Wraak

Hoofdstuk 5

Mounaim: Ik was bij mijn broer en dacht aan mijn overleden vrouw en aan de andere kant aan Noor. Toen dacht ik terug aan wat er in de sportschool is gebeurd. Als deze mannen wat zeggen, dan is het serieus. Het interesseerde me niks meer. Zolang ze maar niet aan mijn familie of aan Noor zouden komen. Nog 1 gebeurtenis en ik zou het niet meer uithouden. Dan zou het echt oorlog worden. Ik vroeg mijn broer Majid om wat geld en belde hier en daar wat mensen. Vrienden staan klaar in zulke tijden. Uit eindelijk had ik voldoende geld verzameld. Mijn neefje kwam naar mij toe en sprong op mijn schoot. Hij gaf mij een knuffel en vroeg wanneer we weer naar de kinderboerderij zouden gaan. Hij zorgde voor een glimlach op mijn gezicht. Zijn blik was al genoeg om mij de gelukkigste man op aarde te maken.. Alleen is het buiten even niet veilig. Ik moest dit allemaal oplossen. Misschien had ik nooit dit wereldje uit moeten stappen. Nee, dacht ik. Ik had nooit die wereld in moeten stappen..

Noor: 'Wat is er allemaal aan de hand en waarom ben je gekomen?' vroeg ik haar. Hanane begon meteen te praten en vertelde dat ze Ali met Mounir hoorde praten over Yassir. Dit was al weken geleden, maar ze wist niet dat het over Yassir ging. Dit was de reden dat ze de vorige keer stil was. 'Ik kan mijn mond niet open trekken naar Mounir toe. Je weet hoe hij is.. hij is lief, maar heeft ook zijn harde kant.'

Ik wist niet wat ik hier op kon zeggen. Natuurlijk had ik liever niet dat ze hier kwam. Ze begon haar te verontschuldigen en zei dat ze klaar had moeten staan voor mij, maar ik was er helemaal klaar mee. Het hoefde niet meer voor mij. Ik begreep haar ook wel. Aan de ene kant haar man en aan de andere kant haar vriendin. Mounir wist hoe goed ze wel niet is met mij. Hoe kon hij zelfs haar leven riskeren. Dit had heel goed tot een oorlog kunnen leiden. Dacht hij serieus dat Yassir niemand heeft of nam hij gewoon risico? Weer zoveel vragen waar geen antwoord op kwam. Het maakte ook niks uit meer.
Mijn hoofd zat bomvol. 'Mohiem, het maakt niet uit na dit tijdstip nog. Mijn man is weg bij mij, mijn baby is dood.. en dit allemaal door jouw man en zijn broer. Verlaat mijn huis, ik hoef je nooit meer te zien..' zei ik. 'Nee, Noor... doe dit niet aub het spijt me heel erg, maar geef onze vriendschap niet op.' zei ze. 'Ewa en wat gaat je man hiervan vinden? Hoe graag wij het ook zouden willen Hanane, het gaat niet meer! Hier scheiden onze paden.' zei ik en liep weg naar de keuken. Ik hoorde de voordeur en weg was ze. In plaats van dat ze hier kwam praten met mij, had ze kunnen praten met haar broer. Mijn telefoon ging. Het was Souhaila.. Wat moest ze nog?

'Ey Noor, wat heb je met mijn broer gedaan? Heb je hem weggejaagd? Waar is hij! We horen niks van hem en kunnen hem niet bereiken, dit duurt te lang. Als dit nog een paar dagen duurt, ga ik naar de politie, dus beter zorg je ervoor dat we wat horen.' zei ze en hing ze op. De politie?! Omg.. De politie mocht niet in deze zaak gemengd worden.

We waren aangekomen bij mijn tante. Eindelijk voelde ik me veilig. Ik dacht aan mijn man. Ik was blij, hij leefde. Ik dacht aan de woorden van Hanane. Ik dacht aan Souhaila. Ik moet wat regelen, voordat zij de politie in zou lichten. Ik nam een warme bad en viel daarna al snel in slaap. Zo kapot was ik.

De volgende ochtend.

Souhaila: 'Ow yemma, wat ben ik blij dat je naar huis mag. Kom aub bij ons slapen. Ik laat je niet naar huis gaan.' zei ik tegen mijn moeder. 'Is goed, mijn dochter.' zei moeder. 'Zijn Noor en Yassir nog steeds niet langs gekomen?' vroeg ze met een treurige stem. 'Moeder, die schoondochter van jou, is voor niemand goed. Voor je zoon niet, voor haar familie niet, voor ons niet. Snap echt niet dat jullie haar ooit als schoondochter hebben gewild, vergeet haar. Zij is niet meer welkom bij ons. Je moet nu rusten, we bespreken dit een andere keer.' zei ik.
Ik was stiekem altijd al jaloers geweest op Noor, maar ondanks dat wilde ik wel altijd een goede band met haar. Ze is mooi, slank en slim. En ik? Ik was die saaie, mollige Souhaila. Waar weinigen een complimentje aan gaven. Ik kon geen kinderen krijgen. Zij wel. Ik was stiekem blij toen ik hoorde dat ze haar baby verloren was. Ik gunde het mijn broer wel, maar haar gewoon niet. Ik herinnerde me plots een gebeurtenis van vorig jaar.

