ရင္ခြင္နန္းေတာ္
အပိုင္း(၁၄)
..................................
သူရိန္ထက္
တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ေနာင္တမရစဖူးရေနမိသည္။
အေတြးေတြ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနရင္း တစ္ဖက္ကေျပာတဲ့စကားလဲနားေထာင္ေနရေသးသည္။
ေနရာကိုမွတ္သားေနရင္း ဦးေႏွာက္ကိုအလုပ္လုပ္ေနရသည္။
ဟိုဖက္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း
တစ္ေယာက္တည္းလာပါ ဘာညာေပါ့...
သူရိန္ထက္တို႔က သူမ်ားေျပာတာနားေထာင္တတ္တဲ့ ရာဇဝင္မ႐ွိပါ။
ကိုယ့္အဖြဲ႔ေတြကို ဘယ္လိုေနရာခ်ရမလဲ သူတို႔ေျပာတဲ့ေနရာနားကိုမ်က္လံုးနဲ႔ပံုေဖာ္ေနမိသည္။
သူတို႔ေခၚသြားတာက ကိုယ္ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ တုန္လႈပ္မိမွာမဟုတ္...
အခုက ခ်ာတိတ္....သူေခၚတာထင္လို႔ပဲလိုက္သြားေလသလား
"ကိုႀကီး...." ႐ုတ္တရက္ ခ်ာတိတ္အသံၾကားလိုက္ရေတာ့ သူဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
"ဒီေလာက္ဆိုသေဘာေပါက္ေလာက္ေရာေပါ့..ငါလိုခ်င္တာက ဟိုေန႔ကမင္းေၾကာင့္႐ွံုးသြားရတဲ့ပမာဏပဲ"
"မင္းတို႔လိုခ်င္တာ ရေစရမယ္..."
ေျပာၿပီးဖုန္းကိုခ်ပစ္လိုက္သည္။
ဒီတစ္ခါအစီအစဥ္က လြဲေခ်ာ္သြားလို႔မျဖစ္
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းတုန္းကေသေသ႐ွင္႐ွင္ မေၾကာက္ခဲ့ဖူးေပမဲ့
ခ်ာတိတ္ကိုေတာ့သူဆံုး႐ွံုးမခံႏိုင္ပါ...
ထို႔အတူ သူလဲ ခ်ာတိတ္နဲ႔ခြဲမသြားႏိုင္ေသးပါ။
ဟိုေန႔က အေဖေျပာသည့္စကားကို လိုက္နာ္ၿပီး အလုပ္ေတြကို
ပိုႀကိဳးစားေနသည့္တိုင္....
ဗီဇဆိုတာကေဖ်ာက္ရခက္တယ္မလားေလ...
~~~~~~~~~~~~~
"သူရိန္...."
