The Maze Runner

1

Als ik mijn ogen opendoe, is dit het eerste dat ik zie in mijn hele leven: zwart. Overal om me heen zie ik zwart. Als ik op mijn knieën ga zitten, voel ik een pijnscheut door mijn hele lichaam gaan. Snel ga ik staan, zodat het harde metaal waarop ik me bevind me niet zoveel pijn meer kan doen. Maar toch voel ik het door mijn schoenen heen. Waar ben ik? Wíe ben ik? Langzaam doe ik een stap naar voren en voel ik om me heen. Eerst voel ik niks, maar als ik nog wat naar voren ga voel ik iets hards. Het is van hout. Mijn ogen zijn al een beetje gewend aan het donker en ik kan een silhouet zien. Een kist? Wat zou er in zitten? Ik reik mijn handen uit naar de kist, maar dan hoor ik ineens een harde knal.

Ik word met een smak op de grond geslagen en ik voel hoe ik als het ware omhoog geschoten word. Het harde metaal doet pijn aan mijn rug en heel even vraag ik me af of ik niks gebroken heb. Ik kijk naar de muren, die met een hoge snelheid naar beneden gaan. Maar dan dringt het tot me door dat zij niet naar beneden gaan, maar dat ik naar boven ga. Hoe hoger ik kom, hoe minder zwart ik zie. Het lijkt zelfs iets lichter te worden. Als ik om me heen kijk, zie ik dat ik door nog veel meer ben omgeven dan één kist. Ik zie nog meer kisten en vaten. Ik houd me vast aan het metaal en probeer langzaam overeind te komen. Het lukt, maar dan word ik opnieuw op de grond geslagen doordat alles ineens ophoudt met bewegen. Ik hap naar adem. Sta ik stil?

Heel even kreun ik van de pijn, dat overgaat in een verdovend gevoel. Ik zit gevangen in een kooi met kisten en vaten, dat staat vast. Maar waarom? Waarom ben ik hier en waarom werd ik naar boven gelanceerd? Waar ben ik heen gelanceerd? En waarom kan ik me niet herinneren hoe ik hier terechtgekomen ben?

Ik hap nog steeds naar adem. Plotseling hoor ik een gerammel van boven me komen. Mijn ogen, die inmiddels gewend zijn aan het donker, kijken naar het plafond. Maar dan knijp ik mijn ogen dicht als het ineens héél erg licht wordt. Het licht is zelfs zo fel dat het pijn doet. Ik hoor stemmen. Tientallen stemmen. Wat gaat er gebeuren? Met dichtgeknepen ogen houd ik me vast aan het metaal, draai ik mijn hoofd weg en wacht ik af wat er met me zal gebeuren.