The Maze Runner

27

Als ik wakker word van een zooitje geschreeuw in de verte, zucht ik gefrustreerd. Laat me slapen, laat me dromen.. Het was net zo fijn. Maar met een ruk kom ik overeind als ik besef dat het geen droom was. Dat hij me echt aangeraakt heeft en mijn lippen overuren heeft laten maken. Het fijne, kriebelende gevoel verspreidt zich door mijn hele lichaam en ik kijk glimlachend voor me uit. Hij was zo dichtbij. Hij was zo warm. Het was niet genoeg, maar wel voor even.

Het geschreeuw wordt steeds harder en meerdere jongens mengen zich er nu in. Ik raak geïrriteerd; het fijne gevoel dat ik vasthield, verdwijnt steeds meer. Als ik opkijk, zijn bijna alle vijftig jongens op het veld. Ze schreeuwen tegen elkaar. Ik klim mijn hangmat uit en loop naar de herrie toe. 'Ga jij het haar vertellen?!' roept een van de jongens. 'Want ík doe het niet!' Wat vertellen? Aan mij? 'Hoe zeg je zoiets?!' gaat een andere jongen verder. 'Hé, Hayley, hoor eens. We moeten je iets vertellen, maar je gaat het niet leuk vinden.'

'Wat niet?' Meteen zijn alle vijftig jongens stil. Ze staren me aan en mijn wangen beginnen te gloeien. Mijn ogen scannen de jongens. Het valt me op dat Newt er niet bij is. Thomas, Minho, en een paar andere jongens ook niet. Mijn ogen glijden naar het meest vertrouwde gezicht die overblijft, en het verbaast me zelf dat die van Gally is. 'Newt is weg,' zegt hij dan rechtstreeks tegen mij. Om hem heen roepen de jongens door elkaar heen. 'Dat zeg je toch niet zo?!' Gally haalt zijn schouders op. 'Het is toch zo?' Ik kijk hem fronsend aan. 'Hoe bedoel je "weg"?' Hij zucht. 'Vanochtend toen de poort openging, is hij het doolhof in gerend.' Ik knik, terwijl ik nog niet helemaal verwerkt heb wat Gally net zei. Dan dringt het tot me door. Ik ben in één klap wakker. Newt is het doolhof in gerend.

'Waarom..' Maar mijn stem sterft weg. 'Hij zat vanmorgen bij de poort, zoals hij wel vaker doet. Hij kijkt vaak naar hoe ze opengaan, vandaar dat we er niks achter zochten. Maar toen de poorten opengingen, ging hij staan. Eerst deed hij een paar kleine stappen naar voren, maar toen begon hij ineens te rennen.' Mijn hart bonkt als een gek. 'Thomas en Minho zijn meteen achter hem aangerend. Daarna de anderen. Ze kennen het doolhof veel beter dan hij. En vanwege zijn.. hij komt vast niet ver.' Maar Gally's stem klinkt niet erg zeker.

Newt is het doolhof in gerend en niemand weet waarom. Wáárom?! Ik kijk om me heen om te bedenken of dit niet een of andere zieke grap is, maar de gezichten van de jongens staan daar te geschokt voor. 'We zijn nu een team aan het verzamelen die achter ze aan gaan. Ze vertrekken zo.' Ik knik. 'Ik ga mee.' Iedereen kijkt me aan alsof ik gek geworden ben. 'Ik ga méé,' zeg ik dan iets scherper. 'Dat lijkt me geen goed idee. De jongens vinden hem wel.'

Verdoofd ga ik in het gras zitten. Newt is het doolhof in gerend. Waarom? Hulpeloos laat ik mijn handen naast mijn zij vallen. Dan voel ik een bobbel in mijn broekzak. Wat is dat? Als ik met mijn hand in mijn broekzak ga, voel ik een papier. Ik vouw het uit en bekijk het.

"Hayley" Staat er in gekerfd. Ik vraag me af hoe hij dat gedaan heeft.

Het spijt me dat ik veel te ver ben gegaan. Dat is nou juist waar ik bang voor was. Ik wilde het niet, maar toch is het gebeurd. En nu, omdat het niet eerlijk is als ik wél tegen de regels in mag gaan, zal ik er ook gestraft voor worden. Ik hoop dat je me gelooft als ik zeg dat het me spijt, en dat ik het nooit meer zal doen. Dat ik het nooit meer zou kunnen doen. Je moet weten dat ik echt om je geef en daarom wilde ik het juist niet laten gebeuren. Het spijt me.

Newt.

Ik verfrommel het papier en stop het terug in mijn broekzak. 'Ik ga mee!' roep ik vastberaden als ik naar de jongens toeloop die voor de poort staan. Ze kijken me aan alsof ik gek ben. 'Absoluut niet.' Ik trek me er niks van aan en loop naar de poort. 'Welke kant gaan we op? Links of rechts?' Als ze mijn gezichtsuitdrukking zien; verdrietig, bang, gebroken, maar toch vastberaden, knikken ze uiteindelijk. 'Thomas en Minho zijn links gegaan, dus gaan wij rechts.' Ik knik. Ik loop in het midden. Hoewel mijn hart verlamd is van angst, omdat ik voor het eerst het doolhof in ga, loop ik toch verder.

Ik moet Newt laten weten dat het niet waar is. Dat hij niet te ver is gegaan.