"ဗ်ာ..အေဖ"
"လူတစ္ေယာက္ကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ အဆံုးထိကာကြယ္ေပးႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ
အခုခ်ိန္ထိ မင္းလုပ္ေနခဲ့တာေတြ အေဖသိတယ္ ဒါေပမဲ့ မင္းကိုယံုၾကည္လို႔
မင္းကိုမင္းေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္မယ္ဆိုတာကို ယံုၾကည္လို႔အေဖဘာမွမေျပာခဲ့တာ"
"ဟုတ္ကဲ့ အေဖ"
"အခု မင္းမွာလဲ တာဝန္ယူရမဲ့သူ႐ွိလာၿပီ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလြန္းတာေတြလဲေလွ်ာ့ေတာ့
ဒီကိုျပန္ေျပာင္းလာခဲ့ေတာ့ မင္းတပည့္ေတြကလဲ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အလုပ္ေတြ႐ွိၿပီးသားပဲ
ခင္ခင္မင္မင္ေနၾကတာကိုအေဖဘာမွမေျပာလိုဘူး အရင္ကလိုရန္မ်ားေအာင္ေတာ့မလုပ္နဲ႔ေတာ့
ဟိုသူငယ္က မင္းအေၾကာင္းမသိေသးဘူးထင္တယ္ ဟုတ္ရဲ႕လား"
သူမလံုမလဲေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။
"သူ႔ကိုဒီမွာပဲထားၿပီး မင္းပစ္ထားတဲ့အလုပ္ေတြအေျခက်ေအာင္လုပ္ သူရိန္ထက္ကလဲ
အေဖတို႔နဲ႔တစ္သားတည္းပဲဆိုတာျပရမယ္
မင္းသက္သက္တည္ေထာင္ထားတာေတြလုပ္ၿပီးတာနဲ႔
လေရာင္အခုကိုင္ထားတဲ့တစ္ခုနဲ႔ခ်ိတ္လိုက္ပါ...အားလံုးၿပီးရင္ မင္းတို႔အတြက္လဲပြဲတစ္ခုခုစီစဥ္ေပါ့
သူ႔ကိုေက်ာင္းထားဖို႔စီစဥ္ထားတယ္ဆို
ိုအဲ့ဒီအခ်ိန္သူ႔အတြက္ အႏၲရာယ္ကင္းေနတာအေကာင္းဆံုးေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ အေဖ...ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္"
"ဟုတ္တယ္...သူရိန္...ဟိုလူေတြကိစၥလဲေမ့လိုက္ေတာ့...တရားဥပေဒေဘာင္ထဲကအားလံုးလုပ္ထားၿပီးၿပီ"
အေဖက ထလိုက္သျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္လေရာင္ပါ ထလိုက္ရင္း ထမင္းစားခန္းဆီ
သြားခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။
အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း အားလံုးအလုပ္ကိုယ္စီ႐ႈပ္ေနၾကသျဖင့္ မဆံုျဖစ္ခဲ့ၾက
မိုးလင္းမွမိုးခ်ဳပ္ထိ ႏွစ္လေလာက္ပစ္ထားသလိုျဖစ္သြားေသာ
စာရင္းေတြက ေတာင္ပံုရာပံု....ဟိုတစ္ခုၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ခု
ခ်ာတိတ္ ကိုေတာင္လံုးေစ့ပတ္ေစ့႐ွင္းမျပႏိုင္ေသး
သူလဲနားလည္မွာပါ ဟုသာေတြးၿပီး အလုပ္ထဲအာရံုစိုက္ထားရသည္။
ညဘက္ကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူက အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အခုထိကေလးေလးလိုပင္
လေရာင္ရဲ႕ဇနီးႏွင့္ ညီမေလးအေဖာ္႐ွိေနလို႔သာေတာ္ေသးသည္။
အိမ္ထဲႏွင့္ျခံထဲမွာသာ ေဆာ့ၾကသည္ ဆိုလို႔ သူအေစာင့္ထားေပးဖို႔ေမ့သြားခဲ့တာပါ
.............................
စိတ္တိုတိုႏွင့္ ဖုန္းကိုပါ လႊဲေပါက္လိုက္မိသည္။ ဧည့္သည္ထိုင္ဖို႔ခ်ထားသည့္ ဆက္တီမွစားပြဲခံုက
မွန္နဲ႔မို႔ ခြမ္းခနဲ ကြဲသြားသည္။
တပည့္မ်ားအေျပးအလႊားဝင္လာၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ဒီေလာက္ထိစိတ္လႈပ္႐ွားေနတာမ်ိဳးသူတို႔လဲမေတြ႔ဖူးၾက၍ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္အျမန္ျပန္ထိန္းသည္။
"ငါတို႔ ၂နာရီအခ်ိန္ရတယ္ .....ေနရာရဲ႕ အေနအထားသိခ်င္တယ္"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာၿပီးတာႏွင့္ တပည့္မ်ားထဲမွအခ်ိဳ႕ထြက္သြားသည္။
