Wraak

Hoofdstuk 7

Yassir zat vastgebonden op een stoel. 'Tfoee, wat moet ik nu wel niet met jou doen he.. A z****, geef antwoord?!' schreeuwde Mounir naar Yassir.
Hij zat helemaal onder het bloed.
'Moet ik je in de hakmolen gooien of moet ik je levend verbranden? ZEG WAT MOET IK MET JOU? Of moet ik jullie allebei verbranden?' schreeuwde hij verder.
Yassir had geen energie meer om erop te reageren. Hij wilde het liefst meteen een kogel. Deze marteling werd hem te zwaar. Dagenlang werd hij gemarteld.

Noor: Het geld lag klaar, ik wachtte tot 1 van de mannen zouden komen. Met enige tegenzin liep ik naar de keuken en maakte een broodje voor mezelf. Ik zou letterlijk flauwvallen als ik nu niet zou eten. Althans dit gevoel had ik. Ik kon de laatste woorden van Mounaim niet uit mijn gedachtes krijgen. Waarom vond ik het zo erg hem niet meer te kunnen zien? Ik ben getrouwd en mijn man wordt ergens vastgehouden en ik krijg mijn ex niet uit mijn hoofd. Ik schaamde mezelf.

Opeens hoor ik de voordeur open gaan. Ik hoor een zware ademhaling en hoor voetstappen richting de keuken komen. Mijn hart klopt in mijn keel.. Ik sta verstijfd. Wie kon er zomaar mijn huis binnen lopen?

'Kijk eens aan, wie we daar hebben.' zegt hij. Mijn ogen worden groter en mijn mond valt open.
Mounir? Wat doet hij hier??! Had hij hier ook mee te maken? Ja, dus... En waarom was hij zo vroeg gekomen?
Dan loopt hij naar me toe en geeft mij een harde klap in mijn gezicht. Zo hard, dat ik op de grond val. Er loopt bloed langs mijn mond. Waarom deed hij dit? Wat heb ik hem aangedaan?
'Wat ben jij dom, zeg! Ik geef je deze klap, zodat je dat straks zelf niet te doen.' schreeuwt hij.
'Waar is het geld?' vraagt hij opdringerig.
'Waar is Yassir...?!' vraag ik terug.
'Beantwoord mijn vraag niet met een vraag kreng, voor ik je kapot schiet!' zegt hij daar agressief op. Hij lijkt wel doorgedraaid... Hij IS doorgedraaid!
'Aub, geef me mijn man terug..' zeg ik met tranen in mijn ogen. Ik zit nog steeds op de grond en begin te huilen als een klein kind.

Hij loopt naar de woonkamer en pakt de tas met het geld erin. Hij kijkt er in en zegt: 'Nou, als het geld compleet is, dan zijn jullie van jullie schuld af. Jouw man heeft de helft van dit geld gestolen van mij en jij betaalt het nu met rente terug, maar geloof mij b**** hij zal boeten voor het ergste wat hij mij heeft aangedaan.' zegt hij met vuur in zijn ogen.
'Wat heeft mijn man jou aangedaan..?' vraag ik.
'Wollah, je bent echt zielig en naief. Je had nooit met die flikker moeten trouwen.' zegt hij en zonder daarna nog wat te zeggen, verlaat hij mijn huis.

Waar had ik dit allemaal aan te danken? Watvoor fout heb ik in mijn leven gemaakt, dat ik zo erg gestrafd wordt? Al die tijd voelde ik me schuldig tegenover mijn man. Het feit is, dat ze geen wraak hebben genomen op mij, maar op mijn man. Het klopte dus niet helemaal wat Mounaim mij heeft verteld. Wat was dan wel de waarheid en sinds wanneer is Yassir zo slecht? Was hij al die tijd slecht, heb ik hem gewoon verkeerd gekend? Weer zat ik met tigge vragen zonder antwoorden...

Mounaim: Ik was letterlijk kapot. Ik voelde mij geen man meer. Ondanks dat ik mijn laatste plicht ben nagekomen, voelde ik mezelf geen man meer. Ik voelde me net een klein jongetje die geen kant meer op kon gaan. Een klein jongetje dat wilt huilen, maar zijn trots daar te hoog voor is. Een jongetje dat in het bijzijn van anderen zijn tranen inhoudt, maar zodra hij alleen is niet kan stoppen met huilen. Alleen was bij mij het geval dat ik niet eens meer kan huilen terwijl ik alleen ben.
Ik reed langs de boulevard in Bergen o. z., heb hier veel vrienden gehad. Ik stopte er en keek uit het raam. Er waren weinig mensen. Ik bleef daar zo een uur of 2. Ik dacht aan vroeger, vaak kwamen wij hier met vrienden en chillden wij hier. Wat zou ik graag terug willen naar die tijd. De tijd dat ik nog studeerde en de onderwereld nog niet kende. Ik zag 2 auto's met jongeren er in aan komen rijden. Ook zij gingen doen, wat wij hier vroeger met vrienden deden. Een glimlachje verscheen op mijn gezicht en een traantje dook op. Ik startte mijn auto en reed weer richting Belgie.

Noor: ik stap mijn auto in om richting mijn tante te rijden. Dan zie ik een auto achter mij aan rijden. De auto blijft mij volgen. Ik rijd richting een tankstation en stop daar. De auto stopt achter mij. Doordat het zo donker is buiten, kan ik niet goed zien wie het is. Dan gaat de autodeur open, ik vrees voor het ergste..
De persoon in kwestie wilt net uitstappen en dan rijd ik vol gas weg. Waarom reed ik weg? Waarom wachtte ik niet tot ik kon zien wie het was?

