Unexpected Love

Κεφαλαιο 46

"Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να του μιλήσεις πρώτη. Να ξέρεις τι σου γίνεται ρε παιδί μου," μου λέει η Καλλίστη ενώ κατεβαίνουμε τις σκάλες του σχολείου.

Έχουμε γίνει αυτοκόλλητες από τότε που έκατσε δίπλα μου, πριν από μια εβδομάδα δηλαδή. Ε, και από τότε με έχει πρήξει να μιλήσω στο Χρήστο.

"Και δηλαδή τι θα του πω;" λέω κι εγώ με τη σειρά μου. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να του μιλήσω, οπότε από τότε που φιληθήκαμε συμπεριφερόμαστε σαν ζευγάρι. Τέλειο; Και η Καλλίστη τα ΄χει πάρει λίγο και με απειλεί ότι θα του μιλήσει αυτή.

"Την ιστορία της ζωής σου. Πας καλά μωρέ; Να τον ρωτήσεις τι συμβαίνει με εσάς," λέει εκνευρισμένη. Εντάξει ένα δίκιο το 'χει. Αλλά δεν μπορώ. Είναι περίεργο.

"Ναι, αλλά δεν μπορώ. Είναι κάπως." Περπατάμε δίπλα-δίπλα. Είχαμε πεντάωρο σήμερα και είναι περίεργο που δεν είναι και ο Χρήστος μαζί μας.

"Ρε συ, αφού βλέπω ότι σε τρώει. Δεν γίνεται να συνεχιστεί έτσι. Τουλάχιστον όχι για πολύ."

"Δεν ξέρω. Θα δω."

"Πρόσεχε, γιατί θα του μιλήσω εγώ. Σε προειδοποιώ."

"Όχι. Θα το κάνω. Απλά-"

"Ξέρω. Όχι ακόμα," με διακόπτει.

"Ναι. Τα λέμε. Καλό μεσημέρι."

"Επίσης." Μου κουνάει το χέρι και χαμογελάω. Μπορεί να μου πήρε καιρό, αλλά νομίζω ότι αυτή η φιλία θα κρατήσει.

Σπίτι, με περιμένει ο Γιώργος.

"Πρέπει να μιλήσουμε."

"Τώρα;" τον ρωτάω καθώς ξεκλειδώνω. Άλλο πάλι και τούτο.

"Ναι." Αφήνω την τσάντα και τα παπούτσια μου στη γωνία, ενώ ο Γιώργος περνάει μέσα.

"Καλά. Κάτσε. Θες νερό;" του δείχνω μία από τις καρέκλες και κάθεται. 

"Ναι." Μας βάζω νερό και κάθομαι απέναντί του.

"Λοιπόν;"

"Είσαι με τον Χρήστο; Δηλαδή είστε ζευγάρι;" με ρωτάει και μόνο που δεν πνίγηκα. Δεν μιλάω. Και δηλαδή τι να πω; Αφού δεν ξέρω.

"Δεν ξέρω," λέω τελικά και κοιτάω το μισοάδειο ποτήρι μου.

"Πλάκα κάνεις;"

"Τι; όχι."

"Μάλιστα. Δηλαδή δεν σου έχει πει τίποτα;"

"Όχι. Σαν τι να μου πει;" Κάτι δεν καταλαβαίνω, μου φαίνεται.