Wraak

Hoofdstuk 34

Het raakte mij enerzijds enorm wat deze vrouw allemaal te zeggen had. Ik moest me sterk houden en het negeren. Ik waste nogmaals mijn gezicht, keek in de spiegel, draaide mijn haar in een knot en liep weg. Toen ik de toiletten uitliep, kwam Yasmina kei hard tegen mijn schouder aan en liep zonder pardon de toiletten binnen.

Het werd me even te veel, maar ik moest me rustig houden. Ik liep naar Majid toe en vroeg met trillende stem of er al meer bekend is. Hij vertelde mij dat 1 van de zusters ons zal laten weten wanneer we naar Mounaim toe mogen. Ik vond het prima en wachtte vol spanning af met mijn tante in de gangen van een groot ziekenhuis.

Perspectief Majid:

Ik was dolgelukkig. Niks kon mij nog breken vandaag. Althans dat dacht ik tot mijn telefoon rinkelde. Ik wilde mijn telefoon niet opnemen. Niks kon dit moment verpesten. Diegene die belde, bleef anoniem bellen. Ik besloot op te nemen. Wie weet was het dringend.

'Yo.' Klonk het.
'Yo, wie is dit?' Vroeg ik.
'Luister gap, wil je je neefje zien, dan kom je naar je osso.'
'Neefje? Welke neefje?'
'Bilal, zoontje van Nordin.' En er werd opgehangen.
De eerst volgende persoon die op mijn pad zou komen, zou ik totallos slaan. Met woede liep ik naar buiten en belde Raffik op.
'Luister Raffik, verzamel al onze mannen. Spoed, spoed. Verdomme.'
'Waar heen bro?'
'G*dverdomme, naar het pleintje achter Rondje.'
'Safi bro, meteen.'
Ik kon mijn telefoon wel kapot gooien. Nordin zal me nu helemaal nooit meer aankijken als er wat met Bilal gebeurt. Ik was dit leven gewend. Ik wist altijd al dat we onze dierbaren kwijt konden raken. Maar Nordin was anders. Nordin en zijn gezin zouden niet in gevaar mogen komen.

Deze flikkers weten precies hoe ze me moeten pakken. Mijn enige vijand is nog Ali. Verder zou ik niet weten wie. Ik had gedacht dat het nu wat rustiger zou zijn, maar niks is min of meer waar. Opnieuw ging mijn telefoon over.

'Wat?' Is het eerste wat ik zei met een boze stem.
'Wat wat a ho*erenzoon?'
Ik beet op mijn tong, maar ik was op dit moment volledig machteloos.

'Praat, praat a zebi.' Zei ik.
'A wees blij dat we jouw kids niet hebben gepakt. Beter schiet je op, voor ik wat ga doen waar jij achteraf zelf spijt van krijgt. Dus schiet op.'

Als ik deze klootzak te pakken krijg, als ik erachter kom wie dit is, zal ik hem spijt laten voelen dat hij ooit geboren is.
Ik plankte vol gas richting het pleintje. Ik kreeg een sms dat ik daar beter niet heen kon gaan en beter alleen kon komen.
Ik belde Raffik op en legde hem de situatie uit. Ik legde hem uit wat hij stap voor stap moet doen als ze over 3 uur precies niks van mij gehoord hebben.

Eenmaal aangekomen wachtte ik nog even in mijn auto. Toen ik uitstapte kreeg ik een soort van steek in mijn borst. Het deed mij letterlijk pijn wat er op dat moment gebeurde. Dit had nooit zo ver mogen komen. Ik wist dit, maar mijn leven kon ik niet op een andere manier leiden.

Ik deed mijn sleutel in het slot van de voordeur en liep naar de woonkamer. Ik zag 5 mannen in de woonkamer, maar Bilal was nergens te bekennen.

'Waar is Bilal?' Schreeuwde ik.
De mannen begonnen te lachen. Dit maakte mij bozer. 1 van de mannen ken ik nog van vroeger. Rachid, 'vingerloos' noemden ze hem. Zijn vinger was er af gesneden bij een ruzie ooit.
'Dom van je dat je Nordin niet hebt gebeld. Bilal is hier niet.'
'Luister a Rachid, luister heel goed voordat ik al je vingers eraf snijd.'

Rachid begon luidruchtig te lachen.
'Wollah, je kent me. Ik zit niet aan familie, maar ik zou niet weten hoe ik jou hier sneller zou krijgen.'
'Bullshit. Bullshit. Motherfucker. Wat moet je? Hoe kom je in mijn huis?! Wat moet je?!' Schreeuwde ik.

