Unexpected Love

Κεφαλαιο 45ο

Ευθαλία

Έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε που μιλήσαμε τελευταία φορά, τότε με τον Άγγελο. Κοντεύει το καλοκαίρι και οι αλλεργίες μου είναι χειρότερες από ποτέ. Η μέρα είναι ηλιόλουστη.

To έχω πάρει απόφαση: σήμερα θα του μιλήσω ό,τι και να γίνει.

Σχολάω μαζί με την Βάσω. Στην διασταύρωση την αφήνω και συνεχίζω. Μπροστά και αριστερά μου περπατάει ο Χρήστος, με τα ακουστικά στ'αυτιά, μόνος του. Λοιπόν, ή τώρα ή ποτέ.

Περπατάω μέχρι εκεί και πριν προλάβω να πω κάτι, γυρνάει να με κοιτάξει. Για λίγα δευτερόλεπτα χάνομαι στο πράσινο των ματιών του αλλά συνεφέρνω τον εαυτό μου. Το σχέδιο.

"Κάνε έτσι," του λέω και κρατάω ανοιχτή την αριστερή μου παλάμη. Ανοίγει την παλάμη του και μπλέκω τα δάχτυλα του με τα δικά μου. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που είμαι σχεδόν σίγουρη ότι μπορεί να την ακούσει.

Το άγγιγμα του ακόμα με κάνει να νιώθω περίεργα. Με κοιτάει αλλά δεν λέει τίποτα και συνεχίζει να περπατάει. Δεν μπορώ να κρύψω το χαμόγελό μου. Μου κρατάει το χέρι! Δεν πίστευα ότι θα πετύχει.

Φτάνουμε έξω από την πόρτα του σπιτιού του και σταματάμε. Αφήνει το χέρι μου και το χαμόγελό μου χάνεται μονομιάς. Γυρνάει να με κοιτάξει.

"Κάνε έτσι," λέει και σηκώνει τα χέρια του με τις παλάμες προς τα έξω. Κάνω ότι μου λέει και μπλέκει τα δάχτυλά μας ενώ με κοιτάει βαθιά στα μάτια.

Πριν προλάβω να τον ρωτήσω τι κάνει, με τραβάει προς το μέρος του και ενώνει τα χείλια του με τα δικά μου. 

Έχω παγώσει. Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω; Το μυαλό μου έχει σταματήσει  να λειτουργεί. 

Έχω διαβάσει αμέτρητες φορές για το πρώτο φιλί αλλά...

Υποτίθεται ότι είμαστε φίλοι, έτσι; Και υποτίθεται ότι θα του έλεγα να το προσπαθήσουμε και γιατί δεν τον φιλάω είπαμε; 

Ανταποκρίνομαι στο φιλί και τον νιώθω να χαμογελάει πάνω στα χείλια μου. Περνάει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου κι εγώ τα δικά μου γύρω από τον λαιμό του και κλείνω τα μάτια μου.

Φιλιόμαστε για αρκετή ώρα, όταν ακούω την πόρτα να ανοίγει. Αμέσως τον σπρώχνω απαλά και γυρνάω να δω ποιος είναι. Α, ο Γιώργος. Ο Γιώργος;! Ο άλλος δεν έχει καταλάβει ακόμα τι γίνεται και κοιτάει σαν χαμένος.

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις!" λέω ενώ ο Χρήστος λέει "Είναι ακριβώς αυτό που νομίζεις."