Nefessizkalp. #wattys2024

Safderun

"Bizim sevdamız saftı be kalbim"

Yazardan

Bilmiyorum sonu nasıl olur bu sevdanın.
Belki bir ümit vardı, ama dağları çıkmak için yanında güveneceğin biri olması lazım.
Oda bu sevdada yoktu. Kimsenin yüreği yoktu bu dağlara çıkmaya.

Gecenin soğukluğu, iki gençi üşütmüyordu.
O içindeki sıcacık kalpleri kendilerine yetiyordu.

Yıldızların parlaklığı.
Sevdiği kadının gözleriyle bir farkı yoktu.
Seviyordu hemde canından çok.
Bir yanı yapma diyordu, diğer yarı ise güvenemezsin diye yalvarıyordu.

"Üşüdün mü?"

Diye sordu Boran.

Bugün çok farklı bir insandı.
Ama emin olduğu tek şey, çok mutlu olduğu.

Bu kadın ona iyi geliyordu.

Ama genç kadın ondan nefret ettiğini düşündüğünde, deli oluyordu.
Kendini suçluyordu, çünkü bu yaptığını hiç bir kadın affetmezdi.

Boranın annesi hep derdi ki "oğlum kalbin ne diyorsa onu yap, eğer yapmazsan mutlu olamazsın. Engelleri unuturan biri karşına çıkarsa. İşte oğlum o zaman sana derman olacak kişi sadece o olur"

Boran

Haklıydı annem.

Engelleri görmüyordum, gördüğüm tek şey onun gözleriydi.

Ama aklım hayır diyor be ana.

Abime bunu nasıl yaparım?

Ben böyle uzun düşünürken berfin

"Boran nereye daldın, üşümedim dedim ama sen daldın bir yere."

"Tamam, nasıl beğendiğin mi?"

"Çok güzel. Küçüklüğünü neden burda geçirdin? Yani burda kimse yok.
Baksana sadece iki büyük taş var oturmak için."

"Burası annemle babamın gençken buluştuğu yer. Onlar öldükten sonra hep buraya gelirdim.
Çocuktum işte, belki yine gelir buluşurlar sanıyordum.
Bekledim hep ama gelen olmadı."

Berfinin gözünden bir göz yaşı döküldünde ona

"Neden ağlıyorsun?" dedim.

"Bunların hepsini benim abim yüzünden yaşıyorsun. Özür dilerim."

"Özür dileme berfin."

"Hepsi benim suçum, belki ben mutlu olmasaydım sen mutlu olurdun."

Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.

Bilmiyordu ki, o ağlayınca içimde bir acı gittiğini.

Karşında durdum ve hiç yapamayacağım şey ağzımdan döküldü.

"Ben mutluyum berfin."

"Nasıl?"

"Çünkü sen yanımdasın."