Unexpected Love

Κεφάλαιο 21ο

Μετά από περίπου μια ώρα και κάτι ξύπνησε κι η Βάσω. Στην αρχή τρόμαξε όταν με είδε αλλά της εξήγησα τα πάντα και σε κάθε αναφορά του ονόματος του Νίκου ξέσπαγε πάλι σε κλάματα. Της έδωσα ένα μισογεμάτο κουτί χαρτομάντιλα και της έφερα να πιει ένα ποτήρι νερό.

''Ηρέμησε αγάπη μου. Μπορεί να μην ισχύει και απλά να το είπε επειδή ήταν μεθυσμένος'' προσπάθησα μάταια να την κάνω να νιώσει καλύτερα.

''Ναι αλλά δεν λένε ότι τις μεγαλύτερες αλήθειες ο άνθρωπος τις λέει μεθυσμένος;'' ρώτησε ρουφώντας την μύτη της. Εντάξει εδώ που τα λέμε ένα δίκιο το 'χει. Την αγκάλιασα λέγοντας της: ''Κανείς δεν το είχε καταλάβει. Φαινόταν ότι όντως του άρεσες'' μετανιώνοντας το την ίδια στιγμή. Εκείνη άρχισε να κλαίει πιο γοερά από πριν. Τέλεια.Το κινητό μου άρχισε να χτυπάει. Χωρίς καν να δω ποιος ήταν, το σήκωσα.

''Παρακαλώ''

''Έλα. Πως είναι;'' ακούω τη φωνή του Γιάννη από το ακουστικό.

''Ε. Καλά δεν την λες αλλά ντάξει. Ο....;'' ρώτησα ενώ σηκωνόμουν από το κρεβάτι.

''Δεν είναι εδώ. Ή δεν απαντάει στα κουδούνια.''

''Μάλιστα. Άρα τώρα τι γίνεται;''

''Θα πάρω τηλέφωνο τη μαμά του μήπως βγάλω καμιά άκρη. Λοιπόν σε κλείνω''

''Τα λέμε.'' Τερματίζω την κλήση και ξανακάθομαι δίπλα στην Βάσω

''Ποιος ήταν;'' με κοιτάει απορημένη.

''Δεν νομίζεις ότι είναι ώρα για ύπνο; Λοιπόν κοίτα έχεις δίπλα σου χαρτομάντιλα και νερό κι ότι άλλο χρειαστείς φώναξε τη μαμά σου.'' αλλάζω αμέσως θέμα και σηκώνομαι να φύγω. Την αγκαλιάζω μια τελευταία φορά, τη φιλάω στο μάγουλο, τη σκεπάζω και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Χαιρετάω την κ. Αναστασία και αρχίζω να περπατάω προς το σπίτι μου.

Είναι έξι το απόγευμα και ο ουρανός είναι βαμμένος με αποχρώσεις του κίτρινου του πορτοκαλί και του ροζ. Χαμογελάω σε αυτή τη θέα και επιβραδύνω το βήμα μου για να την απολαύσω. Και δεν είμαι η μόνη. Λίγα μέτρα μακριά μου στέκεται ο Χρήστος βγάζοντας φωτογραφία το ηλιοβασίλεμα με μια επαγγελματική κάμερα. Δεν ήξερα ότι είχε κάποιο χόμπι εκτός από το μπάσκετ. Φαινόταν πολύ απορροφημένος από αυτό που έκανε οπότε αποφάσισα να μην τον ενοχλήσω. Πέρασα γρήγορα από πίσω του χωρίς όμως να τρέχω για να μην με καταλάβει και συνέχισα το δρόμο μου.

Έφτασα σπίτι και έκανα ένα καυτό μπάνιο για να χαλαρώσω. Τυλίχτηκα στην πετσέτα μου και πήγα στο δωμάτιό μου να ντυθώ. Έκλεισα την κουρτίνα και έβαλα πιτζάμες. Κατέβηκα κάτω να φάω βραδινό με την οικογένειά μου. Οι γονείς μου έφαγαν ότι είχε περισσέψει από το μεσημεριανό και εγώ με τη Νικόλ δημητριακά με γάλα. Μιλήσαμε για το πως περάσαμε την ημέρα μας και στο τέλος έπρεπε να αναφέρουμε το αναπόφευκτο.

''Τι είχε ο Γιάννης το πρωί;'' με ρώτησε η Νικόλ και όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν απορημένοι. Τέλεια. Σ'ευχαριστώ πολύ αδελφούλα.

''Ε... τίποτα δεν είχε απλά δεν είχε φάει πρωινό και λιποθύμησε'' τα μπαλώνω και ο μπαμπάς με κοιτάει με μισό μάτι. 

''Α οκ. Περαστικά να του πεις'' είπε η  Νικόλ καταλαβαίνοντας την βλακεία της.

''Μάλιστα. Νικόλ, μιας και πλησιάζουν τα γενέθλειά σου τι θα έλεγες να κάνουμε ένα πάρτι στο bowling;" λέει η μαμα.
Η Νικόλ τσιριζει και σηκώνεται να την αγκαλιασει. "Φυσικά και θέλω! Ευχαριστώ πολύ πολύ πολυ!"

Αφού φάγαμε μαζέψαμε το τραπέζι και ανεβήκαμε πάνω. Φτιάχνω την τσάντα μου για αύριο και πλένω τα δόντια μου. Καληνυχτίζω τους γονείς μου και την Νικόλ και μπαίνω μέσα από τα σκεπάσματά μου. Κοιτάω το ταβάνι σκεπτόμενη όλα αυτά που έγιναν σήμερα και μετά από λίγο αποκοιμιέμαι.

_________________________________
Ξερω, ξέρω. Έχω να ανεβάσω σχεδόν ένα μήνα. Και βασικά αυτό, δεν έχω δικαιολογία 😁.

ΑΛΛΑ

Δεν καθόμουν αυτόν τον ένα μήνα. Άλλαξα μερικά μικροπραγματα στα περισσότερα κεφάλαια και την περιγραφή και την φωτογραφία της Νικόλ. Έτσι, για να μην λέτε. Υπόσχομαι ότι θα ανεβάσω πιο σύντομα αυτή τη φορα.

ΕΠΙΣΗΣ

Γράφω μια ιστορία μαζί με την EvaggeliaPal που λέγεται Internet friends or more? και θα σας παρακαλούσα πολύ  να πάτε να της ρίξετε μια ματιά.

Εις το επανιδείν

Δική σας,

Κάθριν ✨