The Flight Of Leoris

Chapter 24

-Chapter 24-
Leoris;

“Anak, please... Wala na ba talaga akong magagawa para mabago ang desisyon mo?” Katabi ko ngayon si Papa sa sasakyan, at kahapon kami nakauwi ng Pilipinas. Bukas, pasukan na ulit. Papunta kami ngayon sa ospital, at kakausapin ko ang doctor ko para sa mga bagay bagay. Huminga ako ng malalim at hinarap ang papa.

“Pa, since then alam niyo na pong magyayari ito, hindi po ba?” Tumango ang papa na para bang nagsasabi na ipagpatuloy ko ang pagpapaliwanag.

“Si mama at tita Natalia, alam na nilang mangyayari ito, pa. Tsaka nandito pa po ako, oh. Matagal pa po 'yon.” Ngumiti ako sa kaniya. Umiling nalang siya.

________

“Hi, Leoris and Mr. Sattuva. Have a seat please.” We're inside the office of Mr. One, our family doctor.

“How's life, sir?” I asked him, he's like a family to me. Simula bata ako, nandito na siya. Siya pa nga ang ninong ko. Hindi siya gaano gano'n katanda, siguro mas matanda lang kay papa ng dalawang taon, gano'n.

“Ito, busy pero enjoy. Alam niyo na, masarap tumulong sa mga tao.” Napatango ako. Tumikhim si papa.

“One, I'll get this straight to the point.” Sabi ni papa, umayos ng upo si ninong.

“Tuloy pa rin si Leoris sa plano niya. Hindi ko na alam ang gagawin ko, One.” Frustated na sabi ni papa, I tapped his back.

“Pa, calm down.” Sabi ko.

“How can I calm down if you are deciding to take your own life? Ikaw nalang ang mayroon ako, anak. 'Wag naman pati ikaw.” Naiiyak na sabi ni papa. I hold back my tears.

“Papa... All my life, I know na ito ang mangyayari. Papa, mahirap din para sa akin 'to. Gusto ko pa maging flight attendant, gusto ko pa makasama ka gitna ng graduation. Pero pa, nahihirapan na rin po ako magpakalakas. Since I was fifteen yearsold, I knew... That this is my destiny. Isa pa, hindi ko po kayo iiwanan basta-basta. Remember Leah? Pa, she's still there. She's just there, clear ang system niya para magkaroon nitong AML na 'to! Pa, tanggapin nalang po natin, please? Masaya naman na po ako, pero may mga gagawin pa ako at kailangan ko iyon matapos.” Pigil na pigil sa iyak na sabi ko. Yes, I have a younger sister. Leah Khate Sattuva, she's now 14 yearsold, na kay tita Natalia siya pero kilala niya kami. Nilayo namin siya sa akin, kasi ayokong nakikita niya akong nasasaktan.

When I was fifteen yearsold, I was diagnosed as an anemia patient. Just like my mother, noong 20 yearsold siya. Its running in our blood, and yes... Doon nagsimula lahat. I have an anemia and sa tagal ng panahon, naging Acute Myeloid Leukemia siya. Alam ng buong pamilya ko iyon, simula noon... Ginawa ko na ang mga dapat kong gawin noon pa man. I did my best to accelerate to my year level, I did my best to find the Project Dream Challenger Contest. I did my best to be what I am right now. I did that for a short period of time. I did that, kasi na sa bucket list ko siya. I learned the bucketlist thing kay mama. She have this bucket list, at hindi niya nakumpleto 'yon. Ngayon, ginawa ko ang ginawa niya.

Now, I have three unchecked boxes and I'll do my best to make them happen.

“Sorry, traffic. What's the update, One?” Tita Natalia is here. I hugged her, kasunod niya ang kuya Nash. Kuya Nash asked me if I'm fine, I just nodded.