ΠΙΣΩ...

Κεφάλαιο 14. (α)

«Τι πράγμα?». Ο Μίλτος είχε μείνει άναυδος. Ποτέ δεν φανταζόταν κάτι τέτοιο.

«Από μικρό κοριτσάκι σε αγαπούσα. Κι όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και περισσότερο. Όταν μου είπες ότι αγαπάς τη Χριστίνα, ήθελα να πεθάνω. Κι όταν έμαθα ότι παντρεύεστε... Άσ'το καλύτερα...»

«Και ο Γιάννης?»

«Τον Γιάννη τον παντρεύτηκα για να σε ξεπεράσω. Δεν τα κατάφερα, όμως» παραδέχτηκε. «Όσες φορές βγαίναμε και οι τέσσερις σαν φίλοι και σε έβλεπα μαζί της τρελαινόμουν. Όμως, δεν μπορούσα να μην σε βλέπω και καθόλου. Είχα φτάσει σε σημείο να συμβιβάζομαι και να μου αρκεί αυτό... Τώρα, όμως, που χωρίσατε εμφανίστηκε μπροστά μου μια ευκαιρία να σου δείξω πόσο σε αγαπάω»

«Δεν είχα ιδέα, πραγματικά. Εκτός από το τελευταίο διάστημα, ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό»

«Το καταλάβαινα πως ούτε καν το φανταζόσουν. Για σένα μόνο αυτή υπήρχε»

«Γιατί δεν μου μίλησες ποτέ?» την ρώτησε.

«Δεν καταλαβαίνεις? Εσύ πάντα την Χριστίνα ήθελες. Προτιμούσα να σε έχω στη ζωή μου σαν φίλο, παρά να το βάλεις στα πόδια»

«Δεν ξέρω τι να πω... Τα έχω χαμένα»

«Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα. Φτάνει που σε έχω κοντά μου τώρα. Έστω και αργά,μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι» του είπε και τον αγκάλιασε τρυφερά.

«Μην μου κρύψεις τίποτα,ποτέ ξανά.Σε παρακαλώ» της ζήτησε.

«Είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου. Αν δεν ήμουν, δεν θα σου ξεκαθάριζα το τι πρόκειται να γίνει με τον γάμο μου»

«Το ξέρω»

«Πιστεύω πως θα καταλάβεις ότι μόνο εγώ μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο και θα γίνουμε κανονικό ζευγάρι» είπε με αισιοδοξία. Πρώτη φορά ένιωθε πως τα πράγματα θα της πήγαιναν όπως φανταζόταν. Ήλπιζε πως η Χριστίνα είχε φύγει από την ζωή τους μια για πάντα. Κι αν επέστρεφε, δεν θα την άφηνε να της χαλάσει αυτό που τόσα χρόνια ονειρευόταν.

«Δώσε μου λίγο χρόνο» την παρακάλεσε.

«Όσο θες. Τόσα χρόνια περίμενα και τελικά άξιζε τον κόπο. Δεν υπάρχουν άντρες σαν εσένα» του είπε και τον φίλησε. «Διώξε και τη Νάνσυ και όλα θα φτιάξουν»

«Θα το κάνω» της υποσχέθηκε αποφασισμένος. «Αύριο κιόλας»

Το χτύπημα της πόρτας διέκοψε την κουβέντα τους.«Ειρήνη» άκουσαν την φωνή του Γιάννη πίσω από την πόρτα. «Άνοιξε,ξέχασα τα κλειδιά μου»