Wraak

Hoofdstuk 6

Was dit simpelweg een waarschuwing of was het officieel oorlog?

Noor: Ik was aan het praten met mijn tante over vroeger. We hebben veel gelachen om bepaalde herinneringen. Zo vertelde ze mij dat wanneer ik boos was, ik altijd achter de gordijnen ging staan en daar begon te mompelen. Ik dacht dat niemand me hoorde en zag toen. Dat kan ik me nog goed herinneren. De dag van vandaag loop ik alsnog weg wanneer ik boos ben. Ik aarzelde even en vroeg haar toen te vertellen over mijn vader en moeder. 'Je lijkt zoveel op je moeder Noor, je uiterlijk, je karakter.' 'Je sterke karakter.' benadrukte ze. Midden in ons gesprek ging mijn telefoon af. Het was een anonieme beller. Ik grijpte mijn telefoon en nam meteen op.

'Ja, hallo?' zei ik. 'Ewa a zine, ben je al bezig met het verzamelen van het geld? De tijd tikt door.' zei hij.
Ik was boos over zijn manier van praten, maar kon er niks over zeggen. Ik moest mijzelf inhouden. Ik zuchtte en zei 'Ja, het is al rond! Zeg me aub waar ik het heen kan brengen en wanneer, dan kom ik meteen. En laat me aub de stem van mijn man horen.'
'Nee nee prinses, ik kom naar jou toe! Zorg jij er maar voor dat je vanavond om 21:00 uur thuis bent. En alleen!!!' zei hij en hij hing op.

'Tante ik moet gaan, maar ik kom terug insha Allah. Maak je geen zorgen om mij en blijf aub zo vaak mogelijk thuis.' zei ik en daarna legde ik haar uit wat er gezegd was door de telefoon. Ze begreep mij volkomen, maar wilde mij niet alleen laten gaan. 'Tante, je weet wat hij gezegd heeft. Ik kan niemands leven nog in gevaar brengen, begrijp me aub en verricht Dua voor mij.'
Mijn tante knikte haar hoofd en gaf mij een kus op mijn wang. 'Moge Allah swt je beschermen, mijn kind.'

Onderweg belde ik Mounaim. Wel 30 keer! Hij nam niet op. Waarom nam hij niet op? Ik bleef bellen, maar hij nam niet op. Dan rijdt er een motoragent langs mij en geeft mij een stopteken. In tranen stop ik en doe het raam omlaag.
'Ja, mevrouw, dat wordt dus een boete. Graag rijbewijs.' zei hij. Die boete kon me vrij weinig schelen. 'Schiet aub op, schrijf die boete uit. Ik heb haast!' zei ik snel. De agent keek mij aan: 'Gaat alles wel goed mevrouw?' vroeg hij. 'Eh, ja. Aub ik moet echt gaan.' De agent deed zijn werk en liet mij toen gaan. Ik schrok meer van het feit dat ik op de een of andere manier achtervolgt zou kunnen worden door 1 van die mannen en ze mij zouden zien met die agent.

Aangekomen thuis zag ik een sms van Mounaim.
'Nu even niet.' stond er. Ya Rabbi, wat moest ik doen als die man kwam en ik het geld niet kon overhandigen? Ik moest er niet aan denken. Dit zijn geen spelletjes...

Mounaim: ik pakte de kinderen en bracht ze naar mijn andere broer Nordin. Nordin is getrouwd met Linda en hebben 2 kinderen. Hij hield zich niet bezig met wat wij deden, hij werkte hard voor zijn geld en had een leuk gezinnetje. Daar zou het veilig moeten zijn. De kinderen zouden hier blijven.
Ben daarna terug naar het huis van Majid gereden. Een paar mannen van Majid waren gekomen. Majid zat nog steeds in de criminele circuit en is 1 van de machtigste. Ook een reden waarom ik makkelijker uit die wereld kon stappen. Velen waren bang voor Majid. Ze waren aan het praten en ondertussen zag ik dat Noor me heel vaak had gebeld. 'Nu even niet.' Smste ik haar.
Ze smste terug: 'Mounaim aub, die man komt vanavond en dan moet het geld klaar liggen. Aub laat me niet in de steek in deze situatie.'

Pff.. Ik moest een keuze maken. Het is of blijven bij mijn broer of naar Noor toe gaan. Wat moest ik nu doen....

Noor: 'Het spijt me, vandaag gaat niet lukken.' reageert hij.
Even voelt het alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt. Mijn hart klopt harder en harder. Het zweet druppelt over mijn rug. Ik staar naar mijn telefoon. Het kan toch niet waar zijn..? Zo zie je maar. Ik ben zo dom.. ZO dom.. Dat ik zijn woorden geloofde. Weer een wijze les voor mij.. Vertrouw mensen niet op hetgeen wat ze zeggen. Kijk naar de daden van een persoon. Die woorden stellen niks voor, voordat het nagekomen wordt.

