Wraak

Hoofdstuk 13

Ik hoorde niks meer. Het was urenlang stil. Steeds meer voelde ik pijn in mijn hart. Dit was dus wat ze letterlijk hartpijn noemden. Het voelde alsof ik dood was. Een levende dode. Zo voelde ik mezelf. 
'Ali!' Riep ik. 'Iemand...' Zei ik uitgeput. Het leek alsof niemand meer in de buurt was. Alsof niemand mij hoorde. Alsof ik helemaal alleen was op deze wereld. Hij kon niet dood zijn. Ik kon dit niet accepteren. Dit was het laatste wat ik nog zou kunnen verdragen in mijn leven.

Mounaim: Het voelde alsof ik uit een diepe slaap ontwaakte. Mijn hoofd voelde zwaar aan. Ik kon me niet bewegen. Alles deed pijn. Ik dacht aan Noor. Ik zou ze vermoorden als ze Noor wat aan hebben gedaan. Ik wilde niet dood gaan voordat ik Noor de laatste keer zou zien. Ik kan mijn ogen ook maar net open doen en er komen al weer 2 mannen binnen. Ze nemen mij mee naar een kamer met een bak met water. Daar gaan ze verder met martelen. Ik had mezelf beloofd, dat als ik hier ooit weg kom, ik het hier niet bij laat. Nu wist ik zeker dat ik geen genade meer zou tonen.

Ali komt ook de kamer binnen. Ik vraag hem wat hij van me wilt.
'Dit heb je te danken aan je broer.' Zegt hij.
'Huh, wat? Wat the k*** f*** heeft mijn broer hiermee te maken?' Vraag ik. Mijn stem is half weg.
'Die hond Yassir is ontsnapt. Daar heeft je broer een steentje bij gedragen.' Zegt hij vol haat. Ik merk aan zijn gezichtsuitdrukking dat Yassir hem veel pijn heeft aangedaan. Dit kon niet zomaar iets zijn. Het zou zeker te maken hebben met zijn eer. Niks zou hem zo ver krijgen. Ik kende Ali door en door.
Ik lach en vraag hem hoe Yassir hem zo ver heeft gekregen.
Daarop krijg ik een trap tegen m'n buik.

Noor hoort Mounaim kreunen van de pijn en hoort de andere mannen praten. Ze kan niet alles volgen, maar is in ieder geval gerustgesteld dat hij nog in leven is.

Majid: Ik word gek. Ik heb bijna al mijn mannen opdracht gegeven om Mounaim te vinden. Ik laat geen een van ze leven als ze mijn broertje wat aan doen. Eerste keer in mijn leven voel ik mij machteloos. Ze mogen mij hebben, als ze mijn broertje maar vrij laten. Ik wist dat ze hem hebben. Mounaim zou nooit weg gaan zonder iets te laten weten. We hadden dagelijks contact. De gedachte dat ze hem wat aan zullen doen, maakt mij kapot.

Mounaim was nog klein. We zaten nog op de basisschool en een groepje jongens hadden hem geslagen. Ze hadden een gat in zijn hoofd geslagen. Ik vergeet die dag nooit meer. Dat was de dag dat ik hem beloofde hem altijd te zullen beschermen. Ik beloofde hem dat hem zoiets nooit meer zou overkomen. Dat niemand hem ooit meer wat aan kon doen. Ik ken nog de dagen dat we thuis geen brood hadden. Ik moest de straten op, zodat mijn broertjes en zusje konden eten. Ik was er voor mijn gezin. Ik moest zo vroeg al de straat op, dat ik niet verder kon studeren. Ik had gehoopt dat Mounaim zou studeren, maar hij volgde mijn pad. Ik was een slecht voorbeeld voor hem. Ik zal mezelf dit nooit vergeven.

Mijn broertje Nordin was anders dan Mounaim. Nordin hield altijd afstand van ons. Hij koos ervoor om te studeren. Heeft zijn studie afgerond. Tijdens zijn studie ontmoette hij Linda. Ze zijn na zijn studie meteen getrouwd. Hij had liever ook weinig contact met ons.
Mounaim was kwetsbaar. Zijn hart was van goud. Ik had ervoor gezorgd dat hij dit wereldje in stapte. Ik had ervoor gezorgd dat zijn hart zwart werd. Als hem wat overkomt, verbrand ik heel deze wereld.

Mijn telefoon trilt. Het is 1 van mijn mannen.
'Broer, we hebben een spoor gevonden. We vermoeden waar ze Mounaim vasthouden.' Zegt hij.
'Ik kom naar je toe. Ik kan niet stil blijven. Ik word gek. Vind hem wollah, ik maak heel deze wereld kapot.' Zeg ik.
Ik stap mijn auto in en ga naar hem toe.
Hij vertelt mij hoe hij aan deze informatie komt.
'Nicolas heeft ons verraden.' Zegt hij dan.
Ik kijk hem aan en pak hem vast in zijn nek.
'Wat?' Zeg ik. Hij kijkt naar de grond. 'Wat?' Herhaal ik. Ik zal zijn leven zuur maken. Iedereen die hier mee te maken heeft, gaat er aan.

Noor: Ali komt terug naar de kamer waar ik ben.
'Je weet dat Yassir's familie hieronder ook zal lijden, dus bel zijn zus en vertel haar dit. Zorg ervoor dat die hond terug komt' Zegt hij.
Ik begin te bellen.
'Souhaila. Met Noor. Je moet naar me luisteren.' Zeg ik. Ik kom moeilijk uit mijn woorden.
'Iegh, hoe durf je mij nog te bellen na alles wat je hebt veroorzaakt.' Zegt ze.
'Nee, luister het gaat om Yassir.' Zeg ik. Voor ik door kan praten, hangt ze op.

Ali slaat weer met zijn vuist tegen de muur.
'Aaah. Wollah ze vragen hier zelf om.' Schreeuwt hij en dan verlaat hij de kamer. Ik hoor een paar schoten en hoor dan iemand op de grond vallen. Deze man zat vol haat in zich. Wat had Yassir gedaan, dat het zo ver was gekomen allemaal..
De deur heeft hij achter zich open gelaten. Ik sta op en loop slenterig de kamer uit. Ik loop naar de kamer waar Mounaim zich bevindt. Dan zie ik allemaal bloed op de grond liggen. Hij heeft Mounaim geschoten..  Naast hem ligt een man, die is ook neergeschoten. Ik kan geen stap verder zetten. Nee, dit kon niet waar zijn.
Waarom? Waarom..? Ik voelde niks meer.