ΠΙΣΩ...

Κεφάλαιο 12. (β)

Η Χριστίνα γύρισε στο σπίτι με πόδια που έτρεμαν. Δεν μπορούσε να αντικρίσει το Φίλιππο και να του αποκρύψει κάτι τόσο σημαντικό. Άλλες γυναίκες στη θέση της θα ήταν ευτυχισμένες, εκείνη όμως μόνο ως πρόβλημα το έβλεπε το μωρό που περίμενε. Άνοιξε την πόρτα και έκπληκτη είδε τον Φίλιππο να την περιμένει στο κρεβάτι, με ένα μπουκάλι κρασί και δυο ποτήρια. Είχε ανάψει και μερικά αρωματικά κεριά και είχε φτιάξει ατμόσφαιρα,προκειμένου να την χαλαρώσει.

«Ήρθε το μωρό μου?» της είπε και της έκανε νόημα να καθίσει κοντά του στο κρεβάτι.

Η Χριστίνα δεν καταλάβαινε τι σήμαιναν όλα αυτά. Γεμάτη ενοχές ξάπλωσε δίπλα του. Ο Φίλιππος της έβαλε ένα γεμάτο ποτήρι με κρασί και της ζήτησε να τσουγκρίσουν. «Γιορτάζουμε κάτι?» τον ρώτησε.

«Όχι κάτι συγκεκριμένο. Απλά ήθελα με αυτό τον τρόπο να σου ζητήσω συγγνώμη για όσα βαριά λόγια ανταλλάξαμε. Δεν άξιζε να τσακωθούμε γι αυτό το μαλάκα. Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη»

«Έτσι είναι» του είπε μόνο και αφέθηκε στα χάδια του.

«Φοβάμαι μη σε χάσω,αγάπη μου» της έλεγε. «Γι αυτό πολλές φορές δεν ελέγχω τον εαυτό μου. Θέλω να είσαι μόνο δική μου. Να μην έχεις καμία επαφή με αυτόν που σε πήρε μέσα από τα χέρια μου»

Η Χριστίνα δάγκωσε τα χείλη της,όταν ο Φίλιππος φιλούσε το λαιμό της και δεν μπορούσε να δει την έκφρασή της. Αυτός δεν ήθελε καλά καλά να έχει τις τυπικές επαφές με το Μίλτο, τι θα έλεγε αν μάθαινε για την εγκυμοσύνη? Σίγουρα θα ήταν αδύνατο να έχει το παιδί του Μίλτου και να είναι μαζί με το Φίλιππο. Ακόμα και αν είχαν την οικονομική δυνατότητα να το μεγαλώσουν, ο Φίλιππος δεν θα το ήθελε με τίποτα. Τον έβλεπε πως έκανε τα πάντα για να ξεχάσουν το παρελθόν και κάτι τέτοιο θα ήταν μεγάλο πλήγμα. Αν σκεφτόταν μια φορά να μην του μιλήσει, τώρα ήταν βέβαιη πως δεν θα το έκανε για κανένα λόγο. Θα πήγαινε στο γιατρό και μετά θα έκανε έκτρωση, χωρίς να καταλάβει εκείνος το παραμικρό.

«Τι έχεις, μωρό μου? Είσαι θυμωμένη ακόμα?» παραπονέθηκε ο Φίλιππος,που παρατήρησε πως η Χριστίνα δεν ήταν ιδιαίτερα θερμή.

«Όχι, μην το ξαναπείς αυτό» του απάντησε και τον φίλησε. «Σε αγαπάω πολύ,Φίλιππε. Κανέναν δεν έχω αγαπήσει έτσι και δεν θα σε χάσω» τον διαβεβαίωσε. Εκείνος ηρέμησε και συνέχισε να την αγκαλιάζει και να τη φιλάει.

«Πρέπει να βιαστώ» σκεφτόταν η Χριστίνα. Ήξερε πως ήταν μεγάλη αμαρτία αυτό που σκόπευε να κάνει, όμως το παιδί δεν χωρούσε στη ζωή της.