
ေငးခနဲျဖစ္ရျပန္ပါၿပီ အဲဒီအျပံဳး....
"ခ်ာတိတ္လဲစားေလ..."
"ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္သိလား?"
သူကေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ခင္ဗ်ားကအတိတ္ေမ့တာမဟုတ္ပဲ သူငယ္ျပန္သြားတာလား လို႔"
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေအာင္ေျပာေပမဲ့ သူကဘယ္လိုမွမေနသလိုပါပဲ
"အင္း...ဟုတ္မွာေပါ့" တဲ့ေလ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
သူရိန္ထက္
ငါ့ကိုမ်ားသူငယ္ျပန္ေနတယ္တဲ့....
ေနႏွင့္ဦးေပါ့ ခ်ာတိတ္ရယ္....မင္းကိုသိမ္းပိုက္ၿပီးမွ ဟုတ္မဟုတ္ေျပာျပရေသးတာေပါ့
စိတ္ထဲကေနအသံတိတ္ႀကိမ္းဝါးလိုက္ရင္းကေလးဆန္သည့္အေတြးေတြးမိသည့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္
ျပန္အံ့ျသမိသည္။
အိမ္မွာလူႀကီးအဆန္ဆံုးကသူရိန္ထက္ပဲျဖစ္သည္။
အေမကထမင္းခြံရင္ေတာင္မစားပဲ သူ႔အတြက္ တစ္ပန္းကန္သီးသန္႔ခူးေပးမွ စားတာျဖစ္သည္။
အခုေတာ့....
လေရာင္ႏွင့္ညီမေလးသာသိရင္ေတာ့ အေျပာခံရဦးမွာပင္ျဖစ္သည္။
အခ်စ္ႏွင့္ေတြ႔လို႔ေျပာင္းလဲသြားတာ လို႔ျပန္ေျပာလိုက္ရံုသာ....
"ခင္ဗ်ားအက်ီၤကတီ႐ွပ္ႀကီးဗ်...ဒဏ္ရာနဲ႔ဆိုေတာ့အဆင္မေျပဘူး...ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ႐ွပ္အက်ီၤ ႐ွိတယ္
အဲဒါက နည္းနည္းႀကီးေနလို႔ကြၽန္ေတာ္မဝတ္ရေသးတာ"သူကေျပာၿပီး သြားထုတ္လာကာ
ကြၽန္ေတာ့္ကိုဝတ္ေပးေနသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာေလးကကြၽန္ေတာ့္အနားမွာတရစ္ဝဲဝဲ....ဒဏ္ရာကိုမထိေအာင္ဂ႐ုတစိုက္ဝတ္ေပးေနရင္း ၾကယ္သီးတပ္ေပးဖို႔ အာရံုစိုက္ေနသည္။
သု႔ရဲ႕ထြက္သက္ေႏြးေႏြးက ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ဘတ္ကို က်ီစယ္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့...
သူ႔နဖူးေလးနားကို ကြၽန္ေတာ့ႏႈတ္ခမ္းကို တိုးကပ္လိုက္ၿပီး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းလိုက္မိသည္။
သူ႔လက္ေတြရပ္တန္႔သြားသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
