ΠΙΣΩ...

Κεφάλαιο 2. (α)

«Ειρήνη,προσπάθησε να κοιμηθείς» έλεγε η Χριστίνα στη φίλη της,ενώ της χάιδευε τα μαλλιά. Η Ειρήνη είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι της, ενώ και οι τρεις την παρηγορούσαν.

«Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Εσείς πηγαίνετε στο σπίτι σας,έχουμε δρόμο αύριο,πρέπει να ξεκουραστείτε» είπε στο ζευγάρι.

«Δεν μπορούμε να σε αφήσουμε έτσι» της είπε ο Μίλτος.

«Να σου φτιάξω κάτι να πιεις να χαλαρώσεις?» της πρότεινε η Χριστίνα.

«Όχι,δεν χρειάζεται» απάντησε η Ειρήνη. «Σας ευχαριστώ που ήρθατε,αλλά δεν έπρεπε μες στη νύχτα να ξεσηκωθείτε»

«Αυτό να μην το ξαναπείς» τη μάλωσε η Χριστίνα. «Είσαι φίλη μας»

«Αν δεν είχα κι εσάς...» ξεκίνησε να μιλάει και την έπιασαν πάλι τα κλάματα. Ο Μίλτος κάθισε στο κρεβάτι και την πήρε στην αγκαλιά του,όπου άρχισε να κλαίει με αναφιλητά.

«Έλα,Ειρηνάκι...σε παρακαλώ,ηρέμησε» της είπε τρυφερά.

Ο Γιάννης στεκόταν στη γωνία του δωματίου,παρατηρώντας πως η γυναίκα του διατηρούσε ακόμα μια ψυχρότητα απέναντι στο πρόσωπό του. Αυτό το «αν δεν είχα κι εσάς» δεν του άρεσε καθόλου. Σαν να έλεγε ότι δεν την ένοιαζε ο άντρας της. Δεν ήταν,όμως,η κατάλληλη στιγμή για να το συζητήσουν αυτό κι έτσι παρέμενε αμίλητος.

Η Ειρήνη είχε σταματήσει να κλαίει και αφού άφησε την αγκαλιά του Μίλτου σκούπισε τα δάκρυά της με ένα χαρτομάντιλο που της έδωσε η Χριστίνα. «Εσύ πως είσαι?» ρώτησε τον Μίλτο. «Θα είναι και για εσένα δύσκολο...Ήταν ο καλύτερός σου φίλος»

«Κι εγώ πονάω» παραδέχτηκε. Μόνο που εκείνος δεν είχε τον χρόνο να ξεσπάσει.

Η Ειρήνη έπεσε πάλι στην αγκαλιά του. «Τι θα κάνω τώρα? Τι θα πω στον ανιψιό μου?»

«Μην τα σκέφτεσαι τώρα αυτά,σε παρακαλώ...Ηρέμησε για λίγες ώρες,μέχρι να φύγουμε»

«Έχω να κανονίσω και...»

«Δεν έχεις τίποτα να κανονίσεις» την διέκοψε ο Μίλτος. «Θα τα φροντίσω όλα εγώ με τον Γιάννη» της υποσχέθηκε. «Σε παρακαλώ,πέσε να κοιμηθείς»

Η Ειρήνη άρχισε κάπως να υποχωρεί. «Σε ευχαριστώ» του είπε και μετά γύρισε και στη Χριστίνα. «Και εσένα»

«Ειρήνη,μην το συζητάς» της είπε η Χριστίνα. Την στενοχωρούσε να βλέπει έτσι την φίλη της,που συνήθως ήταν δυναμική και φαινόταν σαν να μην μπορούσε τίποτα να την ρίξει. Μόνο που αυτό ήταν κάτι πολύ βαρύ...