Κεφάλαιο 9ο

35 5 0
                                    

Το μάθημα της Παρασκευής ήταν σχετικά φυσιολογικό μπορώ να πω. Δεν έγινε δηλαδή τίποτα το συνταρακτικό.

Είχα το ίδιο σκορ με τον Χρήστο οπότε ήμουν σχετικά ευχαριστημένη. Τουλάχιστον δεν με πέρασε πάλι. Κάτι είναι κι αυτό.

Τέλος πάντων όπως έλεγα εγώ κι ο Χρήστος έιχαμε τα ίδια αποτελέσματα οπότε συνυπήρχαμε αρμονικά στο χώρο (Ναι κι όμως). Γέλασα ακόμα και με μερικά από τα κρύα αστεία του κι όχι από ευγένεια. Αλλά είχε φάση. Ήταν σαν να μην υπήρχε ποτέ ανταγωνισμός αναμεσά μας, σαν να ήταν έτσι από την αρχή.

Όμως όλα αυτά κράτησαν λίγο παραπάνω από μία ώρα. Όταν μοίρασε τις κόλλες απαντήσεων και μας είπε ότι έχουμε μιάμιση ώρα άρχισε πάλι ο αγώνας δρόμου. Γράφαμε τις απαντήσεις όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να τελειώσουμε πρώτοι. Αλλά ούτε εγώ όυτε ο Χρήστος τελειώσαμε πρώτοι απ'όλους. Ο Δημήτρης τελείωσε. Ποιός; Ο Δημήτρης. Δηλαδή έλεος. Μας ήρθε από 'κει που δεν το περιμέναμε. Ότι να 'ναι. Όμως πέρα από αυτό η Παρασκεύη κύλησε σχετικά ομαλά.

Το Σάββατο ξημέρωσε συννεφιασμένο και αργότερα μέσα στην ημέρα έβρεξε κατά διαστήματα. Η προπόνηση ακυρώθηκε αλλά αυτό δεν με πτόησε καθόλου. Πέρασα όλο το πρωί και το απόγευμα μπροστά από το παραθυρό μου με ένα φλιτζάνι τσάι και το αγαπημένο μου βιβλίο. Τι καλύτερο απ'αυτό μια βροχερή μέρα; Περιέργως η Κυριακή ήταν ηλιόλουστη άλλα τα πάντα ήταν γεμάτα λάσπη από εχθές. Καλύτερα, άλλος ένας λόγος να κάτσω μέσα. (Απ'ότι καταλάβατε είμαι πολύ κοινωνικός άνθρωπος #not).

Τη Δευτέρα το πρωί ξύπνησα με υψηλό πυρετό. Ποιός; Εγώ. Που σχεδόν ποτέ δεν αρρωσταίνω. . Τέλος πάντων έμεινα όλη μέρα σπίτι κοιτώντας τον τοίχο γιατι δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ για να κάνω το οτιδήποτε. Yay! Η Άννα μου έστειλε μήνυμα, κάποια στιγμή, για τα μαθήματα αλλά της είπα να μου τα φέρει αύριο ή μεθαύριο μαζεμένα, γιατί δεν είχα όρεξη να δω κανέναν. Το μόνο καλό είναι ότι αύριο θα χάσω αγγλικά. Κάτι είναι κι αυτό.

Την επόμενη ημέρα ένιωθα πολύ καλύτερα, παρόλο που είχα υψηλότερο πυρετό. Τουλάχιστον μπόρεσα να πάω στο παράθυρο και να χαζέψω τον Χρήστο να παίζει μπάσκετ. Όχι ότι μου αρέσει ή κάτι τέτοιο. Προς Θεού πως σας πέρασε από το μυαλό; Έτσι κι αλλιώς δεν είχα άλλο τρόπο να περάσω την ώρα μου προς το παρόν.

"Να δεις που τελικά αυτό το πράγμα θα μου γίνει συνήθεια" σκέφτηκα καθώς εκείνος κάρφωνε.

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
Ήταν πολυ μικρό αυτο το κεφάλαιο το ξέρω αλλά δεν έχω έμπνευση σόρρυ :/
Αυτά για την ώρα.
Τα λέμε στο επόμενο...
Δική σας,
Κάθριν

Unexpected Love Onde histórias criam vida. Descubra agora