Wraak

Hoofdstuk 26

Hoe kan ik met een gerust gevoel weggaan, terwijl ik niet eens weet waar Noor is? Nee, ik ga niet weg voordat ik weet waar ze is.
Ik bel nogmaals aan. Er wordt niet opengedaan. Ik bel nogmaals en nogmaals aan. Ik ben vastberaden. Ik blijf hier totdat die deur weer open gaat en ik te weten krijg waar Noor is. De man doet weer open en begint te schreeuwen.
'Wollahi als je nu niet vertrekt, bel ik de politie op.'
'3ami(oom), aub vertel mij waar Noor is. Dat is het enige en daarna ziet u mij nooit meer.' Zeg ik op een rustige toon.
'Yaaaa Sabr(geduld)' Zegt de man terwijl hij van zijn hand een vuist maakt. Tante Khadija komt erbij staan en begint snel te praten.
'Ga, mijn zoon. Vind Noor. Ik kan haar ook niet bereiken. Ze is weggegaan hier met een gebroken hart. Aub vind haar...' zegt ze snel met tranen in haar ogen. Haar man duwt haar terug naar binnen en gooit de deur weer dicht. Daar stond ik dan. Nog steeds weet ik niet waar Noor is. Als haar wat overkomt, vergeef ik mezelf nooit meer.
Ik voel me slecht tegenover Noor. Ik had haar die dag terug moeten bellen. Ik bel Mustafa op en vraag of hij tijd heeft om af te spreken.
'Broertje, vandaag gaat niet lukken, maar morgen kan ik garant.' Zegt hij.
'Ewa saf. Kom morgen naar Royal bij jullie daar.' Zeg ik.
'Safi, is goed. Thalla.' Zegt hij en hangt op.
Weer een dag verloren. Weer een dag dat ik niet weet hoe het met Noor gaat, waar ze is, met wie ze is, wat ze eet, waar ze slaapt. Het breekt mij enorm. Wanneer zullen deze ellendige dagen eindigen?

Ik stap mijn auto in en rijd richting mijn zus (Yasmina). Ik bel aan en mijn neefje Samir doet de deur open. Ik open mijn armen en hij springt meteen in mijn armen. Hij geeft mij kusjes. Dit kind maakt mij vrolijk. Normaal gesproken neem ik een cadeautje voor hem mee, maar dit keer heb ik niks bij me. Hij kijkt in mijn handen en kijkt mij daarna teleurgesteld aan. Ik moet ervan lachen.
'Seyno, volgende keer krijg je wat jij wilt.' Zeg ik en geef hem een kus.
'Salaam alaykoum Yasmina.' Zeg ik emotieloos.
'Wa alaykoum salaam broertje. Wat lang geleden!' Zegt ze en verwelkomt mij.
'Kom zitten. Wat wil je drinken?' Vraagt ze terwijl ze naar de keuken loopt. Ik weet dat ze weer van alles klaar gaat maken.
'Water is goed Yas. Aub niks klaar maken. Ik heb al gegeten.' Zeg ik.
'Ben je gek! Je bent hier na zo een lange tijd weer, denk je dat ik niks klaar ga maken?' Roept ze vanuit de keuken.
Samir rent rondjes in de woonkamer. Ik word er duizelig van. 'Stop aub, Samir ga zitten.' Zeg ik. Normaal gesproken speel ik met hem mee. Nu heb ik er de kracht niet voor.
'Kom zitten aub. Ik wil even met je praten.' Roep ik naar Yasmina. Ze komt niet. Dus ik loop naar de keuken.
'Yasmina..' Zeg ik terwijl ik haar met een strenge blik aankijk. Ze kijkt met haar ogen weg.
'Ik ga je wat vragen, maar je moet eerlijk zijn tegen mij. Wollah anders ga je me nooit meer zien.' Zeg ik.
'Ja, tuurlijk. Vraag maar raak.' Zegt ze.
'Die dag he, dat Noor in het restaurant was. Eerlijk vertellen. Was ze echt gelukkig? Je moet eerlijk zijn tegen mij.' Vraag ik haar terwijl mijn handen haar schouders vasthouden. Mijn armen staan gestrekt en begin haar een beetje te schudden omdat ze geen antwoord geeft.
'Ewa praat dan.' Zeg ik. Mijn geduld raakt op. Ze duwt mijn handen weg en loopt naar de woonkamer en gaat zitten. Ze begint te snikken.
'Geloof je je bloedeigen zus niet? Waarom zou ik hierover liegen..?' Zegt ze en begint te huilen.
'Oke, oke. Het is al goed. Safi niet huilen.' Zeg ik.