Meteen zie ik dat diegene ook snel terug de auto in stapt en weer de achtervolging in zet.
Ik word bang en ik rijd harder. Helaas rijdt mijn Fiat 500 niet harder dan de 170 km per uur. De auto achter mij versnelt en rijdt pal achter mij. Wat moet ik doen, waar moet ik heen? Zal ik stoppen of moet ik doorrijden?

Ow nee, ongelovelijk!! Mijn tank is bijna leeg!! Waarom gebeuren zulke dingen altijd op zulke momenten? 'Nog 2 km voor een tankstation' stond er op het bord langs de snelweg. Meteen neem ik de afslag en de auto achter mij rijdt nog steeds achter mij aan. Ik heb geen keus, ik moet stoppen..

Update

Ik stop de auto en doe mijn autodeur open. Ik stap uit om te tanken. Dan zie ik de persoon in de auto ook uitstappen. Ik kan mijn ogen niet geloven. Hoe durfde hij zonder enige schaamte nog naar mij toe te komen?

Het was Aziz (man van Souhaila).
'Noor, luister naar me!' zegt hij op een aparte toon.
'Ga hier weg! Wat doe je hier?!' zeg ik. Ik ben kwaad. Ik ben zo kwaad dat ik hem wel een klap kan verkopen, maar ik houd me in. Gelukkig is het tankstation bemand en zijn er ook andere mensen.
'Noor, ik krijg je niet uit mijn hoofd. Jij keek ook altijd naar mij, ik zag het.' zei hij.
Waar had hij het in godsnaam over?
'Waar heb je het over! Schaam je je niet?! Zie je niet wat je allemaal veroorzaakt hebt?' vraag ik.
'Ik denk constant aan je. Aub geef het een kans, laten we hier weg gaan. Ergens naar toe waar niemand is. Alleen jij en ik.' zegt hij.
'Als je nu niet weg gaat, bel ik je vrouw op. Ik wil niks met jullie te maken hebben.' zeg ik.
Hij kijkt me even aan en wilt net weg lopen. Dan draait hij zich nog even om en begint weer te praten.
'Wollah Noor, je bent niet van me af. Ik ga je krijgen ook.' zegt hij en loopt daarna weg. Terwijl hij weg loopt blijft hij een paar keer om kijken naar mij en dan stapt hij zijn auto in en rijdt weg.

Wat een lafaard! Ik trilde van boosheid en ging meteen tanken. Waar kwam hij opeens vandaan en wat bedoelde hij met 'je bent niet van me af'?

Mijn telefoon ging weer over. Het is Hanane. Ik weigerde. Ik tankte, rekende af en reed verder naar mijn tante. Aangekomen bij mijn tante zag ik dat alle lichten uit stonden. Ze sliep waarschijnlijk al. Ik had de huissleutels en ging zo naar binnen. Ik plofte neer op de bank. Ik had een hele erge hoofdpijn, dus ging ik maar mijn slapen masseren. Daarna ging ik snel wat eten en ging even kijken bij mijn tante. Ze sliep inderdaad al. Ik stapte zelf ook het bed in. Ik ontvang een sms van Hanane.

'Noor. Luister naar mij, ze gaan Yassir vermoorden. We moeten wat doen..' heeft ze geschreven. Weer opnieuw krijg ik tranen. Gaat het ooit nog ophouden?
Meteen sms ik haar terug en vraag haar hoe ze aan deze informatie komt.
'Dat is een lang verhaal, maar ik weet het zeker.' antwoord ze.
'Laat me aub met Mounir praten.' schrijf ik terug.
'Nee, dat kan ik niet regelen. Jij moet dat zelf regelen. Ik ga morgen naar Marokko. Niemand mag hier van af weten. Aub regel dat je met Mounir kunt praten, zodat ze Yassir laten gaan en zeg aub niks over dit gesprek tegen iemand.. Vergeef me voor alles..' is haar laatste sms.
Opnieuw heb ik het idee dat Hanane iets van mij verzwijgt. Ze deed al apart en praatte zo raar de laatste tijd. Het leven zit vol vraagtekens. Net wanneer ik denk dat ik even rust zal hebben, komt weer iets anders boven water.

Hanane is in haar kamer en pakt haar spullen in. Ze heeft net een vliegticket geboekt. Ze vliegt in de ochtend al. Ze pakt haar koffer en loopt de trap af. Ze loopt door de gang naar de voordeur en wilt de deur net open doen, als de deur al open gaat. Het is Mounir. Ze kijkt Mounir met grote ogen aan.
'Waar denk jij heen te gaan a k****!' schreeuwt hij en pakt haar bij haar keel. Denk je dat je hier zonder straf van af komt? Je hebt gespeeld met mijn eer. Wees blij dat we alles op Noor hebben kunnen afschuiven om mijn trots en eer te kunnen beschermen. Als mensen dit te weten krijgen, zullen ze me aanzien voor idioot die het toe liet dat zijn vrouw vreemd is gegaan!' schreeuwt hij.
Hanane krijgt bijna geen lucht meer en dan laat hij haar los. Ze valt op de grond en snakt naar adem.
'Je gaat inderdaad ook echt naar Marokko. Daar staat je iets op te wachten. Yallah lopen nu.' zegt hij.
'Vergeef het mij, Mounir! Ik smeek het je.' zegt Hanane huilend.
'Wollah nog 1 woord en ik maak je kapot.' schreeuwt hij naar haar. Ze is stil en denkt aan Yassir.

Wat zouden ze gedaan hebben met Yassir..?