~herinnering van een jaar geleden~
We hadden een bruiloft van een achternicht. Ik was klaar om naar de bruiloft te gaan. Ik heb me helemaal mooi gemaakt. Speciaal heb ik een hele mooie donkerblauwe jurk laten maken, met super dure stof en kralen. Ik vond mezelf prachtig, alsmaar bleef ik mezelf bewonderen in de spiegel. Mijn man riep me naar beneden om te vertrekken. Ik kwam beneden aan. Hij keek mij niet eens aan. Later kwamen we aan bij de zaal.
Ow wat zag Noor er mooi uit..
Altijd was Noor in de spotlights. Wat kon ik haar niet uit staan!! Altijd sprak mijn moeder heel goed over haar. Over hoe netjes ze is, over hoe goed ze kan koken en vaak gaf ze haar als voorbeeld met vele dingen. Alsof ik slecht was en niks goeds deed. Ze had een hele mooie creme kleurige jurk aan. Haar haar was mooi gemaakt en haar make-up zat perfect. Ze heeft hele mooie grote ogen, volle lippen, een klein neusje en een perfect kaaklijn. Alsof het getekend is. Weer alle ogen op haar. Ik zag haar zitten. Ik deed alsof ik dorst had en pakte cola. Toen deed ik alsof ik bijna struikelde en gooide mijn glas met cola over haar jurk heen. 'Oww sooorryyyy schattt' zei ik gauw. 'Geeft niks.. Ik ga naar huis. Zo kan ik hier niet blijven.' zei ze en zou ze weg gaan. Dit vond ik nou dus echt een heerlijk momentje. Heerlijk. 'Ik loop wel met je mee naar de auto.' zei ik, om zogenaamd te laten zien dat ik 'een schuldgevoel' heb. Ondertussen belde ik Yassir om te zeggen dat ze weg gaat. Ik liep met haar mee en zag mijn man buiten staan. Ik zag hem kijken naar Noor en hij bleef maar kijken naar haar.
Ik was zo woedend dat ik mezelf omdraaide zonder wat te zeggen en terug liep naar de zaal. Nooit heeft Noor er nog wat over gezegd en de dagen erna dat ik haar zag, deed ze gewoon normaal alsof er niks was gebeurd. Dit had mij moeten overkomen en ik had haar zeker aangepakt. Noor blijft altijd lief, wat er ook gebeurt. Hoe lukt dat haar?

Noor: Het is 7:00 uur, ik word wakker en maak ontbijt klaar voor mijn tante en mij. Ook zij komt naar beneden en ik geef haar een kus. Ze doet me denken aan mijn moeder. Ik zie haar ook een beetje als mijn eigen moeder. Zoveel waarde hecht ik aan haar. Ik zie een gemiste oproep van Mounaim. Ik was gisteren zo kapot dat ik niet eens meer op mijn telefoon heb gekeken en meteen in slaap viel toen ik in bed stapte. Ik bel hem na het ontbijt terug. 'Salaam Noor.' hoor ik. 'Salaam..' zeg ik. Ik hoop dat hij goed nieuws voor me heeft. Hij vraagt me hoe het gaat met mij. 'Ik heb het geld voor je verzameld, zodra die man belt, zeg dat je het geld hebt en vraag hoe je het moet overhandigen.' zegt hij. Daarna sluiten we het gesprek af. Ik loop naar mijn tante toe en vertel haar dat het geld gevonden is. We geven elkaar een knuffel en ik geef haar een kus op haar voorhoofd.

Tante staat op en loopt naar de kast. Daar haalt ze ketting uit de kast. 'Deze heb ik destijds van mijn moeder gekregen. Ik zou het aan 1 van mijn dochters geven, maar ik wil het aan jou geven, accepteer het.' zegt mijn tante met een glimlach dat mij een warm gevoel geeft. Haar plek is zo apart bij mij. Zij is zo anders. Zij bewijst keer op keer dat er nog goede mensen bestaan op deze wereld.

Mounaim: Ik ben weer bij mijn broer om mijn neefjes te zien. Ze maken mij gelukkig. Een reden om te leven, zijn zij voor mij. Mijn broer kijkt mij met een ernstige blik aan.
'Vertel a Majid, wat is er gaande? Ik ken die blik.' zei ik.
'Iemand heeft gisterenavond een kogel op de deurmat achter gelaten. Wie of wat zou dit gedaan kunnen hebben? Niemand moet fokken met mij! Ik maak hem en zijn hele familie kapot.' antwoordt hij.
Zou het te maken hebben met mijn ruzie laatst in de sportschool? Dan horen we geschiet. Er vliegen kogels door het raam van de woonkamer. Shit, we worden bekogeld!! 'BUK, BUK!!' roept mijn broer. Gelukkig zijn de kinderen boven. We bukken en even later stopt het. Dit is een waarschuwing, want anders was het nu wel anders afgelopen..