Unexpected Love

Κεφάλαιο 29ο

Xτες, μετά την "αποκάλυψη" που έκανα στη Βάσω, δεν συνεχίσαμε την ταινία. Ήθελε να πάει σπίτι να "ετοιμαστεί για αύριο".

Μόλις φτάνω σπίτι με παίρνει τηλέφωνο ο Γιάννης.

"Έλα τι έγινε;"

"Είσαι σπίτι;"

"Ναι"

"Έρχομαι"

"Εμμμ... οκ"

Το έκλεισε. Μάλιστα. Θα θελα να 'ξερα τι του βρίσκει η Βάσω.

Δεν πέρασαν ούτε 10 λεπτά και χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω και τον περιμένω να ανέβει. Παρόλο που ήρθε με το ασανσέρ είναι λαχανιασμένος.

"Μπες." Ανοίγω περισσότερο την πόρτα για να περάσει και την κλείνω πίσω του. Εκείνος αρχίζει αμέσως να ανεβαίνει τις σκάλες. "Σαν το σπίτι σου" αστειεύομαι αλλά δεν απαντάει. Απ'ότι φαίνεται είναι πολύ σοβαρό. Τον ακολουθώ στο πάνω πάτωμα και όταν φτάνω σου δωμάτιό μου έχει ήδη θρονιαστεί στην καρέκλα του γραφείου μου.

Κάθομαι στο κρεβάτι μου και τον κοιτάω. Συμπεριφέρεται σαν να του είπαν ότι θα μείνει στην ίδια τάξη. Αχ μακάρι! Θα είμαστε στην ίδια τάξη. Πριν προλάβω να πω τίποτα αρχίζει να μιλάει.

"Σήμερα το πρωί, η Βάσω ήρθε στην ώρα της περισσότερο περιποιημένη απ'ότι συνήθως και με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Και δεν το λέω για κακό. Απλά ασυνήθιστο. Και δεν ήταν τίποτα σημαντικό σήμερα ή κάτι τέτοιο. Της αρέσει κάποιος;" Με την τελευταία του πρόταση με κοιτάει με νόημα. Βρε μήπως κατάλαβε κάτι; Δε νομίζω. Και δηλαδή επειδή ήρθε μια φορά περιποιημένη πρέπει να έχει γίνει κάτι; Όχι, ιδέα μου θα είναι. Σπόντα θα πέταξε για να με τεστάρει. Εγώ θα την πληρώσω την νύφη πάλι.

"Θες να πεις κάτι μ'αυτό;" ρωτάω μην ξέροντας ακόμα τι στάση να κρατήσω.

"Λέω μήπως σου ξέφυγε τίποτα." Οκει, μάλλον δεν είμαι και τόσο καλή στα ψέμματα. Ουψ. Τώρα είναι ή όλα ή τίποτα.

Βαθιά ανάσα. "Λοιπόν μην με μισήσεις αλλά-"

"Μόνο μην έχεις κάνει καμιά μαλακία" με διακόπτει. Τέλεια. Με βλέπω στο ΚΑΤ στα επείγοντα.

"Εεεε ναι. Όπως έλεγα, τόσα χρόνια φίλοι, είναι κρίμα να τα χαλάσουμε τώρα." Προσπαθώ να σώσω την κατάσταση όσο μπορώ γιατί δεν με βλέπω καλά.

"Συνέχισε" λέει και σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του.

"Ε, να, μπορεί να της είπα πως αισθάνεσαι." Κακή ιδέα. ΠΟΛΥ κακή ιδέα.

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ;!" φωνάζει και σηκώνεται από την καρέκλα. Εντάξει το καταλάβαμε, δεν ήθελες να της το πω μην μας σκοτώσεις κιόλας.

"Περίμενε, περίμενε." Σηκώνομαι κι εγώ από την θέση μου και τον πλησιάζω. "Πριν νευριάσεις να σου πω κάτι." Τον πιάνω από τους ώμους και τον βάζει να κάτσει πάλι. Κάθομαι κάτω μπροστά του και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Δεν το είπα επειδή δεν είχα τι να πω ή κάτι παρόμοιο. Ξέρεις ότι ποτέ δεν θα το έκανα αυτό." Κάνω μια παύση. Ή τώρα ή ποτέ. "Απλά μου είπε ότι της αρέσεις" ξεφουρνίζω και περιμένω την αντίδρασή του.

Είναι σαν να τον έχει χτυπήσει κεραυνός. Αφού συνέλθει λίγο από το σοκ, δεν μπορεί να το πιστέψει.

"Αποκλείεται." λέει και κουνάει το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά δύσπιστος. "Πλάκα μου κάνεις"

"Όχι, αλήθεια σου λέω"

Το πρόσωπό του φωτίζεται "Αλήθεια;" Πραγματικά, δεν τον έχω δει ποτέ μου τόσο χαρούμενο.

"Αλήθεια." λέω χωρίς να μπορώ να κρύψω το χαμόγελό μου και σηκώνομαι να τον αγκαλιάσω.

Ποιος είπε ότι το χαμόγελο δεν είναι μεταδοτικό;

__________________________

Γεια σας και πάλι!

Τι κανετε; Ξεκινήσατε επαναλήψεις η ακόμα;

Εγώ έχω αρχίσει μαθηματικά και φυσική :/

Ελπίζω να τα πούμε σύντομα.

Δική σας,

Κάθριν ✨