Unexpected Love

Κεφάλαιο 22

Ξυπνάω λίγο πριν τις 8 και ετοιμάζομαι για το σχολείο. Τόσο αφηρημένη που είμαι, θα ξεχνούσα ακόμα και το κεφάλι μου αν δεν ήταν κολλημένο στους ώμους μου.

Στο σχολείο βρίσκω τον Γιάννη με τη Βάσω να με περιμένουν. Η Άννα άφαντη από χθες. Όχι ότι βρήκα καθόλου χρόνο να την ξαναπάρω με όλα αυτά που έγιναν αλλά τέλος πάντων. Αρχίζω να πηγαίνω προς το μέρος τους όταν βλέπω τον Μαξ να τους μιλάει. Παγώνω στη θέση μου. Για την Άννα θα ρωτάει λογικά. Περιμένω να φύγει και τους πλησιάζω.

''Καλημέρα!'' λένε ταυτόχρονα, κοιτιούνται και γελάνε. Σιπάρω. Αρκετά. Τι αρκετά δηλαδή, γι'αυτό ζω.

''Καλημέρα'' απαντάω και μου ξεφεύγει ένα γελάκι ενώ σωριάζομαι στο παγκάκι, δίπλα στον Γιάννη.

''Τι είναι τόσο αστείο;"

"Τίποτα. Τι ήθελε ο Μαξ;"

"Ρώτησε αν είχαμε δει την Άννα"

"Α."

"Ναι."

Την επόμενη ώρα έχω κενό και κατεβαίνω κάτω. Στο παγκάκι μας βρίσκω τον Γιάννη να έχει βάλει το κεφάλι του πάνω στα πόδια της και να μιλάνε. Αχ η καρδιά μου. Όταν φτάνω σηκώνεται ντροπιασμένος κι εγώ χαμογελάω.

"Τι έγινε;" με ρωτάει χωρίς να με κοιτάξει στα μάτια.

"Κενό Χημεία" του απαντάω χαμογελώντας. "Εσείς;"

"Γυμναστική" απαντάει η Βάσω και μου κάνει χώρο να καθίσω ανάμεσά τους. 

"Α ωραία. Απ'ότι βλέπω είστε πολύ αθλητικοί τύποι."

Γελάνε και αρχίζουμε να σχολιάζουμε όσους παίζουν μπάσκετ. Εκεί που τους χαζεύω, θυμάμαι που χτες είδα τον Χρήστο να βγάζει φωτογραφίες το ηλιοβασίλεμα. Μου φαίνεται περίεργο αυτός να βγάζει φωτογραφίες. Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσε να έχει ευαίσθητη πλευρά. Έλα όμως που έχει και είναι κι ελκυστική από πάνω. Από την αρχή μου έσπαγε τα νεύρα αλλά τώρα δεν ξέρω. Νιώθω ότι αυτό που είδα ήταν πολύ προσωπικό, σαν να είδα μια πτυχή του αληθινού εαυτού του, που δεν έχει καμία σχέση με αυτόν που αφήνει τους άλλους να νομίζουν ότι είναι. Σαν να είναι ένα μυστικό μεταξύ μας. Με τη μόνη διαφορά ότι εκείνος δεν ξέρει ότι τον είδα. Και λογικά δεν θα θέλει να το συζητήσει, πόσο μάλλον με εμένα. Ήμαστε από την πρώτη μέρα στα μαχαίρια. Ψέμματα, από τη δεύτερη γιατί την πρώτη δεν ήξερε πόσο καλή είμαι. 

Από τις σκέψεις μου με διακόπτει μια αγορίστικη φωνή.

"Ει όμορφη μου δίνεις την μπάλα;" Σηκώνω το βλέμμα μου για να δω έναν ψηλό με καστανόξανθα μαλλιά και πράσινα μάτια, σαν του Χρήστου. Οκ, το τελευταίο κάντε ότι δεν το είδατε. Χωρίς να πω λέξη παίρνω την μπάλα που βρίσκεται στα πόδια μου και του την πετάω.