Dit was het dan. Het is allemaal afgelopen. Ik had geen poot meer om op te staan. Hier stopt alles. Ik voelde steken in mijn hart. Mijn leven is voorbij. Ik kon mezelf niet meer verroeren. Is dit wat ik verdiende..? Was dit mijn beproeving? Was dit het lot voor mij..? Ik wilde weg. Weg van alles en iedereen. Daar stond ik dan. Eenzaam in een groot huis, niemand om me heen. Niemand die wat kon doen voor mij. Ik kon het niet geloven. Ik had zoveel hoop..

Mijn tranen waren op. Mijn ogen brandden van het huilen. Ik voelde me zwak. Heel erg zwak. Ik kon het niet meer aanzien. Ik liep naar de badkamer. Er was nog maar 1 optie om mezelf van al deze pijn te verlossen..

Mounaim: Waar was ik mee bezig? Mijn broer had genoeg mannen om zich heen en ik had mezelf beloofd nooit meer deze wereld in te stappen.. Zij zijn deze oorlog begonnen. Ik kon mijn broer niet in de steek laten.
Ik had genoeg mensen verloren. Was het niet genoeg geweest? De liefde van mijn leven had nog hoop en ik heb het haar ontnomen.. Ik haatte mezelf, maar ik had geen keus. Ik keek even in de spiegel naar mezelf. Ik had een enorme haat tegenover mezelf gekregen.
Nee, dit kon ik haar niet aan doen. Dit zou ik mezelf nooit kunnen vergeven. Ik belde Noor zenuwachtig op. Ze nam niet op.. Ik bleef bellen, zonder het een pauze te geven. Ze moest opnemen. Ik zou door blijven bellen tot ze op zou nemen.

Noor: Daar stond ik dan. Ik had grote plannen, ik had dromen.. Ik wilde nog veel van deze wereld zien, ik wilde mama worden.. Ik wilde en moest nog een heleboel doen in mijn klein wereldje. Alleen..? Alleen kon ik dit allemaal niet. Mijn leven lijkt wel een film, maar dan zonder gelukkige einde..
Ik kan dit niet meer verdragen. Ik pakte een scheermesje en bleef ernaar kijken. Ya Allah vergeef het me..
Nog geen minuut later hoorde ik mijn telefoon af gaan. Wat heeft het nog voor nut om op te nemen? Ik huilde, ik schreeuwde. Alles deed me pijn. Mijn telefoon bleef over gaan.
Op dat moment gebeurde iets bijzonders.. Het begon kei hard te onweren, terwijl de zon nog een paar minuten geleden scheen. Het donderde en bliksemde keer op keer. Was dit misschien een teken? Ik liep huilend naar mijn telefoon toe. Het is Mounaim!! Ik nam meteen op, ik kon niet praten van het huilen. Het enige wat hij kon horen is mijn gesnik.
'Noor, sorry wollah.. sorry, zeg me waar je bent, ik kom naar je toe.' zei hij.
Ik vertelde hem waar ik woon.

Anderhalf uur later stond hij voor de deur met een tas in zijn hand.
'Noor, pff.. mijn hart breekt als ik je zo zie.' is het eerste wat hij zei toen hij me zag. Ik weet niet waarom, maar ik had de neiging om hem te omhelzen.
Ik omhelsde hem en hield hem heel strak vast.
Wat had ik zijn geur gemist. Ik weet dat dit fout is, maar ik had dit echt even nodig.. Nu voelde ik nog meer de pijn van alle jaren. Ik wilde zo veel dingen zeggen tegen hem.. Ik zweeg.. Ik zei niks en liet hem daarna naar binnen.
'Noor... Dit is de laatste keer dat wij elkaar zien. Dit is het laatste wat ik voor je kan doen. Het geld hoeft niet terug. Veel succes, ik hoop dat alles goed komt. Ooit zul je me begrijpen. Onze wegen scheiden hier..' zei hij en hij liep weg.

Diep van binnen hield ik nog zo erg van deze man. Nooit dat ik hem zou kunnen vergeten. Ik zal nooit vergeten wat mijn tante mij ooit vertelde... Zij vertelde mij dat met wie ik ook zou trouwen, hoeveel ik ook van mijn man zou houden, al zou ik kinderen krijgen, ik zou nooit mijn eerste liefde kunnen vergeten. Het zou altijd in mijn hart blijven. Het klopte wat ze zei.. Met pijn in mijn hart, keek ik hem na.
De laatste keer dat ik hem zag.. Ja, dit was de laatste keer dat ik hem zag...

Mounaim: Ik draaide mij om en liep weg. Haar laatste blik zal ik nooit vergeten. Elke blik van haar steekt mij als een mes in mijn hart. Als ik nog even zou blijven, zou ik haar niet meer kunnen loslaten. Mijn liefde voor haar is oneindig. Zij was mijn alles en dat zal ze ook altijd blijven, maar zij is een getrouwde vrouw nu.. Ik respecteerde dat. Ik kon niet anders. Nooit zal ze weten hoeveel ik ooit van haar heb gehouden en wat ik allemaal voor haar over heb gehad. Ik zal elke dag opnieuw een dua verrichten zodat ik met haar in het hiernamaals samen Djannah (de hemel) zal betreden. Nog nooit had ik zoveel pijn gevoeld als vandaag. Zelfs niet toen mijn vrouw overleed. Het voelde alsof ik niks meer had..