'Ik heb je hulp nodig. Ik mag je niet, maar dit keer heb ik jou nodig en jij mij.'
'Voor wat a zebi?' Vroeg ik.
'Er is iemand die wat heeft gestolen van mij. Ze zeggen dat hij een vervanger is van Ali. We weten alleen niet wie. Help mij om hem te vinden en hem te pakken, dan heb jij meteen Ali gepakt.'

'En waarom zou ik jou moeten helpen?' Vroeg ik aan hem.
'Doe niet dom. Ali is nu stil, maar gaat je niet met rust laten.'
'Hmm. Ik heb nu genoeg aan mijn kop. Ik zou niet weten hoe we hem kunnen vinden.'
'A luister, wacht je tot hij je familie gaat pakken? Wacht je nou serieus tot er wat gaat gebeuren?' Vroeg hij.

Het liet me denken, maar een slecht idee was het niet. Ik wist dat Ali zich stil hield en de bom op een moment zou laten exploderen wanneer het goed zou gaan in mijn leven. Een nieuwe operatie voor mij. Of ik hier kracht en tijd voor heb, weet ik niet, maar ik moest het wel. In ieder geval voor mijn familie.

Perspectief Noor:

Het wachten duurde lang. Ik besloot een rondje te lopen. Heel vreemd, maar ik zag Yasmina met die vrouw na zoveel tijd pas de toiletten uitlopen. Toen Yasmina mij zag, schrok ze even en liep weg van die vrouw zonder wat te zeggen. Kenden deze twee elkaar? Het zou vast weer een spelletje zijn van Yasmina. Ze probeert me vast op deze manier uit elkaar te krijgen. Ik liep achter de vrouw aan de trappen af. Ze merkte niet dat ik achter haar liep. Ze begon te bellen met iemand.

'Hey Janna, wat me net is overkomen, zal je nooit geloven.....
Oh mijn god gewoon.....
Per toeval heb ik gewoon zijn zus ontmoet in de wc.....
Ja, niet normaal.....
We hebben veel gepraat. Ik weet echt niet wat ik moet doen. De baby weghalen of niet.....
Die zus zei dat hij dus getrouwd is met die wijf.....
Ja, ja precies. Is niet erg schat, ik spreek je als ik thuis ben. Is goed, doei doei.'

Ik stopte met lopen na het gesprek. Ik ging even zitten op een traptrede. Dus het was geen spelletje. Het was allemaal serieus.. Ik kon het niet geloven. Ik wilde het niet geloven. Ik liep terug naar boven en liep meteen naar mijn tante. Ik barstte in tranen uit. Ze vroeg me wat er is, maar ik kon letterlijk niet praten. Op dat moment kwam er een zuster naar ons toegelopen.
'U bent de partner van dhr. El ....'?
'Ja, dat ben ik.'
'U mag hem even zien, maar 1 persoon mag komen. Kom maar.' Zei ze.

Ik veegde mijn tranen weg en liep mee. Ik moest een soort van pakje aan. Toen ik Mounaim daar zag liggen, met ogen dicht kon ik mijn tranen niet in houden. Opnieuw moest ik huilen. Wat moest hij allemaal meegemaakt hebben. Welke pijn zou hij allemaal geleden hebben. De gedachte maakte mij verdrietig, maar alhamdoulillah ik moest dankbaar zijn dat het nu beter zou gaan met hem.

De woorden van die vrouw bleven in mijn gedachtes ronddwalen. Ik kreeg ze niet uit mijn gedachte. Ik wist niet hoe ik mezelf moest voelen.

Ik pakte Mounaims hand vast en ik kon het niet laten om er geen kus op te geven. Hij lag nog vermoeid in een diepe slaap. Ik kon wel uren naar hem kijken, maar helaas kwam de zuster al binnengelopen.
Ik moest al weer gaan.

Ik liep naar de gang en zag mijn tante er staan.
'Lieverd, hoe was het?' Vroeg ze.
'Alhamdoulillah tante. Hem zien heeft mij weer energie gegeven.' Zei ik.
'Oke Noor, Maryam (dochter van tante Khadija, jeugdzorgmedewerker) belde en vroeg of jij me terug kon bellen.'

'Ow, waarover tante?' Vroeg ik nieuwsgierig.
'Over Aicha..'

Aicha.. Wat zou er zijn met haar?

Vervolg moet snel komen en niet meer zo lang laten wachten. Ja/nee?