Unexpected Love

Κεφάλαιο 36ο

Όταν μετά από δέκα λεπτά χτυπάει η πόρτα, ο κόπανος δεν έχει βγει ακόμα. 

Η Νικόλ μπαίνει μέσα με βήμα πασαρελέ και αρχίζει να μαζεύει τα πράγματά της. Ο Γιώργος στέκεται μαζεμένος στην πόρτα.

"Μπες," του κάνω νόημα να περάσει μέσα. 

"Ο άλλος που είναι;" ρωτάει και κοιτάζει γύρω του.

"Έχει κλειστεί εκεί μέσα εδώ και σχεδόν δέκα λεπτά" του απαντάω και δείχνω προς την κλειστή πόρτα του μπάνιου.

"Λογικά είναι ακόμα νευριασμένος από το πρωινό. Τα λέμε σε δέκα λεπτά κάτω" εξηγεί και φεύγει μαζί με την Νικόλ.

Βάζω τα πράγματά που θα πάρω μαζί μου στα πόδια του κρεβατιού και περιμένω να περάσει η ώρα για να κατέβω κάτω.

Όταν είναι ώρα να φύγω, ο Χρήστος δεν έχει βγει ακόμα από την τουαλέτα. Λες να πέθανε; 

Χτυπάω την πόρτα και περιμένω.

"Τι θες;" ρωτάει ανοίγοντας την πόρτα με νεύρα. 

"Πρώτον, ηρέμησε και δεύτερον απλά πρέπει να κατέβω κάτω και δεν ξέρω τι να κάνω με την κάρτα."

"Απλά παρ'την και φύγε" λέει και με προσπερνάει. Εγώ φταίω, που του μίλησα, έπρεπε να τον αφήσω εδώ.  Ξεφυσάω, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα νεύρα μου. Δεν θα το καταλάβω ποτέ αυτό το παιδί.

"Να κατέβεις, έχεις αργήσει" λέω παίρνοντας τα πράγματά μου και κλείνοντας πίσω μου την πόρτα.

Κατεβαίνω με το ασανσέρ στο λόμπι και πηγαίνω προς το τζάκι και τους καναπέδες για να βρω το Γιώργο. Έχει πιάσει ένα τραπεζάκι μπροστά στη φωτιά και τον καναπέ από δίπλα του.

"Γεια," χαιρετάω και μου κάνει χώρο για να καθίσω στον καναπέ. 

"Γεια σου κι εσένα. Δεν θα διαβάσεις;" ρωτάει και δείχνει τα βιβλία του που είναι απλωμένα στο μισό καναπέ και σε όλη την επιφάνεια του μικρού τραπεζιού.

"Ναι, αλλά όχι μαθήματα," απαντάω δείχνοντας το δικό μου βιβλίο. "Τα μαθήματα τα κάνω πάντα με τα ξαδέρφια μου στο εξοχικό μας. Ξυπνάμε όλοι κατά τις δώδεκα και διαβάζουμε όλη μέρα στις πιτζάμες μας. Το απόγευμα, βλέπουμε ταινίες μέχρι το πρωί." εξηγώ χαμογελώντας. Ανυπομονώ τόσο πολύ. 

"Α, κατάλαβα. Ωραίο έθιμο πάντως" σχολιάζει με ένα χαμόγελο. Είναι ανάγκη να μοιάζει τόσο με το Χρήστο;

"Ευχαριστώ." Στην απέναντι πλευρά του δωματίου έχει μεγάλα ξύλινα τραπέζια σαν αυτά στην τραπεζαρία κι ένα ολόκληρο τοίχο με διάφορα επιτραπέζια. Τον σκουντάω. "Ει, όταν βαρεθείς, πάμε εκεί πέρα," λέω δείχνοντας απέναντι.