Unexpected Love

Κεφάλαιο 38ο

'If kisses were snowflakes, I'd send you a blizzard.'

Μισανοίγω τα μάτια μου λόγω του φωτός που μπαίνει από τα παράθυρα. Κοτζάμ ξενοδοχείο κουρτίνες της προκοπής δεν έχει; Νιώθω νιώθω κάτι ζεστό γύρω από τη μέση μου και γυρνάω να δω τι είναι. 

Βγάζω το χέρι του από πάνω μου και το βάζω να αγκαλιάζει ένα μαξιλάρι. Βγαίνω από τα σκεπάσματα και αμέσως ανατριχιάζω. Νόμιζα ότι τα καλοριφέρ ήταν αναμμένα. Πάω στο θερμοστάτη δίπλα στην πόρτα για να ανεβάσω την θερμοκρασία αλλά δεν έχω ιδέα πως να το κάνω. Αφού πάω στο μπάνιο, αποφασίζω να τραβήξω τις κουρτίνες, μιας και δεν κάνουν και πολύ καλά την δουλειά τους. Και ω Θεέ μου, χιονίζει! 

Το παράθυρο μας βλέπει στον πίσω κήπο του ξενοδοχείο και όλα τα κλαδιά των δέντρων έχουν καλυφθεί με χιόνι. Έχουν ανοίξει δρομάκια μέσα από το χιόνι και μόνο μερικά ζευγάρια περπατάνε χέρι-χέρι.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, σκαρφαλώνω στο κρεβάτι και αρχίζω να ταρακουνάω το Χρήστο να ξυπνήσει. 

"Χρήστο, ξύπνα! Χιονίζει!" Την στιγμή που ακουμπάω τον γυμνό του ώμο τινάζεται. 

"Τι έγινε;" λέει αλαφιασμένος και γυρνάει να με κοιτάξει. Και εκείνη την στιγμή φαντάζει τέλειος με τα ανακατεμένα από τον ύπνο μαλλιά του και τα πρησμένα του χείλια. Τόσο τέλειος που σχεδόν τον φιλάω. Αλλά μετά θυμάμαι όλα όσα έχουν γίνει και κοιτάω αλλού. 

"Τι έγινε; Χιονίζει! Έλα να δεις." λέω και τον πιάνω από το χέρι και τον οδηγώ στο παράθυρο.

"Ουάου. Τώρα μπορώ να ξανακοιμηθώ," λέει και τραβώντας το χέρι του από την λαβή μου ξαναξαπλώνει στο κρεβάτι. 

"Αμάν ρε Χρήστο." 

Κάθομαι στο κρεβάτι δίπλα του, αλλά χωρίς να τον ακουμπάω και παίρνω το βιβλίο μου από το κομοδίνο. Μ'αυτά και με τ'άλλα έχω διαβάσει πολύ λίγο και αύριο φεύγουμε. Πριν προλάβω καλά-καλά να βρω σε ποια σειρά είχα μείνει, χτυπάει η πόρτα.

"Πο, ποιος είναι πρωινιάτικα;" παραπονιέται και κρύβει το κεφάλι κάτω από το μαξιλάρι ΜΟΥ. 

"Χαλάρωσε λίγο, δέκα κοντεύει," τον επιπλήττω, συμβουλευόμενη το ρολόι δίπλα στην πόρτα. Σηκώνομαι για να ανοίξω. Είναι ο Γιώργος και η Νικόλ. Ρίχνω μια ματιά πίσω από τον ώμο μου και παίρνοντας την κάρτα, κλείνω απαλά την πόρτα πίσω μου.  

"Καλημέρα, τι έγινε;" ρωτάω αφού προχωρήσουμε λίγα βήματα πιο πέρα. 

"Είδες ότι χιονίζει;" απαντάει με ερώτηση ενθουσιασμένη η Νικόλ.