Ergens diep van binnen geloof ik haar niet. Ik wil het niet geloven. Ik sta op, neem afscheid en ga weer weg. Onderweg naar huis zet ik Thank you Allah van Maher Zain op. Ondanks alles dien ik dankbaar te zijn. Ik ben de laatste tijd niet meer mezelf merk ik. Ik ben best veel afgevallen. Zeker tien kilo. Ik ga naar een eettent en ga wat eten. Ik kan niet veel eten. Ik moet minder stressen en weer discipline krijgen in mijn leven. Ik ben te moe om nog even buiten te zijn, dus rijd ik snel naar huis. Voor ik het weet slaap ik al, met kleren aan op de bank. Ik word wakker en merk dat ik in slaap ben gevallen op de bank. Ik sta snel op en ga douchen. Kleed me om en ga naar buiten om te ontbijten. Thuis heb ik niks, dus boodschappen moet ik ook nog doen. Ik sms Mustafa om te vragen hoe laat ik hem ga zien. Rond 14:00 uur is goed, smst hij terug. Ik eet ergens een warm soepje. Mercimek soep. Turkse linzensoep. Heerlijk. Noor vertelde mij dat ze dit heel lekker kon maken. Ze had me beloofd het ooit voor mij te maken. Nog steeds hoop ik dat die dag komt. Het is al weer bijna half twee. Ik rijd richting de plek waar Mustafa gaat komen. Ik kom aan bij Royal en vraag om een cola. Ik wacht op Mustafa. Hij smst dat hij wat later komt. Normaal gesproken heb ik er geen geduld voor, maar dit keer wel. Ik ben vermoeid. Het is alsof ik niet heb geslapen. De televisie bij Royal staat aan en ik kijk naar een documentaire.

Dan voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai mij om en ik zie Mustafa. Ik sta op en we omhelzen elkaar. Dan kijkt hij mij aan van top tot teen.
'Broeeeerrrrr, slaap je niet? Eet je niet sinds ik je niet heb gezien! Wat is er met je gebeurd?' Zegt hij met een bigsmile. Ik lach terug.
'Ewa veel stress, heb je het niet meegekregen?'
'Ja wel man bro, maar alles vanuit één kant en je weet ik heb jullie beide even hoog.' Zegt hij.
'Ik weet broertje. Ik zal je vertellen.' Zeg ik en vertel hoe alles is gelopen.
'Pff. Wollah ik weet even niet wat ik kan zeggen. Ik kan je wel één ding zeggen. Noor was niet gelukkig toen ik haar zag.' Zegt hij.
Ik wist het! Ik wist het. Het heeft mij opgelucht dit te horen.
'Mustafa, aub kan je haar locatie traceren?' Vraag ik.
'Ik zeg je eerlijk bro, we hadden haar locatie. Ze verbleef in een hotel. De advocaat van Ali ging er heen om met haar te praten. Het schijnt dat Yassir leeft en dat Ali haar wilde waarschuwen. De advocaat is onderweg aangereden door een auto en Noor is sinds dat moment spoorloos...' Zegt hij.

Even wordt het zwart voor mijn ogen. Hoe bedoelde hij Yassir leeft nog? Hoe?

'Hoe dan broertje? Ik ga echt gek worden!' Zeg ik. Ik krijg er hoofdpijn van. Ik voel steken in mijn hoofd.
'Ik weet echt niet, maar het schijnt dat hij dus niet de persoon was in het huis. We denken dat Aziz hem gewaarschuwd heeft, maar helaas kunnen we dat niet weten. Aziz is vermoord in de kliniek.' Zegt hij.
'Ik maak hem kapot als ik hem pak. Hij hoeft Noor maar met één vinger aan te raken. Dit keer ken ik geen genade.' Zeg ik woedend.
'Ik ga kijken wat ik kan doen voor jullie. Ik moet nu gaan, heb nog veel te doen.' Zegt hij en staat op.
Ik bedank hem en zeg dat we nog contact houden. Opnieuw wordt het zwart voor mijn ogen. Ik slaap de laatste tijd slecht en eet slecht. Ik ga naar de supermarkt om wat boodschappen te doen en ga daarna weer snel naar huis. Ik ben zo moe dat ik nog een paar uur ga slapen.

Noor: 'En nu? Wat gaan we nu doen? Wat verwacht je nu precies van mij?' Vraag ik aan Yassir.
'Ten eerste ga je weer van mij worden.' Zegt hij terwijl hij dichter bij me komt. Mijn ogen worden groter en zou het absoluut niet accepteren dat hij aan mij komt.
'Waag het niet mij aan te raken.' Zeg ik. Ik stap naar achteren en dan raak ik de muur. Hij komt heel dichtbij met zijn gezicht. Ik walg van hem. Hij probeert mij te kussen. Ik word er misselijk van en dan geef ik hem een knietje in zijn kruis, zonder na te denken. Ik ren weg naar de keuken. Hij schreeuwt het uit van de pijn en rent dan achter mij aan. Het wordt een heel gevecht, maar hij is te sterk. Ik trap hem nogmaals. Dit maakt hem agressiever dan voorheen.
'Nu ga je spijt krijgen.' Zegt hij en trekt mijn kleren kapot. Ik sla hem zo veel als ik kan. Hij weet niet van ophouden. Ik kan en wil dit niet meemaken. Ik word er kotsmisselijk van. Dan zie ik een messenblok en probeer er met mijn hand bij te komen. Het is net te ver. Hij blijft proberen en ik blijf tegenstand bieden. Hij zit overal aan me en dat is wel de druppel. Ik probeer me steeds meer richting de messen te bewegen en hij gaat mee. Dan kan ik één van de messen pakken. Met alle kracht die ik nog heb steek ik deze in zijn rug. Hij laat me los en kijkt me met grote ogen aan. Zijn mond gaat open en kijkt dan naar mijn arm.

Het kon niet anders. Ik had geen keus... De dingen waarvan ik dacht mij nooit te overkomen, overkwam mij dus allemaal...