Unexpected Love

Κεφάλαιο 42ο

Έχουν περάσει τουλάχιστον δύο εβδομάδες από τότε και ακόμα δεν ξέρω τι μου γίνεται. Πηγαίνω κάθε μέρα σχολείο με τη Νικόλ και τα αγόρια και γυρνάμε μαζί, όταν σχολάμε την ίδια ώρα. Έχουμε μάθει να συνυπάρχουμε χωρίς να τσακωνόμαστε συνέχεια οπότε είναι κι αυτό κάποια πρόοδος. Τώρα το επόμενο βήμα είναι να μάθουμε

Την Παρασκευή ο Χρήστος κάνει πάρτι και δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι καλεσμένη. Και θα υπάρχει και αλκοόλ. Δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο.

"Ευθαλία, έχεις σήμερα προπόνηση;" με σταματάει στο διάδρομο ένα παιδί από το τμήμα μου.

"Όχι, έχει το μπάσκετ," λέω και κάνω χώρο για να περάσει μία παρέα παιδιών.

"Ο Χρήστος;" Δεν είναι δική του η ομάδα ρε παιδιά, αναπληρωτής αρχηγός είναι, ηρεμήστε.

"Ναι," απαντάω προσπαθώντας να μην αφήσω τον εκνευρισμό μου να φανεί.

"Ωραία, ευχαριστώ," λέει και ακουμπώντας με στον ώμο, γυρνάει να φύγει. Μας υποχρέωσες.

"Να 'σαι καλά." Μου χαμογελάει και εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος.

Ανεβαίνω τις σκάλες για τον επόμενο όροφο και κάθομαι στο πεζούλι έξω από τη τάξη μου περιμένοντας τον καθηγητή της ιστορίας.

"Γειααα" περνάει ξαφνικά από δίπλα μου ο Χρήστος, ξαφνιάζοντας με και τον κοιτάω ερωτηματικά. Κατά φωνή. Αφού η τάξη του είναι στον πρώτο, τι δουλειά έχει εδώ;

"Γεια;" απαντάω και πηγαίνω και κάθομαι δίπλα του.

"Αλλάζουμε αίθουσα για τρεις μήνες. Αν δεν με είχες βαρεθεί μέχρι τώρα, ετοιμάσου," λέει με ένα χαμόγελο. "Μπαίνω, τα λέμε αργότερα γειτόνισσα," με χαιρετάει πριν προλάβω να αντιδράσω. Τι θα κάνουνε; Εμένα κανείς δεν με ρώτησε. Καλύτερα δεν γίνεται. Τώρα θα είμαστε κυριολεκτικά αυτοκόλλητοι.

~

"Μα δεν καταλαβαίνω, που είναι το κακό." Έχω βγει με την Βάσω στο καφέ της γωνίας, δυο μέρες μετά το περιστατικό, για να μιλήσουμε.

"Βρε κορίτσι μου, σ'έχει χτυπήσει ο έρωτας κατακούτελα; Σου λέω, τα κάνουμε όλα μαζί. Κουράστηκα. Ούτε ζευγάρι να είμασταν!" απαντάω αγανακτισμένη. Προσπαθώ επί δεκαπέντε λεπτά να της εξηγήσω την κατάσταση, αλλά εκείνη το χαβά της.

"Ε να γίνετε τότε." Ε καλά, κάτι έχει μέσα η σοκολάτα σίγουρα, δεν εξηγείται αλλιώς.

"Καλά νταξει, δεν ασχολούμαι άλλο."

"Επιτέλους." Ώρες ώρες απορώ πως την κάνω παρέα ακόμα.

Δεν μιλάμε για λίγο κι εκεί που πάω να ξανά ξεκινήσω τη συζήτηση, ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν μέσα ο Χρήστος με τη Νικόλ. Σκουντάω τη Βάσω, που έχει πλάτη στην πόρτα.

"Κοίτα ποιος μπήκε." Γυρνάει να δει και τότε μας εντοπίζουν και αρχίζουν να κατευθύνονται προς το μέρος μας.

Μου χαμογελάει συνωμοτικά. "Άντε, θα σε ρωτήσει αν θέλεις να γίνετε ζευγάρι. Ποιος τη χάρη σου," γελάει.

"Κοφ'το," λέω και τότε φτάνουν στο τραπέζι μας.

"Γεια σας κορίτσια," χαιρετάει ο Χρήστος και η Βάσω με κοιτάει συνωμοτικά. Πάλι.

"Γεια," χαμογελάω. "Πως κι από δω;"

"Ήρθαμε να σε πάρουμε," μου απαντάει με ένα από τα αστραφτερά του χαμόγελα. Ανταλλάσσουμε ένα βλέμμα με τη Βάσω και μετά γυρνάω να κοιτάξω τη Νικόλ, που τόση ώρα δεν έχει βγάλει άχνα.

"Εμ οκέι. Πάμε σπίτι;" ρωτάω καθώς μαζεύω τα πράγματα μου.

"Ναιπ." Κοιταζόμαστε και χαμογελάμε. Χαιρετάω την Βάσω και βάζω το μπουφάν μου. Όταν ο Χρήστος ανοίγει την πόρτα τον κρύο με χτυπάει κατά πρόσωπο που σχεδόν παραπατάω.

Αφού μας αφήσει σπίτι, παρόλο την περασμένη ώρα, παίζει μπάσκετ μέχρι να με πάρει ο ύπνος, γύρω στα μεσάνυχτα.