"Onu kıskanıyorsun" diye eğlenir bir ses tonuyla konuşmuştu.
"Çokta değil" diyerek hızla yanıtladım onu.
"Ama kıskanıyorsun" dediğinde "Belki biraz" dedim sinirle.
"Sonuçta kıskanıyorsun" dediğinde tekrar "Mert lütfen" diyerek sinirle soludum.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. Diğer yazarlar gibi şu kadar oy alırsa yeni bölüm yüklerim demiyorum. Sizleri sık boğaz etmiyorum bu yüzden biraz saygı gösterirseniz severim.
Keyifli okumalar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ortamda tuhaf bir gerginlik vardı. Elimde bulunan çay bardağını sehpanın üzerine koydum. Mert özrünü dilemişti. Ayşe ise bir şeyler ikram etmeden bizi bırakmamıştı.
"Artık kalksak iyi olur" Mert'in konuşmasıyla ayağa kalktım.
Annem yaşlarında ki Hatice abla gülümseyerek ayağa kalktı. Hep beraber dış kapının oraya geldiğimizde, ayakkabılarımı giydim.
"Hatice hanım tekrar özür dilerim ve şunu size vereyim" deyip ceketinin cebinden bir dosya çıkardı Mert.
Merakıma yenik düşüp, dosyaya baktım. Ev tapusu muydu o? Hatice abla dosyayı eline alınca anında geriye çevirdi "Kabul edemem ben bunu" dediğinde Mert bana baktı. Şaşkınca yüzüne bakarken, kabul etmesini sağla der gibi gözleri gözlerimi delip geçmişti. Neden kalbim bu kadar hızlı çarpmıştı.
"Ben buna karışamam" deyip aradan sıyrılmak istedim fakat Mert'in gözleri tekrar gözlerime kitlenmişti. Her ne kadar duygularımı kontrol altında tutmaya çalışsam da bakışlarının beni etkilediğini inkar edemem.
Derin bir soluk verip, Hatice ablaya döndüm "Hatice abla" kadın elini havaya kaldırıp, beni susturmuştu. Bakışlarımı Ayşe'ye çevirdim. Benim isteklerimi geri çevirmediğini bildiğim için gözlerimi ona diktim. Yüzü kızardı.
"Bu çok büyük bir şey kabul edemeyiz" dediğinde kaşlarım ihtiyari bir şekilde havalandı.
"Daha ne kadar burada kalmayı düşünüyorsunuz?" Diye sordum. Cevap veremedikleri için, Mert'in elinde ki dosyayı alıp, Ayşe'nin kucağına itelediğimde eliyle dosya düşmesin diye tutmuştu.
"Evladım bu çok fazla, olmaz. Biz kabul edemeyiz bunu" Hatice ablaya bakıp, gülümsedim.
"Ablacım bir özür hediyesi olarak düşün bunu. Demek ki Mert'in içi böyle rahat edecek" dediğimde kadın Mert'e baktı. Kollarını açıp, Mert'e sarıldığında aralarında ki boy farkı komiğime gitmişti. Mert şaşırsa da kadına sarılıp "Kabul ettiğiniz için sağolun. Artık daha rahatım" dedi.
"İyi günler" dileyerek merdivenlerden aşağı inmeye koyulduk. Arkamızdan kapının kapanma sesi duyulunca duraksadım. Mert bir basamak aşağıda kalınca boylarımız eşit olmuştu.
