Nefessizkalp. #wattys2024

Hicran.

Şarkıyı açmayı unutmayın. ❤️

İyi okumalar..

Berfin

Bu dünya bana gittikçe uzaklaşıyor.
Keşke diyorum, insanlar yaşadıklarını, kendi isteğiyle unutabilse..

Bazen diyorum unut, bazen ise sev.
Ben bile anlamıyorum ki ne istediğimi.
Bazen sadece susmak istiyorum, bazen ise bağırmak.

Ne kadar zor savaşmak, uğruna her şeyini verirken, nelerini kaybederken ama yinede değersiz kalma hissi seni senden alırken , seni senden uzaklaştırken, öyle baka kalmak işte savaşmak.

Acının rengi var mıdır?
Varsa her rengi yaşadığıma eminim.

Kalbimin her atışı bana yaşam verirken, onun gözleri her defasında beni boğuyordu.

Bu mu sevmek?

×××

Boran beni eve bırakalı tam 2 saat olmuştu, kendi ise ortadan kaybolmuştu.

Bana sahte diye getirdi kız dün akşam evden ayrıldını öğrendim.

Zeliha denen kişi ise ortada yoktu, kim bilir boran ona ne etti.

Odamdan çıkıp, mutfağa doğru yöneldim.
Acıkmıştım, zaten ne zaman düzenli yediğimi hatırlamıyorum.

Annem hep benim yanımda değildi, o yüzden hep beni, ben yurt dışındayken, arardı.

"Bir şey yedin mi Annem" derdi hep.

Canım annem.

Onu o kadar çok özledim ki, başıma yine bu hastalık geldiğini öğrenirse, mahvolurdu.

Elimdeki ekmekle, mutfaktaki masaya oturdum.

Aradan bir kaç dakika geçmeden, boran mutfağa
gelmişti.
Bir bana bir de elimdeki ekmeye bakıyordu.

"Ne yapıyorsun sen?"

"Ordan bakınca ne yapıyorum boran?"

"Neden sadece ekmek yiyorsun sen, onca yemekler duruyorken?"

"Annem derdi ki, insan sadece ait olduğu yerde hak etiği gibi yaşar. Ama ben ne buraya ait değilim ve.."

Sözümü keserek. "Ama sen beni hak ediyorsun"
diyerek, kalbimi bu sözüyle fet etmişti..

"Sen benimsin Berfin, benim. Ben seni hak etmiyorum belki ama sana ömrümü verecek kadar aşığım. Bana ne yaptığını bilemiyorum ama yaptığın şey beni eski borandan uzaklaştırıyor."

"Yani artık intikam yok mu?"

"Ben seni alarak abine zaten en büyük cezayı verdim ama onun cezası benim umudum, yaşam sebebim oldu be kadın. Ben kendimi seninle cezalandırdım. Artık ailen yok Berfin, ben varım.
Benden başka kimsen yok!"

"Acımasızsın!"

×××

Bir insan bu kadar nefretle nasıl yaşardı?
Nefreti bana izin verecekmiydi?

Ben sevdim.
Hem de kendimden daha çok sevdim ya onun nefreti, sevgisinden büyükse?

Omca şeyler oldu ama ben onu asla bırakamadım.

Onsuz neffes alamaz oldum.

Akşam olmuştu, vaktin nasıl geçtini anlamadım.
Aşağıya inerken, masada bir adam oturuyordu.
Boranla gergin bir sohbet içerisindelerdi.
Acaba kimdi?

Aşağıya indimde bütün gözler bendeydi.
Kafamı aşağıya doğru eğmistim.
Hemen masanın sonlarına doğru hızlı adımlarla yerime oturmuştum.

Ama bu adamın hala gözleri bendeydi.
Boran bunu fark etmişti ve o sert sesiyle konuşmaya başlamıştı.

"Karım yusuf!"

Daha ismini yeni öğrendim adam borana dönerek.

"Şanslısın"

Neden böyle dedi bu adam şimdi. Boranın gözleri kendi göz rengi yerine siyaha dönüşmüştü.

Boran birden kükreyerek.

"BERFIN ODAYA HEMEN"