ΠΙΣΩ...

Κεφάλαιο 3. (β)

« Μάλιστα!» είπε θυμωμένη η Μαριάννα. «Και? Είπατε να θυμηθείτε τα παλιά?»

«Καμία σχέση» της απάντησε ψέματα. «Μην είσαι τόσο φαντασιόπληκτη! Δεν της είχα φερθεί με τον καλύτερο τρόπο. Θα έπεφτε αμέσως στην αγκαλιά μου?»

«Αν είναι τόσο κολλημένη μαζί σου,όσο φαίνεται, γιατί όχι?»

«Τυχαία βρεθήκαμε» της εξήγησε. «Δεν μιλήσαμε,όμως,πολύ. Είπαμε απλώς τα τυπικά και μετά έφυγα»

«Τότε? Γιατί χωρίζουμε? Δώσε μου έναν λόγο! Έναν!» ξέσπασε η Μαριάννα.

«Δεν είμαι ερωτευμένος και δεν νομίζω ότι μπορώ να...»

«Την ξαναείδες και κατάλαβες πως δεν την έχεις ξεπεράσει? Αυτό δεν είναι?» προσπαθούσε να βρει μια εξήγηση η Μαριάννα.

«Όχι,δεν είναι αυτό»

«Δεν σε πιστεύω. Μόλις πάτησε το πόδι της στο χωριό αυτή,εσύ με χωρίζεις! Τι να πιστέψω?»

«Σε παρακαλώ,μην κάνεις έτσι. Δεν είναι ούτε η ώρα ούτε το μέρος κατάλληλο. Και έχεις ήδη αρκετά προβλήματα»

«Σε ευχαριστώ πολύ που μου πρόσθεσες ακόμη ένα!» τον ειρωνεύτηκε και έφυγε κλαίγοντας. Ήταν βέβαιη πως η αιτία του χωρισμού τους ήταν η Χριστίνα. Και αυτό δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι.

«Καλημέρα» είπε η Χριστίνα στον Μίλτο,μόλις κατέβηκε στην κουζίνα. Εκείνος έπινε τον καφέ του και φαινόταν σκεπτικός.

«Καλημέρα» της απάντησε, με έναν τόνο πιο ψυχρό από ό,τι συνήθιζε.

«Τι θα κάνεις?» τον ρώτησε μετά από κάποια λεπτά αμηχανίας. Έπρεπε κάτι να πει,για να μην δείξει πως δεν άντεχε ούτε να του μιλάει. Φυσικά δεν είχε ακόμα βρει το θάρρος να τον κοιτάξει στα μάτια μετά το χθεσινά φιλιά και τις υποσχέσεις του πρώην της.

«Τι εννοείς?»

«Εννοώ,θα πας πουθενά? Αυτό» είπε εκείνη αμήχανη.

«Μπορεί να πάω μια βόλτα,να ηρεμήσω λίγο και να σκεφτώ»

«Ωραία» απάντησε η Χριστίνα.

«Θέλεις να έρθεις μαζί μου?» της πρότεινε.

«Θα καθίσω εδώ» αρνήθηκε. Δεν ήταν έτοιμη να του κάνει την συζήτηση που ήθελε. Τον έβλεπε στενοχωρημένο και θεωρούσε πως δεν ήταν η σωστή στιγμή για να του ανακοινώσει πως θέλει να χωρίσουν. Θα έμενε στο σπίτι και θα σκεφτόταν για ακόμη μια φορά το μέλλον της με το Φίλιππο. Ήταν αποφασισμένη να τον ξαναδεί. Αυτή η ζωή με τα χλιαρά συναισθήματα και τις αμήχανες συζητήσεις δεν ήταν πια για εκείνη. Τώρα το έβλεπε πιο καθαρά από ποτέ : δεν άντεχε δευτερόλεπτο παραπάνω με τον Μίλτο.